"Dudakların uyuşturucudan daha fazla bağımlılık yapıyor Lee Minho"
__________
Bazı insanlar bazı insanlara yara bandı olarak gönderilirdi bu dünyaya.
Ama biz ne birbirimize yara olabildik, ne de yaralarımızı saracak yara bandı. Biz birbirimizin hiç...
Medyadaki şarkı... Kendini anlat deseler bunu göstermek isterim herkese
Oy verip yorum yaparsanız çok sevinirim ❤️
İyi okumalar 🧡
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
: : Güzel olan her şeyi mahvediyorsun : :
Boğulmak yalnızca somut bir şey değildi. Sadece gözle görülür bir şeyle kesilmezdi nefesimiz. Hatta göremediğimiz, varlığının sebebini çözemediğimiz baskılar daha çok can yakardı.
Boğuluyordum. Etrafımı saran baskılar boğazıma dolanarak nefesimi kesiyor, ağzıma attığım yemeklerin aşağı inmesini engellediği için yutkunamıyordum. Çevremdekilerin sözleri, bana olan bakışları, benim hakkımda konuştukları... Hepsi birleşerek ruhumun üzerine çöreklenmiş, nefes almamı engelliyorlardı.
Ellerim ufak ufak titremeye başlayıp bana ihtiyacım olan nikotini hatırlatırken tuttuğum çubukları sıktım. Şuan krizimin tutma zamanı değildi, o yüzden sakinleşmek için birkaç kez derin derin nefes alıp verdim.
"Felix iyi misin bembeyaz olmuşsun?" Minho'nun annesinin sorusuyla, tabağıma diktiğim gözlerimi ona kaldırdım. Dudaklarımı zoraki bir gülümsemeyle kıvırıp başımı aşağı yukarı salladım. Sanki iyi olup olmadığımı gerçekten merak ediyordu! Sırf koruduğum sessizliği bozarak ağzımdan kendimle ilgili yanlış bir şeyler kaçırmamı bekliyordu.
"Yemekte yemiyorsun hiç, incecik kalmışsın. Bir sorunun olmadığına emin misin?" Her ne kadar onun samimiyetine güvenmesem de benimle ilgili şeylere kendi annemden daha fazla dikkat ediyor olması istemsizce canımı yakmıştı. Ona bir cevap vermeden önce annemin tepkilerini merak ederek ona çevirdim gözlerimi.
Bomboş gözlerle, Bayan Lee'nin dediği şeylerin doğruluğunu ölçer gibi beni süzüyordu. Ona kondurmak istemesem de sanki bakışlarının altında iğrenme gibi bir ifade vardı. Görmek istemediğim bu gerçek sol tarafımda ki yaşamaya çalışan küçük çocuğun kalbine bir bıçak sapladı.
"Son sınavlarımız yaklaşıyor, biraz stresliyim." Her yalan söylediğimde ömrümden bir yıl eksilseydi kesinlikle çok fazla ömrüm kalmamış olurdu. Evet sınavlarımın yaklaşıyordu, hatta ilk sınavımız yarındı ama sınav çalışmak zihnimi talan eden konular arasında en sonda bile yer almıyordu.
"En iyisini yapacağına eminim." Bayan Lee kocaman gülümseyerek kendince bana destek olurken ona sadece başımı sallamakla yetindim. En iyisini yapmak istemiyordum, ders çalışmak istemiyordum, sadece yatağımda her şeyden uzak bir şekilde ölümü beklemek istiyordum.
"İkinizde yakın arkadaş olmanıza rağmen Minho nasıl bu kadar düşük notlar alıyor anlamıyorum." Bu kez Bay Lee konuşmaya girdi. Söylediği şey içimde gülme isteği yaratmıştı, gülmemek için dudaklarımı sıkıca birbirine bastırdım.
