YOL ŞEYTANI

BÖLÜM 31

"İşte bu ilginçmiş. çocuğu, ne olursa olsun, ne yaşamış ise yaşasın, gerçek veya değil. İyi bir doktora götürüp tedavi ve yardım için gösterdiklerine inanmak istiyorum. Aksi halde bu olay hayatı boyunca onu etkileyen bir canavara dönüşecek. Esaret onun peşini bırakmaz. "

Hikayesine biraz inanmış olacağımı belli eden cümleleri kurduğum da tekrar tebessüm ifadesi yüzünde belirdi. Biraz ters sözlerim ve tavrım olsa da daha fazlasını hak eden bir insan değildi. Netice de burada ona denk gelmem bir nebze olsa içimi rahatlatmıştı. Bu karavandan oluşan küçük mekan olmasaydı, belki de ölü köpekten uzaklaşırken, korkmuş ve dikkatsiz bir vaziyette sürmeye devam edecektim. Kötü bir hikayeden ziyade kaza yapmak gibi daha berbat bir sonuçla karşılaşabilirdim. Bir bardak çay daha aldım. Adam farkında olmadan beni daha çok merak ettiren, içimde tetiklenmiş olan merak duygusunu aç bırakmıştı. Korkacağımı sandığı olay, beni tam tersini yapmaya ikna etmişti. O yola kesinlikle gidicektim. Poe nun hikayelerinde bahsettiği zıtlık şeytanı belkide beni ele geçirmişti.

O esnada ışığın net bir şekilde elime yansıdığı kısımda parmağımda ki lekeye baktım. Daha da yayılmış ve koyulaşmıştı. Anlam veremedim. En kısa zamanda bu alerjinin ne olduğunu anlamam için doktora gözükmem gerekiyordu.

Adam "Başka birşey ister misin?" Diye sordu. Konuşmaya devam etti.

"Eğer istersen gün doğana kadar burada kalabilirsin. Senden ücret almam. Birşey içmene veya yemene de gerek yok" dedi.

Varmam gereken bir yer olduğunu, zaman kaybetmeden yola devam etmem gerektiğini söyledim. Gitmeden önce son kez bana baktı ve konuşmaya başladı.

"Anlattığım hikayeyle seni ikna edemediğimin farkındayım. Ama eğer biraz bana güveniyorsan ve buranın yerlisi olduğum için sözlerime kulak verecek olursan sana son kez söylüyorum. O tekinsiz yerden geçme. Ne olduğunu bilmediğimiz, anlamlandıramadığımız şeylere şahit oldum. Bunları sana anlatmaya kalktığım zaman, yaşamayan insanlara, kurulmuş olan bir mit gibi gözükeceği için, yine inandırıcı gelmeyecek. O patika buradan araçla kırk beş dakika uzaklıkta. Aynı yoldan devam et ve sağ taraftaki son tabela dan ana yola geç. O patikaya sapma . Yıllardır kimse kullanmadığı için bozuk yolu bile çok tehlikeli. Ekstra bir sorun. Orayı doğa yok etsin diye kimsesiz bıraktılar."

El sıkıştık. Yolda giderken dediklerini düşünüceğime söz verdim. İçi bir nebzede olsa rahatlamış gibi gözüküyordu. Onu onaylamış olmam mutlu etmiş olabilir miydi? Herkes karşısında ki insana biraz hoşgörü beslemiş olsa, belkide tahmin ettiğinden daha büyük bir etkiyle tedavi edebilmiş olacaktı.