HUNTER ✔

Chapter 1: Stranger in Black

Pakanta-kanta pa ako habang naglalakad. Napalingon ako sa kanan ko dahil may pulang Camaro na nakaparada sa kabilang kalsada. Lumabas ang isang lalaking naka shades at naka all black attire. Black pants and black shirt. Yung sasakyan lang talaga niya ang naiba ng kulay.

"Gabing-gabi naka shades. Ano kaya yun? May sore eyes siguro siya." Kumento ko. Hindi ko masyadong maaninag ang mukha niya dahil madilim na. Pero ang tangkad niya. Napatigil ako sa paglalakad nang napatingin ito sa akin. Hindi ko sigurado kung sa akin nga nakatingin because he's wearing a shades but his head angled towards me. Pero naka tingin siya sa direksyon ko.

Tinanggal nito ang suot na shades at napanganga ako. Mas gwapo pala talaga siya pag walang shades. He's eyes were the most captivating part of him. It felt like they were drowning me to him. We stared at each other for a few seconds before I heard him speak.

"Mate." I think I heard him say even though I'm standing on the other side of the street.

Mate? As in friend? Tanong ng isip ko.

My heart started poundin when he started walking towards me. It frightens me more that he is a complete stranger and that his attire is very weird and scary. But what if I'm just assuming things and that I was just scaring myself?

Naglakad nalang ako ulit and this time, binilisan ko na. Lumingon ako sa likod ko at nakita kong sinusundan niya ako. Bakit niya ako sinusundan? Hindi kaya serial killer siya? Ayoko pang mamatay. Sa panahon ngayon hindi na nakakagulat ang mga ganitong pangyayari. Lantaran na ang mga krimen ngayon at hindi malayong mangyari na isa ako sa maging biktima.

I can hear his foot steps several meters away from me. Bumilis bigla ang tibok ng puso ko sa sobrang kaba. Hinigpitan ko ang plastic na hawak ko nang matanaw ko na ang bahay namin. Twenty five meters. Takbuhin ko na kaya?

"Wait!" Narinig kong sigaw nung lalaki mula sa likuran ko. Napatakbo naman ako sa sobrang gulat.

"Aaaah!" Sigaw ko at kumaripas ng takbo. Hindi na ako lumingon at agad binuksan ang pinto at saka ni-lock.

"Mamaaaa!"

"Bakit?" Tanong ni mama sakin habang nilalapag ko sa mesa ang mga binili ko.

"May serial killer sa labas." Turo ko sa pinto habang hinahabol ang hininga.

"Killer? Ky, strikto ang security sa subdivision natin. Hindi makakalusot ang serial killer dito." Paliwanag ni mama na tinatanggal ang binake niyang brownies galing sa oven.

"Sinusundan niya ako ma. Ang creepy kaya niya." Hysterical na paliwanag ko.

"May dala bang kutsilyo o kaya naman baril?"

"W-wala akong nakita ma but he's super weird." Or baka nga nag o-over react lang ako.

"Tawagan mo nalang ang security tapos sabihin mo sa kanila ang nakita mo. Para ma-check nila ang perimeter ng subdivision natin."

"Wag nalang. Baka nagkamali lang ako ma." Pag-amin ko. Na guilty tuloy ako.

Kinalimutan ko nalang ang nangyari at kumuha ng brownies sa mesa bago dumeretsyo na sa kwarto para tapusin ang assignments.

"Don't forget your table manners, Ky." Saway sakin ni mama. I just rolled my eyes and shoved the whole brownies in my mouth. Manners is always a big deal to my mom and I always get scolded since I'm not really that kind of a demure daughter she expected me to be.

Pagdating sa kwarto ko, hindi maalis sa isip ko iyong lalaki kanina. Pinikit ko ang mga mata ko ng five seconds at saka inalog-alog ang ulo ko. Baka sakaling matanggal siya sa isip ko but it was no use. He was rooted in my memory.

He was really scary yet very good looking. His tall frame added to his scary aura. Gosh! Why do I keep thinking about him?

Dumiretsyo ako at umupo sa study desk ko na malapit sa nakabukas na bintana para sana ituloy na ang ginagawa ko kanina bago ako inutusan ni mama. Biglang namang lumamig ang ihip ng hangin kaya tumayo ako at lumapit sa bintana para isara ito. Napatigil ako nang may matanaw akong dalawag bagay na kumikinang sa labas. It looks like two silver dots in the middle of the night.

I stared at it for a second and gasp when I realized that it was a pair of silver eyes staring back at me. I hurriedly closed the window, ran to my bed and spread the blanket over me. I'm sure I heard a howl from outside before sleep consumed me.

I was scanning through this book and I can't help but cringe at all the typos and how it was poorly written but despite that, I still hope for all of you to love this.

P.s. I will edit this from time to time.