အပိုင္း ႏွစ္ဆယ့္ကိုး
လြတ္ေျမာက္ရန္ မစြမ္းနိုင္ေသာ
မင္းရဲ့တမ္းတမႈေတြ မရွိေတာ့တဲ့အခါ ေဆးလိပ္ေငြ႕ကေတာင္ ငါ့ကိုေျခာက္ျခားေစတယ္။
အခ်စ္ေတြထဲ ပိတ္မိသူ၊ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ပိတ္မိသူ ဘယ္သူက ပိုမြန္းက်ပ္ခဲ့မလဲ။
အျပစ္မတင္နိုင္သူနဲ႔ အျပစ္မျမင္ရက္သူ ဘယ္သူက ပိုခ်စ္ခဲ့မယ္ ထင္လဲ။
ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ျခင္းနဲ႔ ျငင္းပယ္လိုမႈၾကားက လြန္ဆြဲမႈေတြအေၾကာင္း ငါမေျပာခ်င္ဘူး။
သံေယာဇဥ္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္း၊ မင္းနဲ႔ ငါဒီၿပိဳင္ေနတဲ့ မ်ဥ္းႏွစ္ခုအလယ္ ဘယ္သူကမ်ား လြတ္ေျမာက္နိုင္ခဲ့သလဲ။
....................
လင္း ေဘးဘီဝဲယာကို ၾကည့္ေနရာမွ တစ္ခ်ိဳ႕ လမ္းမီးျပတ္လပ္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ကားေသခ်ာေမာင္းရန္ ေမာင္တိုးအား သတိေပးလိုက္၏။ ဆရာမႀကီး၏ အိမ္သည္ မေနာ္ဟရီပန္းၿခံ၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းသြယ္မ်ားၾကားမွ ေတာ္ဝင္လမ္းတြင္တည္ရွိကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ရပ္ကြက္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ပိေတာက္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိၿပီး အျဖဴေရာက္ေဆးသုတ္ထားေသာ ႏွစ္ထပ္တိုက္ေရွ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားကိုစက္သတ္ခိုင္းလိုက္၏။ ေမာင္တိုးကို ကားထဲမွာပဲေစာင့္ေစခဲ့ၿပီး လင္းကေတာ့ ၿခံထဲဝင္ခဲ့သည္။ အိမ္ထဲမဝင္ခင္ အျပင္မွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ခဲ့ရၿပီး ျခင္လုံသံဇကာတပ္ထားေသာ တံခါးမႀကီးအား တြန္းဖြင့္ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ က်ယ္ျပန႔္ရွင္းသန႔္ေသာ ဧည့္ခန္းကို အရင္ေရာက္သည္။ အျဖဴစြတ္စြတ္ ႀကိမ္ပက္လက္ကုလားထိုင္ႏွစ္ခုံသာရွိသည့္ ဆရာမႀကီး၏ ရိုးလြန္းရွင္းလြန္းလွေသာ ဧည့္ခန္းကပင္ စြဲေဆာင္မႈတစ္မ်ိဳးရွိေနသည္မွာ ျငင္းမရ။ ေပါလစ္သုတ္ထားေသာ ၾကမ္းခင္းသည္ ေျပာင္လက္သန႔္ရွင္းကာ ခပ္သင္းသင္း ပ်ံ႕ႏွံ့ေနေသာ ဇြန္ပန္းရနံ့က အေစာကအထိ ထုံထိုင္းေနေသာ သူ႔စိတ္ကို ၾကည္လင္သြားေစသည္။
"ကိုငယ္ ေရာက္လာၿပီလား။"
အိမ္ေပၚထပ္မွ ဆင္းလာေသာ ဆရာမႀကီးသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္နား ကပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္ျငား ေက်ာ့ရွင္းေသာ ျမန္မာဝတ္စုံႏွင့္ အျမင္တင့္စြာ လွေနဆဲျဖစ္သည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ အျမဲသြက္လက္ေသာ ဆရာမႀကီးသည္ သူတပ္ေနက် ေလးေထာင့္မ်က္မွန္ႏွင့္ သူဆိုးေနက် ႏႈတ္ခမ္းနီပန္းေရာင္ကို ေတာက္ရႊန္းထိန္ေအာင္ ဆိုးထားေသာ္လည္း အျမင္မရိုင္းေပ။ က်က္သေရရွိစြာ သိကၡာႀကီးမည့္ အသြင္ကိုသာ ေဆာင္ေန၏။ ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ သူ႔အရာအားလုံး ထုတ္ေျပာရေလာက္ေအာင္ ယုံၾကည္အားကိုးဖြယ္။
YOU ARE READING
လွတ်မြောက်ရန် မစွမ်းနိုင်သော (Trapped)
Poetryငါ့အချစ်က အတ္တတွေ မကင်းပေမဲ့ မင်းကြိုက်တဲ့ အဖြူရောင်ပါ။ -လင်း-
