Τα Χρονικά Του Dragonmere: Οι Πέντε Φύλακες {Book 3}

~29~

Ο ήλιος υψώθηκε ψηλά στον ουρανό, όμως δεν έφερε μαζί του καμία θαλπωρή. Ήταν ψυχρός και απόμακρος, απλός παρατηρητής όλων αυτών που επρόκειτο να ακολουθήσουν. Το πρώτο φως που πρόσφερε σήμανε την αρχή του τέλους. Καμπάνες αντήχησαν σε ολόκληρη την πόλη του Elvonar, σημάνοντας τον κίνδυνο. Όπλα και πανοπλίες σηκώθηκαν, ωστόσο υπήρχε μία αποδιοργανωμένη αβεβαιότητα. Ποιος θα τους οδηγούσε στη μάχη; Ποιος ήταν πραγματικά ο εχθρός; Κανείς δεν γνώριζε τίποτα με βεβαιότητα και οι φήμες διαδίδονταν σαν φωτιά.

Η Evie, η Atalantis και ο Orion άφησαν πίσω τους τις επάλξεις και κατευθύνθηκαν προς την καρδιά της πόλης. Δεν υπήρχε νόημα να κρύβονται πια. Ο κόσμος που έβγαινε πανικόβλητος από τα σπίτια του τους έδινε ελάχιστη σημασία, πόσο μάλλον οι στρατιώτες που καλούνταν να απαντήσουν σε αυτό το ξαφνικό κάλεσμα. Μέσα στην αναμπουμπούλα και την κίνηση ξεχώρισαν μερικά χλιμιντρίσματα αλόγου.

"Κάντε στην μπάντα!" φώναξε ο Alexander περνώντας άτσαλα ανάμεσα από τον κόσμο. Ήταν άξιο απορίας πώς δεν βρέθηκε κανείς κάτω από τις οπλές του κατά λάθος. "Εδώ είστε επιτέλους! Atalantis, σε χρειάζονται."

Η Atalantis έσφιξε τα χείλη της προτού ανέβει στην πλάτη του. "Θα σας δω στο κάστρο," είπε προτού τραβήξει τα γκέμια του Alexander και καλπάσει προς τον κεντρικό δρόμο.

"Ας βιαστούμε," είπε η Evie. Είχαν ελάχιστο χρόνο μπροστά τους να οργανωθούν για την ίσως πιο καθοριστική μάχη που είχε υπάρξει ποτέ, ακόμα και από αυτή εναντίον του Borgia. Ο Orion έγνεψε και την ακολούθησε.

Η Evie απέφυγε σκόπιμα τους πολυσύχναστους δρόμους. Δεν είχαν περιθώρια να καθυστερήσουν και ήξερε ότι αν τους αναγνώριζε ο κόσμος θα προσπαθούσε να τους σταματήσει για να ζητήσουν περισσότερες πληροφορίες. Και ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες θα αναγνώριζε την σημασία της ειλικρίνειας και θα συζητούσε μαζί τους με ευχαρίστηση, δεν είχαν πλέον αυτά τα περιθώρια. 'Ετσι, διασχίζοντας στενά σοκάκια και περνώντας από διαφορετικές γειτονιές όσο πιο διακριτικά μπορούσαν, έφτασαν επιτέλους στο κάστρο. Οι πύλες ήταν ανοιχτές και στρατιώτες μπαινόβγαιναν βιαστικά φορώντας τις σκούρες πανοπλίες τους. Στο προαύλιο οι διάφοροι αξιωματικοί φώναζαν διαταγές σε όποιους ήταν διατεθειμένοι να τους ακούσουν. Η Evie και ο Orion δυσκολεύτηκαν να περάσουν από την πύλη λόγω της πολυκοσμίας. Τελικά όμως τα κατάφεραν και κατευθύνθηκαν προς την αίθουσα συνεδριάσεων.

"Τι συμβαίνει εδώ; Γιατί κανείς δεν προσπάθησε να μας σταματήσει;" αναρωτήθηκε ο Orion.