De Bron van Calamiteit

26. Ivira

'Gaat het wel?' Elijah klom door het raam van Sheila en Nova en ik kon hem haast hetzelfde vragen. Sinds de calamiteit was uitgebroken, had ik nog geen oog dicht gedaan en hij leek ook niet aan zijn slaap te komen ondanks we al een tijdje terug waren op de academie. Op een miraculeuze wijze wist Nova wel genoeg slaap te krijgen voor haar belangrijke temtoernooi.

'Ik slaap moeilijk,' mompelde ik. De stem bezocht me elke nacht en onwetendheid zou zijn plaatsnemen. Nu ik eenmaal wist over mijn nachtmerries, leek ik steeds meer te onthouden 's nachts. Toch was het niet meer informatie dan we al hadden. Iemand zou altijd tegen me praten terwijl ik bevroren was door de angst en hij zou het altijd hebben over het rechtzetten van iets.

De sterrenloze hemel was door de koning erkend als een calamiteit, de eerste in eeuwen. Directeur Marbels was ook enorm druk sinds die dag, sinds hen er persoonlijk bij was toen het begon. Elijah en ik hadden hen nog niet kunnen spreken sinds het incident, tot nu.

'Konden we maar naar buiten glippen om de sterren te bekijken,' slaakte de magijus met een zucht. Ik lachte bij de herinnering. Vroeger wanneer we niet konden slapen, zouden we naar de sterren kijken. We zouden we naar de zolder glippen en onder het dakraam zitten om de hemel te bekijken. Ik zou in slaap vallen op de uitgerekte arm van Elijah nadat we elke ster geteld hadden.

'Naar buiten glippen kan nog, maar de sterren...' Ik keek omhoog. De boogschutter was nog vaag te zien, hij hing roerloos in de lucht, alsof hij aan het wachten was tot zijn medesterren terug zou komen.

Elijah hield zijn hand naar me uit en ik nam hem aan. Hij hielp me door het raam, terwijl we in stilte onze gedachten lieten lopen. Het was niet moeilijk om te bedenken wat ons de afgelopen dagen bezig hield. Hoe in hemelsnaam konden we de wereld tegenhouden als we niet wisten wat er precies aan de hand was?

'Ik hoop dat directeur Marbels iets weet.' Elijah gooide zijn hand door zijn haren, onze handen waren nog steeds verstrengeld alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nerveus zwaaide ik met onze armen, hoopte dat mijn hand niet te klam was voor Elijah.

'Moeten we hen echt de waarheid vertellen?' Ondanks Elijah het al talloze keren met me besproken had, was ik bang dat de directeur ons niet zou geloven. Hen was een formidabel figuur met een hoge reputatie, zelfs met hun gouden hart, kon hen niet al onze woorden geloven.

'Dat is de enige manier waarop directeur Marbels ons nog een beetje gaat geloven,' zei Elijah, net zoals alle vorige keren. Hij had gelijk en dat wist ik, maar toch ging mijn ongemakkelijke gevoel niet weg. Straks zou hen met koude ogen naar ons kijken of ons voor gek verklaren. Elijah kwam tot stilstand bij de deur, keek naar onze handen alsof hij zich afvroeg of we elkaar los moesten laten. 'We moeten het maar proberen.' Voor ik nog iets kon zeggen, klopte hij op de deur.

'Binnen.' De directeur antwoordde vrijwel meteen. Elijah duwde de deur open, liep met zelfverzekerde stappen naar binnen met mij naast zich. Hij hield zijn stappen in, zodat ons looptempo gelijk was. Directeur Marbels zat achter hun bureau, hen had een kaart van Indival voor zich met in paars gemarkeerde strepen. Het leek op een boom die ontstond uit de krater van Prisabeltian en doorliepen tot Minhu. Het was een map van de uitgelopen breuken sinds de aardbeving en het dorpje was niet de enige plek die geraakt was.

'We hebben wat informatie over de narvi.' Elijah vond het een goed idee als ik het woord nam, omdat ik meer informatie had over de oorsprong van de narvi. Directeur Marbels vouwde hun handen over elkaar, hun heldere blik liet me weten dat ik hun complete aandacht had. 'We denken dat de narvi opzettelijk is veroorzaakt door iemand.' Ik pauzeerde, likte over mijn plots droge lippen.

'Heb je enig bewijs om je gewaagde uitspraak te ondersteunen, Ivira?' Hun stem was monotoon, eisend om bewijs. Ik slikte nerveus, Elijah gaf me een bemoedigend kneepje.