Just like a dream

☁️11

'Dromen bezorgen? Hoe dan?'
'Dat zul je allemaal in de lessen leren.' Else staat op en loopt naar het koffieapparaat in de hoek. 'Koffie?'
Ik knik.
Ik vind het maar vreemd. De mensen hier hebben dus altijd al mijn dromen bepaald? En mijn ware liefde? Die nu trouwens geen ware liefde meer heeft...
'Wat doen jullie nog meer?'
'We hebben nog de narcissen, die voor de lente zorgen, de sneeuwklokjes voor de winter, de herfst wordt door brandnetels verzorgt, en vervolgens de zonnebloemen, die voor de zomer zorgen.' Else zet een bak koffie voor mijn neus neer en gaat weer zitten.
'Dan hebben we mijn lievelingsgroep, de hyacinten, deze houden de natuur zo goed mogelijk in stand. Ons geweten wordt veroorzaakt door de tulpengroep. Deze probeert ieder mens de beste keuzes te laten maken.'
Alle informatie duizelt me al, maar Else is nog niet klaar.
'Tenslotte hebben we de viooltjes. Als iemand ziek of stervende is, staan zij diegene bij. Mensen die we niet meer kunnen helpen komen hier terecht.'
'Dus, er was ook iemand bij mij?' vraag ik, nadat al haar worden tot me door zijn gedrongen.
Else knikt.
Maar die heeft gefaald, wilde ik zeggen. Ik bedacht me net op tijd.
Er gaat een bel af. Ik heb weer het gevoel alsof ik op school ben.
'Kom,' Else staat op. 'Ik laat je jouw woning zien, dan kun je je huisgenoten ook ontmoeten.'
Ik loop opnieuw achter haar aan, terug door gangen. Het is nu drukker. De lessen zijn afgelopen. Iedereen is zo verschillend, het is als een wereld in het klein. Japan, Afrika, India. Mijn oog valt op een lange, gespierde jongen. Zijn bruine haar zit perfect in model en ik gok dat hij Amerikaans is. Als we langslopen ontmoeten zijn diepbruine ogen die van mij. Ik glimlach voorzichtig en kijk snel weer voor me.