Just like a dream

☁️19

'Hoi Benthe.'
Ik draai me om en zie Ryan staan. Hij was gister naast me komen zitten in de les. Volgens mij is hij echt net zestien, gebaseerd op zijn blonde bloempotkapsel en zijn lengte.
'Hai.' Ik draai me weer om en ga achter in het lokaal zitten.
En natuurlijk komt Ryan naast me zitten. Ik zucht.
Ik wil niet overkomen als een bitch, echt niet, maar hij probeerde gister constant een gesprek te beginnen terwijl ik uit de les wilde halen wat er zo leuk is aan dromen bezorgen.
We krijgen te horen dat we vanavond al naar beneden mogen. Ik ben nu toch wel benieuwd of mijn familie daar zal zijn, of ik ze kan zien?
'We zullen zo naar het computerlokaal verhuizen. Hier neemt iedereen plaats achter de computer met zijn eigen naam. Dat is zeer belangrijk, niet wisselen dus.'
Ryan stoot me aan. 'We krijgen te horen wat er gebeurd is.'
Ik knik afwezig.
'Dan zetten jullie de koptelefoon op en drukken jullie op start. Er zal precies uitgelegd worden wat er is gebeurd met jullie en hoe het met jullie familie is. Snapt iedereen het?'
Een aantal mensen knikken, dus ik doe ook maar mee. Dan loopt de leraar naar de deur en gebaart dat we hem moeten volgen. Iedereen loopt gespannen door de gang, richting het computerlokaal. Mijn naam knippert me tegemoet. Ik neem plaats achter de computer en zet de koptelefoon vast op.
'Iedereen zijn computer gevonden?' buldert de leraar door het lokaal.
'Dan kan iedereen op start drukken!'
Ik staar naar het scherm. Aan de ene kant hoop ik dat mijn familie hier is, dan kan ik ze tenminste weer zien, maar ik wil ook dat ze nog een gelukkig leven kunnen leiden... Romy en Sem zijn nog zo jong! Er is nog zoveel wat moeten meemaken, iets wat hier waarschijnlijk niet meer gebeurt...
Ik beweeg de muis naar de startknop, ik zie dat ik tril, en klik.