Τα Χρονικά Του Dragonmere: Οι Πέντε Φύλακες {Book 3}

~16~

Ο Skylar δεν είχε ποτέ υπάρξει πιο ανυπόμονος να δει τη θάλασσα. Μετά από τόσο καιρό περιπλάνησης ανάμεσα σε ψηλά, επικίνδυνα βουνά και αχανής πεδιάδες όπου το πράσινο έφτανε μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι σου - το οποίο διέκοπτε μόνο το γαλάζιο κάποιας λίμνης ή κάποιου γοργοπόδαρου ποταμού - η ανοιχτή θάλασσα ήταν μία ευχάριστη και βαθιά αναμενόμενη αλλαγή. Ο νοτιάς μετέφερε την οσμή της αλμύρας και η ξαφνική υγρασία ήταν πνιγερή. Αλλά μόνο και μόνο η αλλαγή του τοπίου έκανε τον κόπο να αξίζει στα μάτια του Skylar.

Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που αναχώρησαν από το βορρά μαζί με τον Heimdall. Κόντευε πια ολόκληρος μήνας - ή ίσως και παραπάνω, ο Skylar είχε χάσει πια το μέτρημα - και είχαν δει πολλά απίστευτα πράγματα στο διάστημα αυτό και σίγουρα δεν έλειψαν και οι κίνδυνοι. Παράξενα πλάσματα, επικίνδυνα θυρία, φιλόδοξους ληστές οι οποίοι δεν ήξεραν με ποιους πήγαιναν να μπλέξουν (ο Skylar αισθανόταν κάπως άσχημα για αυτούς, αν και τους άξιζε ό,τι έπαθαν) και Ακόλουθους. Ακόλουθους ατελείωτους και πιο επικίνδυνους από ποτέ. Δεν ήταν βέβαιο ότι η Teinalth τους ακολοθούσε, μιας και δεν είχαν δει ποτέ το δράκο αυτοπροσώπως, το σίγουρο πάντως ήταν ότι είχε αντιληφθεί το σχέδιό τους και ήταν διατεθειμένη να τους σταματήσει με κάθε τρόπο. Ίσως θα έπρεπε να το θεωρούν ευλογία το ότι δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. Ο Heimdall αποδείχτηκε πολύτιμο μέλος της ομάδας τους. Ήταν ατρόμητος και φοβερός στη μάχη έτσι όπως κράδαινε το τεράστιο τσεκούρι του από την λεπίδα του οποίου δεν ξέφευγε τίποτα. Ήταν ο πιο δυνατός από όλους τους Φύλακες - αν και η σύγκριση ήταν αρκετά δύσκολη καθώς η Kiana ήταν κι αυτή ικανότατη στη μάχη, ίσως ικανότερη από όλους τους μαζί - αλλά ταυτόχρονα ήταν και ο πιο σιωπηλός. Δεν έλεγε πολλά, αλλά όταν μιλούσε, μιλούσε με σοφία. Με τον τρόπο του τους έδωσε θάρρος και ακόμα και ο Skylar παραλίγο να αποκτήσει την παλιά του γενναιότητα.

Όμως όσο γενναίος κι αν ήταν, η γενναιότητα δεν ήταν ικανή να αντικαταστήσει την εμπειρία. Γύρω του όλοι ήταν έμπειροι πολεμιστές. Εκείνος και η αδερφή του δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ξένοι που είχαν βρεθεί εκεί από λάθος. Το να σηκώσει σπαθί τον έκανε αυτόματα στόχο και δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι θα μπορούσε τελικά να υπερασπιστεί επαρκώς τον εαυτό του. Και με τόσες έγνοιες που είχε η Evie δεν ήθελε να γίνει μία από αυτές. Η Livia, ενώ ίσως να ήθελε να πολεμήσει κι αυτή, κάτι την κρατούσε πίσω. Φόβος ήταν, αμφιβολία ήταν, σίγουρα κι αυτή ένιωθε ανασφάλεια. Διότι αυτός ο κόσμος ήταν τελείως διαφορετικός από αυτόν που γνώριζαν και διέπονταν από άλλες αρχές. Αυτό ήταν κάτι που δεν ξεχνούσαν ποτέ.