Just like a dream

☁️26

'Dat meen je niet!' roep ik, terwijl ik met grote bewegingen opsta.
'Rustig! Het is maar een verhaal dat rondgaat! Ik heb er al heel lang niks meer over gehoord.' Matt gebaart dat ik weer moet gaan zitten.
Ik kijk om me heen en zie dat er wat mensen gek naar me kijken. Niets nieuws. Toch ga ik weer zitten.
'Waarom blijven ze daar?' vraag ik dan door.
'Ze zeggen dat de geest geblokkeerd is, waardoor ze het raadsel voor de deur niet kunnen oplossen. Ze snappen het simpelweg niet.'
'Kan de deur dan niet gewoon vanaf hier open gemaakt worden?'
Matt schudt zijn hoofd. 'Niet dat ik weet. Maar het percentage dat er niet doorheen komt zou héél klein zijn.'
Wat als mijn moeder toch dat percentage hoort? Dan zit ze daar vast. Helemaal alleen. Dan zal ik haar nooit meer zien?
Ik kijk hem verontwaardigd aan. 'Maar toch! Ook die mensen verdienen het toch om hier te zijn? Of in elk geval daar niet alleen vast te zitten?' Ik wist dat er iets niet moest kloppen, deze wereld is te perfect.
'Ik weet het.' zucht Matt. 'Laten we hopen dat het niet waar is.'
'Het zou wel verklaren waarom mijn moeder er niet was.' reageer ik. 'Ik móét het weten.' Ik wil weer opstaan maar Matt pakt deze keer mijn arm vast.
'Stop Benthe, haal je nou geen gekke dingen in je hoofd. Je hebt je moeder één keer bezocht, ze was vast even ergens heen. Kom, word eens rustig.' Hij laat mijn arm weer los.
'Nee, niks rustig. Ik ga nu mijn moeder opzoeken en anders zoek ik uit wat er aan de hand is.'
'Oké oké, we gaan je moeder opzoeken. Ik ga mee.' Deze keer staat Matt op en hij gebaart dat ik mee moet komen. 'Waar woont ze volgens het programma?'
'Sectie 82.' antwoord ik. Daarna sta ik op volg ik hem gehoorzaam naar buiten.