Τα Χρονικά Του Dragonmere: Οι Πέντε Φύλακες {Book 3}

~6~

Δίχως αμφιβολία, το να μοιράζεται ξανά ένα κρεβάτι με την Livia δεν ήταν το ιδανικό, ωστόσο ο Skylar ένιωθε περισσότερο ασφαλής στο σπίτι της Atalantis. Ίσως σε αυτό συνέβαλε το γεγονός ότι βρίσκονταν μακριά από το κάστρο, επομένως μακριά από την μοχθηρή Velika και τον Keiran, και στο ότι ήξερε ότι πάντα κάποιος βρισκόταν στο σπίτι. Εξάλλου, ο χρόνος περνούσε πάντοτε ευχάριστα με τη μικρή Evelina και τον μικρό Xavier, οι οποίοι ήταν γεμάτοι ενέργεια και η παρουσία του Skylar και της Livia ήταν μεγάλη ανακούφιση για τον κουρασμένο Alphonse που έτρεχε όλη μέρα πίσω από τα δίδυμα. Ακόμα και πέντε λεπτά να κάθονταν με την Livia, η οποία δεν ήταν ποτέ καλή με τα παιδιά - ο Skylar το ήξερε αυτό από προσωπική εμπειρία - ήταν μεγάλη διευκόλυνση για αυτόν. Ευτυχώς, παρα το γεγονός ότι έσφιζαν από ενέργεια, όπως κάθε παιδί της ηλικίας τους, ήταν πολύ πειθαρχημένα. Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν συνέβαιναν ατυχήματα. Την πρώτη φορά που η Evelina έβαλε κατά λάθος φωτιά στο τραπέζι της κουζίνας με τις δυνάμεις της η Livia είχε φρικάρει. Η ιδέα ότι υπήρχε μαγεία σε αυτόν τον κόσμο της ήταν τόσο ξένη όσο εξωγήινη. Ίσως όμως επιτέλους με αυτόν τον τρόπο να σταματούσε να βρίσκεται σε άρνηση και να κατηγορεί την Evie για την "πιο κακόγουστη φάρσα του αιώνα".

Ίσως όμως το μεγαλύτερο σοκ για την Livia ήταν η πρώτη φορά που άκουσε τον Alexander να μιλάει. Βρισκόταν στην πίσω αυλή και πρόσεχαν τα δίδυμα που έπαιζαν, ξεσηκώνοντας την γειτονιά με τις ενθουσιώδεις τσιρίδες. Σε μία άκρη της αυλής υπήρχε ένα στέγαστρο στη σκιά του οποίου ξεκουραζόταν ο Alexander, μασουλώντας τεμπέλικα σανό. Ξαφνικά, ενώ έτρεχαν, η Evelina σκόνταψε και έπεσε στο γρασίδι, αλλά σηκώθηκε κατευθείαν και συνέχισε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

"Τι αναίσθητο παιδι. Σαν την μάνα του," σχολίασε δυνατά ο Alexander.

Η Livia γούρλωσε τα μάτια της. "Ποιος το είπε αυτό;"

Το άλογο έτεινε το κεφάλι του προς το μέρος της. "Καλά, κουφή είσαι, χρυσή μου;"

"Το άλογο... μιλάει!" στρίγγλισε. "Skylar, πες μου ότι δεν έχω παραισθήσεις."

"Το παράξενο δεν είναι που μιλάει. Το παράξενο είναι που δεν το βουλώνει ποτέ," ακούστηκε η φωνή της Atalantis από πίσω της, που ακουμπούσε στο κούφωμα της πόρτας.

Ο Alexander τίναξε την χαίτη του ενοχλημένος. "Τουλάχιστον εγώ όταν μιλάω, πάντα έχω κάτι έξυπνο να πω."

"Θα συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε," αποκρίθηκε η Atalantis. "Παιδιά, το φαγητό είναι έτοιμο! Ελάτε να πλυθείτε," φώναξε.