Τα Χρονικά Του Dragonmere: Οι Πέντε Φύλακες {Book 3}

~22~

Η τραπεζαρία του πανδοχείου έμοιαζε με πεδίο μάχης. Καρέκλες και τραπέζια αναποδογυρισμένα και πολλές φορές σπασμένα, θρυψαλισμένα ποτήρια και πεταμένα μαχαιροπίρουνα έστειναν αυτό το βομβαρδισμένο τοπίο. Ένας κουτσός άνδρας με μία ξεφτισμένη σκούπα καθάριζε σιωπηλός μία γωνιά του χώρου. Μονάχα ένα τραπέζι στεκόταν όρθιο με ελάχιστες καρέκλες να το περιτριγυρίζουν. Εκεί βρισκόταν καθισμένη η Iris και συζητούσαν χαμηλόφωνα με την Atalantis και την Eden όταν ο Skylar κατέβηκε.

Η καπετάνισσα φαινόταν εξουθενωμένη και τα μάτια της ήταν κόκκινα, συνοδευόμενα από έντονους μαύρους κύκλους, σαν να μην είχε κλείσει μάτι όλη νύχτα. Δύο άδειες ξύλινες κούπες στέκοντας μπροστά της.

"Λοιπόν λεβέντες, ήρθε το τέλος μιας εποχής," είπε η Iris. Η ταβερνιάρισσα έφερε άλλη μία κούπα ρούμι και την άφησε μπροστά της. Η Iris την σήκωσε σαν να ήθελε να κάνει κάποια πρόποση αλλά δεν έβρισκε τα σωστά λόγια. Εν τέλει, κατέβασε την κούπα μονορούφι.

"Μήπως δεν είναι και τόσο καλή ιδέα να μεθύσεις τόσο πρωί;" παρενέβη η Atalantis.

Η Iris γέλασε. "Πίστεψέ με, το παράξενο για έναν πειρατή είναι να μην έχει γίνει στουπί πριν τις δώδεκα."

Η Eden δεν έδειχνε να μοιράζεται την - δήθεν - εύθυμη διάθεσή της. "Όταν είχαμε πρωτογνωριστεί μας είχες αποκαλέσει κινούμενες καταστροφές. Νομίζω μπορώ να πω πλέον δίχως αμφιβολία ότι είχες δίκιο."

Ο Skylar κάθισε δίπλα στην Atalantis η οποία έκανε νόημα στη ταβερνιάρισσα. Σε λίγο, εκείνη έφερε ένα πιάτο αυγά μπροστά στον Skylar και λίγο ξερό ψωμί. Δεν πεινούσε, αλλά ήξερε ότι θα ήταν προτιμότερο να μην μείνει νηστικός, κι έτσι ξεκίνησε να τρώει σιγά σιγά.

"Απορώ που το θυμάσαι αυτό. Γιατί εγώ το είχα ξεχάσει," παρατήρησε η Iris. "Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, Eden. Κάποτε θα ερχόταν η στιγμή που ο καιρός που κουρσάρευα τις θάλασσες θα ερχόταν στο τέλος του. Απλώς δεν περίμενα ότι αυτή η στιγμή θα ερχόταν τόσο σύντομα..." Κούνησε το κεφάλι της. "Και τέλως πάντων, με την περιουσία που έχω συγκεντρώσει, μπορώ να αποσυρθώ και να μην ξαναδουλέψω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα ζώντας μία άνετη ζωή. Δεν έχω ανάγκη το συμβούλιο."

Η Eden χτυπούσε ρυθμικά τα δάχτυλά της πάνω στο τραπέζι. "Μα δεν είναι αυτό που ήθελες."

"Ίσως. Αλλά μου αρκεί," είπε η Iris προτού κάνει νόημα στην ταβερνιάρισσα να φέρει κι άλλο ποτό.

Η Atalantis παρέμεινε σιωπηλή καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης. Ο Skylar μπορούσε πρακτικά να ακούσει τα γρανάζια μέσα στο κεφάλι της να κινούνται. Ωστόσο, της ήταν κι αυτής αδύνατο να λύσει το γόρδιο δεσμό που είχε παρουσιαστεί ξαφνικά μπροστά τους.