CEHENNEM ÇİÇEĞİ (BİTTİ)

65.Bölüm 🖤 Epilog

"Sence Tanrı Lucifer ve bana neden çocuk bahşetti?"

İç çekti. "Çünkü Lucifer ve sen hep özeldiniz. Her şey olup biterken bir an bile düşünüp Tanrı'dan af dilenmek, sevgi için dua etmek aklınıza bile gelmedi. Eğer gelseydi belki de bütün bunlar hiç yaşanmayacaktı."

Omuz silktim. "Belki de haklısın. Ama meleklerin çocuğu yine de olmazdı. Bu garip."

"Eh, bir bildiği kesinlikle vardır."

Gülümsedim. "İşte bunda haklısın."

"Ama düşündüğü her neyse sizi meleklerin gazabından kurtardığı belli. Hiçbir melek hamile kalmış bir kadına dokunamaz."

"Çünkü her masum ruh, affedilmek için şansı olan kişilere gönderilir." Diye tamamladım Cayle'in sözlerini.

Bu sözleri biliyordum. İnsan aleminin dışında da yer alan pek varlığa hizmet etmiş biri olarak bunlar meleklerin misyonunu oluştururdu.

🖤🖤🖤

Evimin önüne geldiğimde gergindim. Olaylardan sonra geride bıraktığım ailemi ilk kez görmeye gelmiş, bu süreçte sadece üç ay geçmişti.

Sokak kapısının gıcırtılı sesi kulakları doldurduğunda bahçeden içeri adımımı attım.

Evden içeri girip çıkan pek çok kişinin kim olduğunu biliyordum. Babamın başka bir şehirde yaşayan kuzenleri, alt sokağımızda oturan iş yerinden arkadaşı, en son on yaşındayken gördüğüm uzak akrabalarımız... Neredeyse herkes buradaydı.

Babam salonun ortasında keder içerisinde otururken Kelly ve Paul yanında bir destek olarak bekliyordu.

Annemin görünümü alan iblis kadın bir tabut içerisinde uzanıyor, üzerine bırakılan beyaz gülleri ses etmeden kabul ediyordu.

Stolas, Isadora'yı Cehenneme kapattığı için onun yerindeki iblisin görevi bugün sona ermişti. Sonsuza dek ailemle kalamayacağı için bir kaza süsüyle kendisini ölü gösterecekti. Onlar için annem genç yaşında talihsiz bir kazaya kurban gitmiş bir kadın olarak kalacaktı.

Babamın yanına kadar geldiğimde, "Başınız sağ olsun!" Dedim yavaşça. "Kaybınız için üzgünüm."

Babam başını kaldırdı ve çenesini düşünceyle ovuşturdu. "Sizi tanıyor muyum?"

Yavaşça gülümsedim. Stolas beni hafızalardan sildiğinden bu yana bir daha kim olduğumu bilmeyeceklerdi. Eh, bu iyi bir şeydi. İblis kraliçenin kızınız olması Cennetin yolunu Cehenneme çıkarabilirdi.

"Lily'nin yakın arkadaşıyım." Dedim. Annemin insan dünyasında kullandığı ismi anmıştım.

"Ah, öyle mi?" Dudaklarını yaladı. "Sizi tanımıyorum fakat taziye dilekleriniz için teşekkür ederim."

Başımı salladım. Hiç var olmamış bir kızlarının olması babamdan bir şey götürmezdi. Ama annemin onlar için iyi anıları olduğundan tamamen kaybolmasını istememiştim. Kelly ve Paul anımsanmaya değer anıları olmasını hak ediyorlardı.

"Benim de taziyelerimi kabul edin lütfen." Dedi bir ses.

Ürpererek Stolas'ın sesini duydum. Tek başıma gelmiş, ona buraya geleceğimi haber vermemiştim. Ancak sevgili kocam işte buradaydı.

"Siz?" Diye sordu babam.

"Kendisi eşim oluyor." Dedim.

"Ah, anladım."

Babamla aramızda başka konuşma geçmedi. Bir köşeye oturup gelen konukları izlemeye devam ettim.

"Buraya geleceğimi biliyor muydun?" Diye sordum.