Son Sardunya

37. Bölüm

Herkese merhaba ve bölüm sonunda görüşmek üzere!❤️

Keyifli okumalar!❤️

OTUZ YEDİNCİ BÖLÜM

Bölüm Şarkısı:

Kimse Bilmez, Mehmet Güreli

"Sana vermek istediğim bir şey var."

Dudaklarındaki muzip denebilecek gülümseme yüzünden bana verebileceği şeyle ilgili aklımda farklı sahneler canlandı.

"Ne gibi?" diye sordum kısık bir sesle. Onun kollarının etrafımda olması ve bedeninin sıcaklığına sarılmışken konuşmanın ne kadar güzel olduğunu düşündüm. Güvenli ve sıcaktı. En sevdiğim hisler, oydu.

"Çalışma odamda..." Kaşları birbirine yaklaşırken alnı kırıştı. "Senin bakmanı istiyorum."

Yani bu, bir nesneydi. Kaşlarım çatıldı. İçimdeki ısı farklı bir şeye dönüştü ve şaşkınlıkla doldum. "Benim için hazır bir hediyen mi var?" Ben daha farklı bir şey düşünmüştüm ve bu, kesinlikle paketlenmiş ya da paketlenmemiş bir şey değildi.

Yanaklarım ısındı.

Gözleri dudaklarıma kaydığında yutkundum. Ama bu hareketi, bu kez düşünmemi engelleyemezdi çünkü şaşırmıştım ve temas bile etmeden beynimi dondurma yeteneğini ekarte edebilirdim.

Doğum günüm olduğunu henüz şimdi söylemiştim. Buna özel bir hediye olduğunu sanmıyordum. Önceden hazırladığı ve bana vermek istediği bir şey olmalıydı. Sadece içinden geldiği için, benim için... Daha özel hissettiren bir şey. Aslında... Doğum günümü biliyor da olabilirdi. Benim hakkımda çok fazla şey biliyordu zaten ve bunu bilseydi de...

Ya da bunları bir kenara bırakıp bir şey sanmaktan vazgeçmeliydim. Benim için almıştı... Benim için. Ve önemli olan buydu. Ben de bu yüzden, buna yoğunlaştım.

Başını salladığında "Öylesine mi almıştın?" diye merakla sordum.

"Hayır," dedi.

Diliyle dudaklarını ıslattığında karnımda ve birçok başka noktamda tekrar ısı birikti. Dilini düşünmemek için sadece gözlerine odaklandım. Dil yoktu. Dudakları da yoktu. Sadece gözleri vardı, onlar da yıldızlar gibi olduğu için aynı etkiyi bırakıyordu ve ben artık ne yapacağımı bilmiyordum. Gözlerimi kapatıp konuşmak, güzel bir seçenek gibi gelmediği için öylece durdum.

"Gördüğümde aklıma sen geldin ve ben de aldım." Kaşları çatıldı. "Bu öylesine sayılmaz."

Midemin içinde yaşayan bir şeyler varmış da canlanmaya başlamışlar gibi bir kıpırtı hissettim. "Beni mi hatırlattı?"

Tekrar başını salladığında bu gece bana sürekli gösterdiği gülümsemelerinden birini daha sundu. Aslında o kadar da fazla gülümsemiyordu. Bana gülümsediği zamanları görüyordum ama genel anlamda fazla gülümseyen biri değildi ve daha çok gülmeliydi. Bu, onu daha da sıcak yapıyordu.

Telefonunun sesini tekrar duyduğumda kalbim acı verici bir rahatsızlıkla hızlandı. İçimdeki tatlı heyecan bile söndü. Eğer yine Rüzgar'sa...