"Sahte sevgililik için YAPILMAMASI gerekenler listesi!
1. Öpüşmek yasak!
2. Boyundan öpmek de kesinlikle yasak!"
Bir sebep yüzünden 6 yıl önce ayrılmak zorunda kaldığı ama içinde yaşattığı ve bir gün kavuşacaklarına tutunduğu lise aşkıyla, gittiği b...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ALTINCI BÖLÜM
Bölüm şarkısı:
İhtimaller Perisi, Gökhan Türkmen
Kolunu öne doğru geçmem için uzattığında tereddüdümü bir kenara bırakıp kapıdan girdim ve içeride kalabalıktan uzaktaki bir masaya doğru yürümeye başladım.
Şu an tekrar onunla yan yana olduğuma inanamıyordum. Gerçekten de oydu ve yanımdaydı. Ayrıldığımızdan beri hayali kurduğum şey bu olmasa da bir kısmını karşılıyordu.
Duvar kenarında, camdan biraz uzakta kalan masaya oturduğumda ayakta kalıp cebinden telefonunu çıkardı ve masanın cama dönük olan kendi tarafına bıraktı. "Ben hemen kahvelerimizi alıp geliyorum." Yüzündeki gülümseme, güneş ışığında parlayan bir çiçek kadar büyülüydü.
"Tamam." Zihnime yine anılar doluyordu. Her okul çıkışında geldiğimiz o kafe ve oradan her ayrıldığımızda yandaki duvar kenarında beni öpüşü. Bir daha bunları yaşayamayacak olmak çok kötüydü.
Rüzgâr uzaklaştıktan sonra sıraya girip bize kahve alırken onu izlemeye başladım.
"Beni seviyor musun?"
Sorusu karşısında şaşkınlık içinde yutkundum. Onu elbette seviyordum. Eğer öyle hissetmeseydim yanında kalmaya dayanamazdım.
"Neden böyle söyledin ki?" Sorum biraz üzgün çıkmıştı. Çünkü sanırım ona sevgimi hissettiremiyordum. Oysa ona ne kadar değer verdiğimi gösterdiğimi sanmıştım.
Bir eli hâlâ parmaklarımı tutarken diğerini kaldırıp yanağımı okşadı. "Çünkü hiç söylemedin." Bakışlarındaki isteği gördüğümde tekrar yutkundum.
Onu seviyordum. Ve bunu hiç söylememiş miydim? Nasıl söyleyeceğimi bilemeyerek "Ben..." diye başladım.
Annem her zaman bana beni sevdiğini söylerdi. Ben de ona. Ama bunu başka birine söylemek... Başka bir erkeğe.
Gözlerimi kapatıp başımı göğsüne doğru yaklaştırdım ve elini daha sıkı tuttum. Rüzgâr, babam değildi. O... sadece Rüzgar'dı. Ve onu seviyordum. Bunu söyleyebilirdim çünkü bu gerçekti.
"Seni seviyorum."
Anı zihnimi doldurduğunda bakışlarımı ondan ayırıp önüme döndüm ve beklemeye başladım. Düşünmek iyi değildi. Sürekli geçmişte olan anıları kendime hatırlatarak kendime kötülük yapıyordum. Canımı artık yakmadıkları zaman... İşte o zaman, hatıralar sorun olmayacaktı.
Bir kol uzanıp önüme kahve bıraktığında irkildim ama Rüzgâr olduğunu fark ettiğim an tekrar rahatladım.
"Geldim," dedi gülümseyerek ve karşımdaki sandalyeye otururken kahvesini bırakıp gözlerini yüzüme çevirdi. "Nasılsın?" Bakışlarındaki sıcaklık karşısında bedenimin titremesine engel olamadım. Bana böyle bakması her şeyi daha da zorlaştırıyordu. Aramızdaki tüm bu mesafeyi.
