အပိုင္း ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္
အခ်စ္ဖ်ား
ဖ်ားနာလိုက္ပုံမ်ား မင္းအတြက္ ငါ့မွာေႂကြရ၊ မင္းအတြက္ ငါ့မွာေဝရ၊ အရိပ္လည္း ခိုပါ၊ အခက္လည္း ခ်ိဳးပါ။
ဖ်ားနာလိုက္ပုံမ်ား မင္းေျခာက္ေတာ့ေၾကာက္ရ၊ မင္းခနဲ႔ေတာ့မဲ့ရ၊ မင္းေဆးစက္က်ရာမွာပဲ ငါ့အ႐ုပ္ထင္။
ငါဖ်ားနာလိုက္ပုံမ်ား မင္းလုပ္သမၽွ ခ်စ္တယ္လို႔ ျမင္တယ္။ မင္းေျပာသမၽွ ခ်စ္တယ္လို႔ၾကားတယ္။ စုံလုံးကန္းေစတဲ့ ငါ့ရဲ့ဖ်ားနာျခင္းေတြ။
အရိပ္လည္းခိုပါ၊ အခက္လည္း ခ်ိဳးပါ။
..................
"မင္းကြတ္သီးေတြ လွည္းနဲ႔လာေရာင္းတာထင္တယ္။"
"ဒီေရွ႕မွာလည္း ဝယ္လို႔ရတယ္။ ေမးၾကည့္လိုက္ ငါးရာဖိုးဘယ္ႏွစ္လုံးလဲ။"
လင္း အခန္းထဲမွာ ေျမစာခ်ဳပ္လတ္မွတ္ထိုး စာရြက္ေတြစစ္ေနရင္း အျပင္ဘက္ဆီမွ စကားသံေၾကာင့္ လုပ္လက္စကို ရပ္ကာ ပိုက္ဆံအိတ္ယူၿပီး အခန္းျပင္ထြက္လာခဲ့ေသာ္လည္း ေရာင္ေနေရာ သုခပါ အိမ္ထဲရွာမေတြ႕၊ မရွိေတာ့။ လင္း ဝရန္တာေရွ႕ထိထြက္ၾကည့္ေတာ့ ကိုႀကီးႏွင့္အတူ အိမ္ထဲဝင္လာသည့္ သုခကို ေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲမွာလည္း မင္းကြတ္သီးတစ္အိတ္ျဖင့္ သူရပ္ေနတဲ့ဆီ လက္ျပၿပီးေတာင္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္။
"ကိုႀကီး မင္းကြတ္သီးစားခ်င္လို႔လား။"
လင္း ေလွကားရင္းမွ ဆီးႀကိဳၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့ ေရာင္ေနရယ္ကာ သုခဆီလက္ညႇိုးထိုးျပသည္။
"သူစားခ်င္တာ အတင္းဝယ္ေကၽြးခိုင္းေနလို႔။"
"ဘာလဲ မင္းေရာစားမလို႔လား။ အဲဒါဆို ထပ္ဝယ္ေကၽြးခိုင္းလိုက္ မင္းကိုႀကီး အေသကပ္ေစးနည္းတာ သိလိမ့္မယ္။"
သုခစကားေၾကာင့္ ေရာင္ေနနဲ႔ေရာၿပီး ျပဳံးလိုက္ေသာ္လည္း မင္းကြတ္သီးအိတ္ ျမင္လိုက္ကတည္းက လင္း စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္။ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ ကုထုံးေအာင္ျမင္လာတဲ့ သုခကို ဘာစားခ်င္လဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ၊ ဘယ္သြားခ်င္လဲ အကုန္ သူက လိုေလေသးမရွိ ျဖည့္စည္းေပးခ်င္ေပမယ့္ သူ႔အလုပ္ေတြနဲ႔သူကို မအားတာေၾကာင့္ မနက္စာေတာင္ သုခတို႔ဘာစားလိုက္ၾကလဲ သူမသိ။ ပိုက္ဆံအိတ္ယူထားဖို႔ သုခကိုေျပာေတာ့လည္း မင္းသားက လစ္ခနဲဆို ကိုႀကီးကို ဝယ္ေကၽြးခိုင္းၿပီးသြားၿပီ မဟုတ္လား။
YOU ARE READING
လွတ်မြောက်ရန် မစွမ်းနိုင်သော (Trapped)
Poetryငါ့အချစ်က အတ္တတွေ မကင်းပေမဲ့ မင်းကြိုက်တဲ့ အဖြူရောင်ပါ။ -လင်း-
