De Bron van Calamiteit

14. Ivira

Nova's bed was warm en zacht. Het voelde raar om de tocht niet over mijn oren te voelen strijken en het gesus van de wind te missen. Toch leek ik niet in slaap te kunnen vallen, mijn armen lagen boven de deken terwijl ik naar het plafond staarde. Mijn linkerhand bleef maar bonzen, op sommige momenten zelfs zo hevig dat het leek te echoën in mijn hoofd.

Het was zo onwennig om Elijah na al die jaren vermijden weer te zien, om hem weer te zien lachen in een ontspannen omgeving. Ik herinnerde me het rijkelijk geluid aan de kantinetafel, de gezelligheid van de gedeelde blijdschap. Het deed me denken aan de brieven die hij schreef, de vrolijke tijden die hij met me deelde op papier. Het voelde onwerkelijk om er zelf deel van te zijn.

Een scheut van jaloezie schoot door me heen, vrijwel meteen greep ik de dekens vast. Ik moest mijn negatieve gevoelens niet de overhand geven, Elijah had me immers gered. Ik moest hem dankbaar zijn.

'Je moet hem helpen.'

Yeran vulde mijn gedachten weer, met gesloten ogen liet ik het beeld mijn zicht vullen.

Hij zette me voor de haard om mijn haren te vlechten na het avondeten. De vlammen likten mijn blootgestelde nek met warmte. Zijn vingers voelden aan als een massage en ik neuriede een zacht deuntje. De bloemen die in de hoek stonden schudden langzaam mee op de maat van mijn lied.

'Ivira, je bent een slim meisje.' Yeran begon het verhaal op een toon van een leraar. Hij gebruikte hem nooit tenzij ik kattenkwaad had uitgehaald. Zuchtend met irritatie knikte ik, hopend dat hij snel verderging zodat ik met Elijah voor de open haard kon spelen.

Yeran zuchtte toen een lok haar ontsnapte, geduldig trok hij de laatste paar slagen eruit om opnieuw te vlechten. Vanbinnen stond ik te springen om naar mijn beste vriend te gaan, misschien liet hij me een nieuwe spreuk zien. Er lagen nog papieren van Elijahs magische training op de lage theetafel. Het lag vol met zijn onleesbare aantekeningen naast de simpele cirkels.

'Elijah is een speciaal kind, hij gaat grote dingen doen. Dus als je hem ergens mee kan helpen, Ivira, wees er dan voor hem in de schaduwen.'

'Maar waarom heeft Eli daar mijn hulp mee nodig? Hij is getalenteerd toch?' Als iemand beroemd zou worden, zou dat Elijah zijn. Hij was de prins die de wereld zou redden en ervoor zou zorgen dat iedereen een lang en gelukkig leven zou krijgen.

Yeran greep naar een lok bij mijn oor, zijn rimpelige vingers trilden meer dan normaal. Het was een teken van zijn ouderdom had hij gezegd toen ik naar zijn symptomen had gevraagd.

'Omdat lieverd, het succes van mensen niet alleen op talent gebaseerd is. Er moeten openingen en kansen gecreëerd worden als iemand het pad van overwinningen wil belopen. Het is alleen moeilijk, jouw sterrenpad is verwikkeld met de zijne. Maar als het erger wordt, ben ik bang...'

Hij raakte stil, zijn vingers bewogen niet meer en ik wist wat hij bedoelde. Het eerste wat hij tegen me zei toen hij mijn sterren las, was dat ik Elijah zou ruïneren. Onze wegen zouden scheiden op een bepaald punt en niet meer kruisen, dat was de enige manier waarop Elijah gelukkig zou zijn.

Tranen brandden in mijn ogen, starend naar het knetterende vuur kon ik maar een ding bedenken.

En ik dan?

.·:*¨༺ *༻¨*:·..·:*¨༺ *༻¨*:·..·:*¨༺ *༻¨*:·.

Sheila leende me wat schone kleren die ik aan kon doen, ze legden mijn polsen en enkels bloot doordat het net te kort was, maar alles was beter dan de kleuren die roken naar minneil en stro.

Nova ging al vroeg naar de stallen, ze moest trainen voor de temmerscompetitie die er aan zat te komen. Ik had haar met een glimlach uitgezwaaid, ze zou de competitie winnen als ik Elijahs brieven moest geloven. De prijs was ook erg gaaf, al herinnerde ik me die details niet meer. Hij had het best vaak over zijn vrienden vroeger, maar naarmate de tijd steeds minder. Alleen Sheila werd nog eens genoemd.