အပိုင္း ႏွစ္
ဘဝ႐ုပ္ရွင္
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုၿပီး ေလၽွာက္လိုက္တဲ့ လမ္းဆိုေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာ မရခဲ့ဘူး။ အဆုံးသတ္သည့္တိုင္ ပုရိတ္သတ္ စိတ္ဝင္စားမႈမရခဲ့တဲ့ ႐ုပ္ရွင္။ဘဝဟာ ထင္သလိုျဖစ္မလာတဲ့ေနာက္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေသဆုံးသြားတာကို ၾကည့္ေနရတာပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စစ္မွန္ပါေစဆိုတဲ့ စကားမွာ တျခားသူအေပၚဆိုတာမပါခဲ့ဘူး။
..................
အခ်ိန္က ညေနေလးနာရီနီးပါးရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ့ အပူခ်ိန္ကေတာ့ နည္းနည္းမွက်မသြားေသးဘဲ ေန႔ခင္းကတည္းက ပူလိုက္တဲ့အပူ အခုထိ ပူလို႔ေကာင္းတုန္းရွိေသး၏။ ညပိုင္းတစ္ျဖတ္ပဲ ေအးတဲ့ေဆာင္းဟာ စိတ္မခ်ရေတာ့ဘူး။ သူ ေဆး႐ုံဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ဖုန္းကမဝင္။
ဘုန္ေရာင္ေနလင္း အခန္းေလေအးေပးစက္ကို အျမင့္ဆုံးထိတိုးထားၿပီးသား ျဖစ္ေပမယ့္ ထပ္ကာတိုးလိုက္ျပန္သည္။ ဒါကိုပဲ သူလုပ္ေနတာ ဆယ္ခါမကေတာ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္သာျမင္ရင္ သူ႔ကိုစိတ္စြဲေရာဂါ ရေနသလားထင္ေရာ့မယ္။
ဖုန္းကိုေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေခၚၾကည့္ေတာ့ လူႀကီးမင္းႏွင့္တိုးသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေခၚခါနီးမွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဝင္ေရာက္လာေတာ့ ဝမ္းသာမႈ႔ျဖင့္ ေဆး႐ုံမွထင္ထားၿပီး ကိုင္လိုက္ေသာ္လည္း သူမၾကားခ်င္ဆုံးအသံက ေလလွိုင္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာခဲ့၏။
"ဟယ္လို ေရာင္ေနလား"
သူ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ုန္းထြက္လို႔မရနိုင္ေအာင္ ေက်းဇူးတရားဆိုသည့္ ႀကိဳးေတြျဖင့္ အထပ္ထပ္ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ အသံပိုင္ရွင္။ ရွင္းရွင္းေျပာရလၽွင္ ေရာင္ေနရဲ့ေမြးစားမိခင္ ေဒၚေမလင္း။ အေသးစိတ္ထပ္ၿပီးေျပာရလၽွင္ေတာ့ ေမေမဆုံးၿပီးေနာက္ ေရာင္ေနကို ေမြးစားလိုက္ေသာ ေဖေဖ့ညီမအငယ္ဆုံး ေရာင္ေနတို႔အေဒၚငယ္။
"ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚငယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းေရာင္ေနလင္းပါ။"
ခပ္မာမာေျဖဆိုသံအဆုံး တဖက္က သက္ျပင္းခ်သံတိုးတိုးကို ၾကားရသည္။ ေတာ္စမ္းပါ အပိုေတြ။
YOU ARE READING
လွတ်မြောက်ရန် မစွမ်းနိုင်သော (Trapped)
Poetryငါ့အချစ်က အတ္တတွေ မကင်းပေမဲ့ မင်းကြိုက်တဲ့ အဖြူရောင်ပါ။ -လင်း-
