"Dudakların uyuşturucudan daha fazla bağımlılık yapıyor Lee Minho"
__________
Bazı insanlar bazı insanlara yara bandı olarak gönderilirdi bu dünyaya.
Ama biz ne birbirimize yara olabildik, ne de yaralarımızı saracak yara bandı. Biz birbirimizin hiç...
"Belli ki beni zavallı yaptığının farkında değilsin..." : : :
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
~Minho~
Hayatımızı her zaman bir istek ve ihtiyaçlarımız üzerinden ilerletiyorduk. Kimi zaman ihtiyaçlarımızı öncelik haline getirip onlara ulaşmak için çabalıyorduk, kimi zaman da sırf istediğimiz şeylere ulaşmak için her şeyi feda ediyorduk.
Bu yaşıma kadar hiçbir şeyi ihtiyaç olarak görmemiştim. Çevremdeki çocukların istediği veya ihtiyaç olarak nitelendirdiği hiç bir şeyi hedef olarak görmemiştim. Bunu büyük bir başarı olarak görmüştüm belki de.
Lee Minho hiç bir şeye değer vermeyen, zaafları olmayan biriydi sonuçta. Ve bu güçlülük göstergesidir. Zaaflar zayıflık getirirdi.
Ta ki şimdiye kadar...
Aslında büyük bir zaafım olduğunu fark etmiştim. Zaafım olmasın diye ölümüne kaçtığım birisine çoktan hayatımı teslim ettigimi fark etmiştim. Sürekli kendimden uzaklaştırmak istediğim, zayıf olmakla suçladığım kişiyi ihtiyaç haline getirmem hayatın bana vurduğu kaçıncı darbesiydi bilmiyorum.
İlk defa bir şeye muhtaç oluyordum ve bu durum karşısında afallıyordum istemsizce. Muhtaçlığımı nasıl dindireceğim konusunda hiçbir fikrim yoktu.
Özellikle son zamanlarda daha çok can sıkıcı oluyordu bu. Muhtaç olduğum kişinin bana yasaklı olması ruhuma azap vaat ediyordu sanki. Onu istedikçe yanıyorum cehennemin duvarları arasında. Ona ihtiyaç duydukça tanıyordu içim.
Ve de ona asla ulaşamayacağım gerçeği daha fazla yakıyordu canımı.
Lee Felix'e ulaşamazdım. O benim için yasaklı bir meyveden farksızdı. Eğer onu elime alırsam hayatımın cehenneme dönüşeceğinin farkındaydım. Ondan uzak durmam gerektiğinin farkındaydım. Hele de babamın şüphesini üzerimize çekmişken.
"Bu şerefsiz niye hala benim evimde?" Jisungun sözlerini umursamadan üzerimdeki gömleğin düğmelerini iliklemeye devam ettim. Jisungun beni sevmediğini söylemesine gerek yoktu, zira bunu hareketleri ve bakışlarıyla oldukça iyi belli ediyordu.
"Burada bir tek sen yaşamıyorsun hatırlatırım." Dedim umursamazca. Her ne kadar bende ona tahammül edemiyor olsam da şuan uğraşacak havamda değildim. Çünkü hazırlanmam gereken bir buluşma vardı.
"Ama benim evim ve ben seni ne burada nede Felix'in çevresinde görmek istemiyorum." Cümlesini oluşturan ilk kelimeler umurumda olmasa da sonrakiler canımı sıkmak için yeterli olmuştu.
