"Dudakların uyuşturucudan daha fazla bağımlılık yapıyor Lee Minho"
__________
Bazı insanlar bazı insanlara yara bandı olarak gönderilirdi bu dünyaya.
Ama biz ne birbirimize yara olabildik, ne de yaralarımızı saracak yara bandı. Biz birbirimizin hiç...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İşte aradığım kan! Buradaki Minho aynı bu işte. Of Minho🛐
Neyse iyi okumalar ❣️
°•°•°•°•°•°•°•°•
Her zaman anında geldiğin hakkında konuşabilirdim... Ama yalan söylemiş olurdum çünkü asla zamanında gelmedin...
: : :
Hayatımın kolay olacağını düşünmemiştim hiç bir zaman. Ailemin bana sunduğu maddi desteğin dışarıdan bakınca mükemmel bir olanak gibi göründüğünün farkındaydım ancak bu durum benim için tam tersiydi.
İstediğim hiçbir zaman para veya zenginlik olmamıştı. Sadece bir parça huzur ve özgürlüktü, ancak onu bile çok görmüşlerdi. Bedenim kilitler altında değildi belki ama ruhumu çevreleyen sınırlar sürekli olarak engelliyordu beni.
Hiçbir zaman kendim gibi olamamıştım. Her zaman ailemin çizdiği role girmeye zorlanmıştım. Hayatımda bir kez olsun kendim olmak istediğim ilk zamanlarda cinsel kimliğimi benimsemiştim; toplumun çizdiği kuralların dışında olmanın yanlış olmadığını kabullenmiştim ilk başta. Ancak bu kabullenişin geri dönüşü epey sert olmuştu tabi.
Kendi isteklerimi düşünmemin sonucu hep bataklığa bulanmamla sonuçlanmıştı zaten; bu yüzden kendimi değil de mantığımı devreye sokmaya çalışırdım. Ancak öyle anlar oluyordu ki mantık denen şeyin varlığından bihaber oluyordum.
O anlardan ne hikmetse Minho yanımdayken oluyordu. Minho garip bir şekilde tüm mantığımı devredışı bırakmayı çok iyi başarıyordu. Onun yanında asla kendimi kontrol edemiyordum, nefsim tüm bedenimi ele geçirip şehvetin kuklası haline gelmeme sebep oluyordu. Kısacası Lee Minho tüm irademi sikip bir kenara atıyordu.
Tıpkı dün gece olduğu gibi...
Dün akşam kendimi kaybedip onu öpeceğim sırada odamın kapısı izinsizce açılıp tüm anın içine etmişti. İlk başta gelenin annem yada babam olduğunu düşünerek hızlıca Minho'yu üzerimden itmiştim. Ancak beklediğimin aksine gelen onlar değil Soojin'di.
Kapıda bizimkileri değilde onu görmek bedenimi nasıl rahatlattı hala hatırlıyorum. Cidden aklım çıkıyordu korkudan. Uzun zaman sonra ilk kez bu kadar yoğun hissetmiştim korkuyu. Aslında neden bu kadar korkutugumu tam olarak anlayamamıştım.
Neredeyse Minho'yu öpüyor olmak mı yoksa bizimkilere o halde yakalanacak olma düşüncesi mi bu kadar korkutucuydu?
Sanırım ikisi de. Hayatımı berbat eden ve ruhumu ayakları altında ezen birisine bu kadar fazla çekiliyor olmak beni deli gibi korkutuyordu. Onun yanındayken kendimi kaybediyor olmak ödümü koparıyordu. Ve tabi bu korkular arasında kontrol kaybımın sonunda alacağım tepkiler vardı.
