De Bron van Calamiteit

15. Elijah

Ivira keek verdwaald om zich heen zodra we het kantoor van directeur Marbels verlieten. Haar verbonden hand verstopte zich achter haar rug en ze beet op de nagels van haar geheelde hand. 'Je kan rondlopen als je wilt, misschien als je Ymin kan vinden dan kan hij je rondleiden in de broeikassen,' liet ik haar weten. Het moest vast overweldigend zijn om op een compleet nieuwe plek te zijn. 'Je kan ook terug naar de kamer, rond twaalven is de lunch, wil je dat ik je opzoek of kom je er zelf?' Mijn blik ging naar de klok op de muur, het was bijna tijd voor mijn les. Ivira schudde snel haar hoofd bij mijn bezorgde woorden.

'Ik vermaak me wel, maak je geen zorgen.' Ze wuifde met haar hand, de afgebeten nagels stelden me niet per se gerust. Toch kon ik het niet veroorloven om bij professor Meeuwels te laat te zijn, hij zou mij voor de goniometrie twee klas aan een schandpaal ketenen en al mijn gebreken laten zien aan de klas. Een rilling ging door mijn rug bij de gedachte van de lessen van vorig jaar.

'Oké dan, je kan me vinden in de oostvleugel als je me nodig hebt.' Mijn cape fladderde met mijn draai en ik had drie stappen gezet, tot ik me weer bedacht. 'Maar Nova is makkelijker te vinden in de stallen buiten, als je iemand van ons nodig hebt, of Ymin in de botanische tuin, maar daar kan je niet zomaar naar binnen walsen. De academie zelf is een doolhof namelijk.' De alternatieven ratelden van mijn tong terwijl ik steeds verder van Ivira liep die bleef zwaaien.

Mijn benen brachten me automatisch naar het lokaal waar goniometrie plaats zou vinden, het enige vak dat ik niet gehaald had. Toen ik binnenkwam zaten de U-vormige zaal al bijna vol, Sheila had haar spullen op een stoel naast haar gelegd zoals ze altijd deed. Ze zwaaide naar me en opgelucht nam ik plaats. De professor zou me niet te grazen nemen hopelijk. Sheila schoof haar spullen aan de kant, haar schrift was al opengeslagen op een lege pagina.

'Hé,' begroette ik haar, dankbaar legde ik mijn grimoire op mijn tafel en mijn schrift die zo leeg was dat het ongebruikt leek. Ik was geen ster in wiskunde, het was enorm ironisch voor iemand die later een van de meest gebruikte magische cirkels had ontdekt. De magische cirkels gebruikten veel berekeningen en radialen om een spreuk uit te voeren. Elke hoek die anders was, zorgde voor een verandering in de spreuk. Schilden konden een andere structuur krijgen, de robuustheid van een windvlaag kon anders zijn. Daarom was wiskunde en met name goniometrie zo belangrijk, al was het beschamend dat ik er dit leven nog steeds niks van bakte.

'Hé.' Sheila liet haar blik naar de deur glijden en nadat ze bevestigde dat professor Meeuwels nog niet binnenkwam, draaide ze zich naar me toe. 'Heeft Ivira magie? Er is klimop onze muur opgegroeid tot het raam toen ze een tijdje bij de vensterbank had gestaan.' De verwarring op Sheila's gezicht liet me zachtjes lachen, het was vreemd om te zeggen dat ze wel magie had, want welke reden had ze om de planten te laten groeien.

'Ze is een blancus met een hele hoge botanius affiniteit.'

'Ah.' Sheila slaakte een zucht van opluchting. Misschien wilde ze niet nog een academische rivaal, ze was altijd al op haar hoede geweest sinds ze hoorde dat ik het befaamde kind van Yeran was. 'Haar affiniteit is zo hoog, het is wel een beetje zonde dat ze niet getraind heeft.' Ik knikte, Het opkomende schuldgevoel plakte mijn lippen dicht.

Yeran had me al vroeg getraind op mijn magie. Wat hij in mijn sterrenpad had gezien, had hem een tunnelvisie gegeven op mijn ontwikkeling. Ik geloofde dan ook niet dat Yeran nooit geweten had over Ivira's krachten. Hij was zo'n getalenteerde sterrenlezer, als hij mijn toekomst geanalyseerd had, had hij die van Ivira zeker ook wel bekeken.

Waarom had hij Ivira's magie nooit getraind?

Er was niet veel tijd om er nog langer over na te denken. Professor Meeuwels eiste de aandacht door drie keer met zijn aanwijsstok op het bord te slaan. Zijn ogen schoten over alle aanwezigen alsof hij aan het azen was op zijn volgende prooi. Sheila en ik wisten dat we onze mond moesten houden, niet eens elkaars bestaan moesten erkennen om heelhuids door de les te komen.