Just like a dream

☁️3

Ze hebben mij in een ziekenhuisbed onder het raam gelegd. Ik ben opgefrist en mijn arm is in het gips gedaan. Uit mijn neus en pols komen slangetjes, die in het apparaat naast mijn bed eindigen. Mijn hartslag wordt weergegeven op het scherm. Ik leef dus nog. Ik wel. En de rest van mijn familie? Ik moet naar ze toe! Ik kan aan niemand vragen waar ze liggen, dus ik zal het hele ziekenhuis af moeten zoeken.
De deur van mijn kamer gaat open en er komen twee verplegers binnen. 'Benthe, achttien jaar. Auto-ongeluk gehad met de hele familie en ligt nu zelf in coma.'
Coma. Ik lig in coma.
De verpleger gaat verder. 'Haar moeder en broertje zijn inmiddels overleden... Zusje is wakker, maar niet buiten levensgevaar. Vader nog buiten bewustzijn.'
Er gaat een steek door mijn hart. Sem is ook overleden. Ik moet Romy en mijn vader zien te vinden!
Ik ren langs de verpleegsters naar de inmiddels gesloten deur. Ik vergeet te stoppen, maar ik ga er zo doorheen. Even blijf ik verbaasd staan. Deed ik dat nou echt? Maar al snel zijn mijn gedachten weer bij mijn familie. Ik ren de gangen door en zoef elke kamer steeds even binnen. Nee. Nee. Nee. Waar zijn ze? In de kamer aan het eind van de gang zie ik eindelijk een klein meisje in bed liggen. Romy. Ik haast me naar haar bed. Ze kijkt met een wazige blik naar de verpleegster die met haar bezig is.
'Romy,' zeg ik. 'Romy, het komt allemaal goed. Ik ben bij je en ik ga je niet achterlaten. Ik ga voor je vechten.'
Ik streel haar over haar rode haar, maar ze beweegt niet en kijkt niet op. Ik kan er maar niet aan wennen dat niemand me hoort of ziet. Ik wil haar geruststellen. Ze moet vechten.
'Ik ben zo terug, Romy.' fluister ik toch weer.
Ik ren opnieuw de gang op, zoekend naar mijn vader. Net als ik iemand vind die mijn vaders wel eens zou kunnen zijn, gebeurd er iets. Alles wordt wit. Fel wit. Ik houd mijn hand voor mijn ogen, maar het helpt niets. Het bed met mijn vader, de apparaten en alle muren verdwijnen. Alles is gewoon helemaal wit.