YASAK DENEY

Bölüm 22 |• "Cehenneme Düşen Kar Taneleri."

Merhaba, içime sinen bir bölümle geldim. Umarım beğenirsiniz.

Yasak Deney için bir Playlist yapacağım, eklememi istediğiniz ve dinlediğinizde size Yasak Deney'i hatırlatan şarkılar varsa buraya bırakabilirsiniz.

Oy verip bol bol yorum yapmayı, kitabımı arkadaşlarınıza önermeyi unutmayın. Desteğiniz çok kıymetli.

Çok seviliyorsunuz.

İyi okumalar...🤍✨

✦✧✦

22 yıl önce, İstanbul

Şehrin trafiği süratle akarken herkes o dar vakitte yağmurdan kaçıp evine sığınmak için acele ediyordu. Yollar sıkışmış, arabalar yolda birbiri ardına sıralanıp kalmıştı. Arabanın arka koltuğunda oturup camdan yolu izleyen bir oğlan çocuğu havanın kasvetinden hiç hoşlanmamıştı. Parmağıyla arabanın buğulanan camına şekiller çiziyor, kendi kendine bu sıkıcı yolculuğu anlamlandırmaya çalışıyordu.

Hava yağmurlu, günün son demleri yaşanıyordu, havanın karanlık olması dahi bu uzun kuyruğun arasına sızıp elindeki mendilleri satmaya çalışan sokak çocuklarını durduramıyordu. Yola inip arabaların arasından dolanıyor, ceplerine iki üç kuruş para girmesi için hasta olma pahasına çıplak ayaklarla bu soğukta koşturup duruyorlardı. Cama çizdiği güneşe gülümseyerek bakan oğlan çocuğu bir ağacın altında ağlayan kızı fark ettiğinde yüzündeki gülüşün silinip gittiğinden habersizdi. "Annem!" Diye bağırdı can havliyle.

"Annem?"

"Annem, lütfen durur musun?"

"Dururum bebeğim." Dedi kadın trafiğin kilitlendiği yolda zar zor ilerlettiği aracı sola çekip aracını durdururken. "Ne oldu?"

Ellerini cama koyup üzgün bir tonda konuştu çocuk. "Baksana annem, o çocuk ağlıyor. Ona ne olmuş?"

Kadının bakışları ağlayan kız çocuğuyla buluştuğunda derin bir nefes aldı. Hemen dolan gözlerini kırpıştırdı. "Galiba birileri onu üzmüş."

"Üzülmesin." Dedi çocuk büyük bir hüzünle. "Bu hayatta kimse üzülmesin."

"Bu hayatta kötü insanlar var annem." Dedi kadın derin bir iç çekip. "Bu kötü insanlar daima birilerini üzecek ama sen her şeye rağmen iyi bir insan ol tamam mı? Birinin hüznünün sebebi olmak çok kötü."

"Ben büyüyünce çok iyi biri olacağım annem, tıpkı senin gibi."

Kadın buruk bir hüzünle gülümsedi. "Benden daha iyi biri ol."

"Olamam ki annem. Sen bu dünyadaki en iyi insansın."

"Ben sana güveniyorum aşkım oğlum."

Dikiz aynasından annesinin gözlerine bakarken gülümsedi oğlan çocuğu. "Ben sana daha çok güveniyorum aşkım annem." Başını camdan dışarı çevirdi. "O kızın yanına gidebilir miyim? Ona üzülmemesini söylemek istiyorum."

Gülümsedi kadın gururla. "Şemsiyeni almayı unutma."

Oğlan bir sevinçle arka koltuktan uzanıp şoför koltuğundaki annesinin yanağına kocaman bir öpücük bıraktı. Kadın sesli bir şekilde gülerken oğlunun boynuna sarılan minik ellerini okşadı. Saçlarına bir öpücük kondurup oğlunun hevesle arabadan inip ağlayan kızın yanına gidişini izledi. Bu hayatta korktuğu tek bir şey vardı, o da oğlunun o canavara benzemesiydi. Neyse ki küçük çocuk o adama benzemenin yakınından dahi geçmiyordu. O çocuk, kadının hayata dair diri kalan son umuduydu.