“ေဒါက္ ...ေဒါက္”
“ ဘယ္သူလဲ ;”
“ကြၽန္ေတာ္ ေဒါက္တာ တေခတ္မင္း ပါ ”
“ဪ ..ေဒါက္တာ ဝင္ခဲ့ပါရွင့္ ၊တံခါးေစ့ထား႐ုံပါပဲ ”
အခန္းထဲသို႔ ေဒါက္တာ တေခတ္မင္း ဝင္လာခဲ့သည္။
ေဒါက္တာတေခတ္မင္းသည္ မိုးေႏွာင္းတစ္ရာစံအိမ္၏ မိသားစုဆရာဝန္ျဖစ္သည္။
ပို၍တိက်စြာ ေျပာရရင္ ခုတင္ေပၚလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ မိုးေႏွာင္း ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလး၏ ဆရာဝန္ပင္ျဖစ္သည္။
“အဘြားေတာ္ ၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဗ် ၊ ေရခ်ိဳးေနရင္းနဲ႔ လဲက်သြားတာလား ၊ ဆံပင္ေတြစိုေနလို႔”
မိုးေႏွာင္း၏ ဆံပင္ေတြကို ထိကိုင္ရင္းေမးလိုက္ေလသည္။
“မဟုတ္ဘူး ၊ေဒါက္တာ ၊ ျပတင္းေပါက္တံခါးဖြင့္ၿပီး မတ္တပ္ ရပ္ေနတာတဲ့ မယ္ျမ ေျပာတာေတာ့
အဲ့ဒီကေန မယ္ျမက အဝတ္ေတြလဲ မလို႔ဆိုၿပီး အဝတ္ေတြ ထုတ္ထားေပးခဲ့တာ ၊ သူ႔ဘာသာလဲေနရင္း နဲ႔ ေအာ္ ၿပီး လဲက်သြားေတာ့တာပဲ ..”
ေဒါက္တာတေခတ္မင္းသည္ နားၾကပ္ေလးနဲ႔ စမ္းသပ္ၾကည့္ေနသည္။
“စိတ္လႈပ္ရွား လြန္သြားျပန္ၿပီ ထင္တယ္ အဘြားေတာ္ ၊ ႏွလုံးေတြ အရမ္းခုန္ေနတယ္ ၊ ၾကည့္ရတာ အတိတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတိရသြားျပန္ၿပီ တူပါရဲ႕ ”
“ ဪ ..ေျမးေတာ္ေလးခမ်ာ လည္း ခုထိ မေျဖႏိုင္ေသးပါလားေနာ္ ၊ ဘြားေတာ္ အျပစ္ေတြပါကြယ္ ၊ဘြားေတာ္ အျပစ္ေတြပါ ”
မ်က္ရည္မ်ားရစ္ဝိုင္းလာကာ အတိတ္စာမ်က္ႏွာဆီသို႔ ျပန္ လွန္၍ ဖတ္ၾကည့္မိေလသည္။
ဇြန္လ (၃) ရက္ ၊၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ၊ အခ်ိန္ကား ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ ခန႔္ ...
မိုးေႏွာင္းတစ္ရာ စံအိမ္ႀကီးသည္ ျပာလဲ့လဲ့ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ခမ္းနားထည္ဝါစြာ ရွိေနေလသည္။
ၿခံ ႀကီး ကက်ယ္လြန္းလွသျဖင့္ သီးပင္စားပင္အစုံရွ္႐ုံတင္မက ပန္းပင္ မ်ိဳးစုံ က လည္း လွလွပပေဝေဝဆာဆာ ရွိေနေသးသည္။
“ခစ္..ခစ္ ”
ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ၏ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာရယ္ေမာသံ လႊင့္လႊင့္ေလးကို ၾကားေနရသည္။
အသံလားရာက ပီဘိ ကေလးငယ္ တစ္ဦး ေဆာ့ကစားေနရာမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။
YOU ARE READING
မိုးနှောင်းတစ်ရာ (Ongoing)
Romanceမိုးနှောင်းတစ်ရာ စံအိမ်ကြီးမှ ကြိုဆိုပါတယ်... သင့်ဘဝရဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ပူဆွေးခြင်း ၊ချစ်ခြင်း၊မုန်းခြင်း တွေ နဲ့ ဒီစံအိမ်ကြီးထဲက တစ်စုံတစ်ခုအတွက် လဲလှယ်နိုင်မလား ... စံအိမ်ကြီးထဲက တစ်စုံတစ်ခုကို သိချင်ရင်တော့ ကိုယ်တိုင် ဝင်လာခဲ့ပါ...
