YASAK DENEY

Bölüm 5|• "Yasak Deneyler Laboratuvarı."

Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte çıkmıştık yola, iki saatlik bir yolculuğun ardından Zakopane'ya inmiştik. Dokuz kişi geldiğimizden kaynaklı olarak gürültülü ve sinirlerime epey dokunan bir yolculuk olsa da nihayet Sarp ve diğerleri Şef'in bize ayarladığı evlerden kendilerine ait olana, biz de bizimkine doğru yola çıkmıştık. Onlar gidince epey bir rahatlamıştık doğrusu, en azından ses gitmişti ve bu da iyi bir şeydi. Uzun süre görüşmeyeceğimiz için bu ara hepimize iyi gelecekti. Birbirimizi görünce birer trafo gibi gerildiğimizden kısa bir süreliğine de olsa gardlarımızı indirmiştik.

Tam da rahatlık sayılmazdı bu, çünkü asıl görevimiz şimdi başlıyordu. Bu durumun beni daha da zorlayacağını biliyordum. Orada olan şeyleri tahmin edip zihnimde canlandırmak bile beni delirtmeye yetiyorken kendi gözlerimle görüp şahit olduğumda ne yapacağımı bilmiyordum. Sanırım beni zorlayan ilk görev olacaktı bu, çünkü istesem o gençleri oradan alıp hemen çıkarırdım ama onlara bunları yapanların cezasız kalmaması için biraz dişimi sıkmalıydım. Bunca çekilen acının bir hiç uğruna olmasını istemiyordum. İntikam için yanıp tutuşuyordum.

Şef'in bizim için kiraladığı büyük villada kendi odamdan çıktım ve alt kata inmeye başladım. Üstümüzü değişip yemek yedikten sonra ayrılıp Yasak Deneyler ekibinin bizim için ayarladığı otellere yerleşecektik. Bize söyledikleri şey şuydu: "Otele yerleşin ve bizden haber bekleyin. Zamanı geldiğinde biz size ulaşacağız." Birkaç gün bizi izleyeceklerini, bizi takip edeceklerini adım kadar iyi biliyordum.

Hepimiz oynamamız gereken rolleri biliyorduk. Rollerimize bürünmek zor olmayacaktı. Ama bu iş için mental anlamda da güçlü olmak zordaydık. Haksızlığa karşı çıkmak istediğimizde susmalı, rengimizi açık etmemeliydik. İşte işin zor kısmı buydu. Merdivenlerden iki kat indiğimde zemin kata ulaşmıştım. Girişin hemen solunda bulunan mutfağa yöneldim. Evin içine gri tonları ve ahşap mobilyalar hakimdi. Bu uyum mutfakta da devam ediyordu. Mutfağa girdiğimde kahvaltı eden Serra, Atakan, Simge ve Merih'i gördüm. Bir baş selamı verdim. "Neler yaptınız?"

"Ödev." Atakan yanıtının ardından da histerik bir şekilde güldü. Her zamankinin aksine samimi bir gülümseme değildi bu, içinden mutlu değildi. Dün gece Arden'den ayrılması epey zor olmuştu, üstelik görevin gerçek ağırlığı da yavaş yavaş üstümüze çöküyordu.

Herkes bir köşeye çekilmiş kendi dosyasını okuyor ve hikayesini ezberliyordu. Okuduğumuz okullar, ailemiz, insan ilişkilerimiz, çalıştığımız işlerle ilgili en ufak bir detayı bile öğrenmeliydik. Hiçbir şeyi atlamamalı, kimsenin aklında bize dair en ufak bir şüphe payı dahi oluşmasına izin vermemeliydik. Gece yaptığımız yolculuk esnasında öğrendiğim şeylerin ağırlığı ve karşılaşabileceğim şeylerin içimde oluşturduğu sıkıntı yüzünden pek de iyi bir uyku çekmiş değildim. O yüzden kendi dosyamda yazan en ufak detayı dahi ezberlemiştim. Ben de kahvaltı masasına oturdum ve kendi tabağıma kahvaltılık doldurmaya başladım. "Hazır mısınız?" Sorum karşısında Atakan kıvırcık saçlarını karıştırdı ve elindeki dosyayı bıraktı. "Hazırız."

"Ben gerginim." Serra dirseklerini masaya yasladı ve boynunu ovaladı. Yüzündeki keyifsiz ifadeye sesi de eşlik etti. "Bu her zamanki gibi bir şey değil, orada göreceklerimi kaldırabilir miyim bilmiyorum. Zaman daraldıkça endişelerim artıyor."

"Bu beni de düşündürüyor." Merih'in sesindeki sıkıntıyı hissetmiştim. Bu görev farklıydı, alışık olduklarımız gibi değildi. Başkalarının güvenliği için çalışıyorduk, her zamanki gibi doğrudan kötü işler yapan adamları avlamıyorduk. Bu hepimizi düşündürüyordu. Yüzlerce insanı kurtarmaya gidiyorduk. Her şey pamuk ipliği gibi birbirine bağlıydı, yapılacak olan en ufak hata küçük bir kar tanesini çığa dönüştürerek felaketimiz olabilirdi. Bizden başka insanlar da bizim hatalarımızın bedelini ödeyebilirdi. O yüzden attığımız her bir adımı öncesinden yüz kez düşünmek düşüyordu bize. Simge önüne gelen kısa saçını kulağının arkasına sıkıştırdı. "Sanırım birbirimizden çok farklı durumlarda değiliz."