“ မငိုရဘူး လေသားနှောင်းယာ ၊ဘာဖြစ်လို့ငိုသလဲ ၊ ဖေဖေ့ကိုကြည့် ”
ဦးလွန်းယာသည် ငိုနေသော ကလေးငယ် အားမျက်နှာလေးကို ဆွဲယူ၍မေးလိုက်လေသည်။
ကလေးငယ်သည်သုံးနှစ်သားအရွယ်ဖြစ်လို့ဖခင်စကားနားလည်ဟန်ပြကာ အငိုတိတ်သွားလေသည်။
“သွားကြမယ် ခင် ၊ ကိုကိုလွန်းယာတို့ ပစ္စည်းတွေကိုက နောက်နေ့မှ လာယူကြမယ် ၊အရင်သွားကြစို့ ”
ဦးလွန်းယာသည် ဒေါ်ခင်ပျိုမဒီ၏လက်ကိုဆွဲကာ သွားရန် တံခါးသို့ ထွက်လေသည်။
“ မင်း တကယ်သွားတော့မလို့လာ လွန်းယာ !”
အမျိုးသမီးကြီးသည် ငိုသံစွတ်နေသောအသံဖြင့်ထိန်းကာမေးလိုက်လေသည်။
“ ဟုတ်တယ် မယ်မယ် ၊ သားတော်တို့ကိုခွင့်ပြုပါ၊တစ်လတစ်ခါတော့ ဂါရဝလာပြုပါ့မယ် ”
ဦးလွန်းယာသည် မိခင်ဖြစ်သူကိုလှည့်မကြည့်ဘဲ စကားကိုဆိုလိုက်လေ၏။
“ မလိုဘူး လွန်းယာ ၊ မင်းဒီတံခါးကနေ ထွက်လိုက်ပြီဆိုတာနဲ့ ဒီစံအိမ်တော်ကြီးနဲ့ လားလားမျှ မဆိုင်တော့ဘူးဆိုတာ မှတ်သားလိုက်ပါ ”
အမျိုးသမီးကြီးသည် တည်ငြိမ်အက်ကွဲသောလေသံ၊ယူကျုံးမရဖြစ်သော လေသံဖြင့် ထိန်းကာပြောလိုက်လေသည်။
“သားတော်ကလည်း ဘာကိုမျှ မမက်မောပါဘူးမယ်မယ်၊ သားတော်တို့လည်း ဒီနေ့ဒီချိန်ကစပြီး မယ်မယ့်သဘောအရ လုံးဝကို ဆက်ဆံမှုပြုတော့မှာမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီအိမ်၊ဒီနေရာ၊ဒီပတ်ဝန်းကျင်၊ဒီအသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ပေါ့ ”
“ တောက် ! မင်း ! လွန်းယာ ၊ မင်းဟာ နောက်ဆုံးကျတော့ ငါ့ရင်ကို ခွဲဖို့ လမ်းပဲရွေးလိုက်တာပေါ့
အေ၊ ငါဆိုတဲ့ လွန်းထိပ်တင် ကလည်း သံယောဇဉ်ပြတ် ပြီ ဆိုလျှင် အမျှင်တောင်မတန်းတော့တဲ့ လူပါ ”
သားအမိနှစ်ယောက်ကြားက အာဂတ တွေဟာသိပ်ကိုအစွန်းရောက်သွားလေပြီ။ မိခင်ဖြစ်သူကလည်း မာန တရားကို အရင်းခံပြီး သားဖြစ်သူကလည်း ထိန်းချုပ်မှု့အောက်က ရုန်းထွက်ချင်သူ။
“ ပြန်ပြီးညှိနှိုင်းကြပါဦး ၊ မယ်မယ်နဲ့ ကိုကိုလွန်းယာရယ် ”
YOU ARE READING
မိုးနှောင်းတစ်ရာ (Ongoing)
Romanceမိုးနှောင်းတစ်ရာ စံအိမ်ကြီးမှ ကြိုဆိုပါတယ်... သင့်ဘဝရဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ပူဆွေးခြင်း ၊ချစ်ခြင်း၊မုန်းခြင်း တွေ နဲ့ ဒီစံအိမ်ကြီးထဲက တစ်စုံတစ်ခုအတွက် လဲလှယ်နိုင်မလား ... စံအိမ်ကြီးထဲက တစ်စုံတစ်ခုကို သိချင်ရင်တော့ ကိုယ်တိုင် ဝင်လာခဲ့ပါ...
