De Bron van Calamiteit

3. Ivira

Er waren dagen waarop ik wakker werd met een getreurd hart, verlangend naar de laatste momenten van mijn jeugdherinneringen die in mijn dromen werkelijkheid waren. Ik zou dromen over het spelen in het bos met Elijah, over de dagen dat ik rondom het vuur zat met Yeran in stilte terwijl hij zijn werk deed en ik zou haken aan mijn eerst sjaaltje.

Maar zodra ik mijn ogen openden, zouden de beelden verdwijnen. Langzaam naar de vergetelheid sijpelen als zand in een glazen loper. Hoe graag ik ze ook wilde vastpakken, de sporen van mijn jeugd zouden altijd tussen mijn vingers door glippen.

De opkomende zon was altijd een teken om de realiteit weer onder ogen te zien. De realiteit waarin mijn leven nog niet begonnen was, de werkelijkheid waarin niemand me nodig had.

Ik had mezelf opgekropt tegen het wankele raam die nu alleen bij elkaar gehouden werd door Elijahs spreuk die hij de vorige keer meegegeven had. Starend naar de grauwe lucht wachtte ik op Enko. Vandaag zou zijn brief aankomen als hij had geantwoord op de mijne. De weeklange vlucht tussen ons zou moeten zijn afgelegd, maar toch was er geen spoor van Enko te bekennen.

Op een gegeven moment probeerde ik mezelf af te leiden door parfum te maken met rozen, vervolgens verder te breien aan mijn kleedje om uiteindelijk weer achter mijn bureau aan de dromenvanger te zitten. Met precisie naaide ik de veren met zijde draad aan de paarse steen in het midden. Een oud artikel uit de krant lag op mijn bureau, de inspiratie voor het patroon om de steen was Elijahs eerste magische cirkel. Het was destijds een geweldige scoop, de erfgenaam van befaamde sterrenlezer Yeran vindt de sterkste defensieve spreuk uit. De journalist had destijds zijn beschermende cirkel beschreven als onbreekbaar en de uitvinding van het jaar, maar na de eerste paar weken stierf het enthousiasme uit. Mijn trots voor hem was echter nooit minder geworden.

Zelfs toen de dromenvanger zo goed als klaar was en de eerste maan, Shaskimi, tevoorschijn kwam, was Enko nog niet terecht. Planten streelden langs mijn armen terwijl ik voor de zoveelste keer vandaag uit het raam keek. Het was ongelofelijk hoeveel waarde aan de brieven zat voor me. Zonder ze zat het me dwars, ik voelde me niet erkend.

Onnodig.

Schuddend met mijn hoofd jaagde ik de gedachten weg. Elijah kon het druk hebben, hij hoefde natuurlijk niet altijd binnen een dag op me te antwoorden. Dat zou te veel gevraagd zijn van een beroemde magijus zoals hij. Maar ik betrapte mezelf erop dat ik toch wenste, dat hij me niet zou vergeten. Dat hoe beroemd hij zou zijn, ik altijd nog een klein plekje in zijn gedachten zou hebben, al was het in de verste achterhoeken in zijn hoofd.

Toen het tijd werd voor avondeten, werd ik opgehaald door een bediende. Het was de eerste keer dat ik met ze samen at sinds het chidi fiasco van twee weken geleden. Het waren twee weken vol met rust zoals mijn tijd grotendeels was.

Tegen mijn verwachtingen in, was de eetzaal compleet leeg op mijn wettelijke echtgenoot na. Tijn zat aan tafel, zijn eten nog onaangeraakt alsof hij op me wachtte. Mijn ogen gingen schichtig heen en weer, van de bedekte tafel tot de twee gezette borden. Het was vreemd, hij had me nog nooit aandacht in mijn eentje gegeven.

'Ivira, kom gauw zitten, het eten wordt koud.' Zijn mondhoeken schoten omhoog, de sterren hadden hem een glimlach gegeven die er onschuldig uitzat, een gezicht die de harten van velen kon overwinnen. Zwijgend volgde ik zijn instructies op, terwijl er allerlei gedachten rondgingen. Tijn had iets van me nodig, of hij was iets duisters van plan. Ik geloofde niet dat hij op een dag wakker werd met een schone lei, dat zou onmogelijk zijn.

Tijn begon aan zijn maaltijd en ik volgde zijn voorbeeld, maar ik kreeg geen hap door mijn keel. Voor een keer ging hij ook niet aan de alcohol en de stilte tussen ons was oorverdovend. Het bloed gonsde in mijn oren en de spanning liet mijn handen trillen, zo erg dat het mes op een gegeven moment uit mijn handen viel op het tapijt.