De Bron van Calamiteit

1. Ivira

Op sommige dagen vroeg ik me af wanneer mijn verhaal eindelijk zou beginnen, wanneer ik vrij kon zijn zoals de talloze levens die op papier te lezen waren. Mijn bestaan was een krukje voor anderen om hun hoge stoelen te beklimmen.

Maar ik geloofde in goede karma, dat het ooit mijn beurt zou zijn om op een stoel te zitten. Tot die tijd eraan kwam, zou ik in mijn toren zitten, op mijn stoel waarvan een poot net wat korter was dan de rest. Ik zou werken aan een van de vele kleine projecten die geen betekenis hadden, ze waren er om tijd te verdrijven. Zoals de half afgemaakte dromenvanger met een prachtige paarse steen die ik op vakantie gevonden had. Tot ik mijn vrijheid kon opeisen, zou ik hier zijn, in de kamer waarvan het raam net niet dicht kon waardoor de ijle nachtlucht naar binnen sijpelde.

Het enige fijne aan het halfopen raam, was dat Enko altijd binnen kon komen. Het zwarte vogeltje met een enkele gouden veer. Trillend landde hij op de papieren op mijn bureau, schudde met zijn hoofd alsof hij de kou van buiten weg probeerde te jagen.

'Enko, je bent terug.' Het vogeltje keek me aan met zijn kleine kraaloogjes en ik legde de dromenvanger waar ik aan werkte weg om hem wat bessen te voeren. De postvogel was tevreden met mijn actie, schudde met zijn ronde lijf en liet een gouden veertje vallen op mijn tafel. Het vervormde zich met een gouden gloed tot Elijahs brief boven de rommelige hoop papieren waarop ik had getekend uit verveling. Mijn maag draaide zich meteen om. Bij elke brief die ik kreeg, betekende dat ik moest antwoorden, en dat laatste was naarmate de jaren steeds moeilijker geworden.

Elke twee weken kreeg ik een brief van Elijah, in al deze jaren had hij nooit gedacht te stoppen met schrijven. En ondanks de misselijkheid die ik kreeg als ik dacht aan antwoorden, was ik hem er dankbaar voor. Hij was een van de weinigen die me zag als een persoon, als een mens van vlees en bloed.

Enko tjirpte, prikte met zijn snavel in de papieren waar ik mijn recepten voor parfum had opgeschreven om meer eten te vragen. 'Hé!' Met de rug van mijn hand duwde ik hem zachtjes, waardoor hij me boos aankeek. 'Ik ga je meer geven, maar niks kapotmaken.'

Zonder om te kijken, greep ik opzij. De planten om me heen bewogen met me mee, offerden hun vruchten om te geven aan het gierige vogeltje. De hele kamer zat vol met bloemen, het was een chaos aan kleuren die het plafond reikten. Stengels kronkelden over de tafel langzaam dichter bij Enko, die er boos naar brieste. Met kleine hopjes ontweek hij de dunne tak, ik glimlachte. De bloemen en Enko konden goed met elkaar omgaan.

Nadat ik nog wat bessen neerlegde voor Enko om te eten, opende ik de brief met de luxe briefopener. Het handvat was versierd met parelmoer en vol met krommen waardoor het perfect in mijn hand lag. Het was het enige aandenken dat ik aan Yeran had, mijn voormalige voogd. Enko raakte verwikkeld in een potje touwtrekken met de bloemen die de bessen weer van hem af probeerde te pakken. Hoofdschuddend trok ik de gele brief uit de envelop.

Ivira,

Wat fijn dat je van je vakantie met Tijn genoten hebt! Ik hoorde dat jullie naar de krater van Prisabeltian geweest waren, was het water daar echt zo groen als ze beweerden?

Wij zijn hier nog druk bezig met narvi te onderzoeken. De gouverneur wil vragen of de cyclopen in het Maeviabos met ons samen willen werken voor een tegengif. Het heeft de academie hier nog niet bereikt, maar bijna wel het hele bos gecontamineerd. Ik begin me af te vragen hoelang het duurt tot het wordt gelabeld als een calamiteit. Als dit nog niet telt als calamiteit, wat dan wel?

Ik heb een spreuk toegevoegd die de wind door je raam zou moeten tegenhouden. Het is geen permanente oplossing, dus zoek vooral een timmerman om het te laten repareren, maar voor nu kan je dit gebruiken.

Moge je stralend onder de wonderen van Vitari lopen,

Elijah

Een waterige glimlach rustte op mijn gezicht, de brief was enorm zoals Elijahs personaliteit. Duidelijk en vol met informatie. Ooit waren de brieven langer geweest, soms zelfs meerdere pagina's. Echter, naarmate de jaren verstreek vertelden we steeds minder aan elkaar. Hij had zijn eigen leven opgebouwd nadat we gescheiden raakten en in zijn ogen had ik de mijne. De inhoud was daardoor ook erg oppervlakkig, alsof we als vreemden over het weer aan het praten waren. Hij had het voornamelijk over het onderzoek naar de narvi, de derdegraads ramp van Vitari waarbij al een kwart van heel het land vergiftigd was. De ramp was hier ook al geweest, het had het bos hier gedood en grijs gekleurd. Toen het ons grondwater contamineerde, had het zelfs dorpen uitgeroeid. Nu konden we niks meer van ons eigen gebied consumeren zonder risico's te lopen, dus halen we alles uit onze buurtprovincies.