Τα Χρονικά Του Dragonmere: Οι Πέντε Φύλακες {Book 3}

~8~

Ο Skylar είχε ήδη ξεχάσει πώς ήταν να χρησιμοποιείς μία πύλη. Βέβαια, αυτή εδώ ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που τους είχε φέρει στο Dragonmere. Παρόλο που όταν την διέσχισε ένιωσε για κάποια δευτερόλεπτα να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του και να παραπατά, αυτή τη φορά δεν του δημιουργήθηκε τόσο έντονη ναυτία. Όταν διέσχισαν αυτός και η Livia την πύλη, εκείνη έκλεισε πίσω τους και το Terradale εξαφανίστηκε από το οπτικό τους πεδίο.

Βρέθηκαν σε μία εντελώς διαφορετική πόλη από αυτές που είχαν συνηθίσει. Η διαφορά ήταν εμφανής ήδη από τα πρώτα τους βήματα εκεί. Ο Skylar ένιωσε να πνίγεται από την αποπνικτική ατμόσφαιρα γύρω του. Ήταν σαν εκείνο το σημείο της Ηπείρου να είχε ξεχαστεί από τον αέρα που χόρευε ανάμεσα στα έφορα χωράφια του Terradale και του Elvonar. Ακόμα κι αν δεν βρίσκονταν σε ένα σκοτεινό σοκάκι, ο Skylar αμφέβαλλε αν η κατάσταση θα ήταν καλύτερη σε έναν πιο ανοιχτό χώρο.

Βρίσκονταν ανάμεσα σε δύο σπίτια μονώροφα, χτισμένα με ένα υλικό που έμοιαζε με αμμόλιθο. Δεν είχαν σκεπή και είχαν μικρά παράθυρα. Μία μπουγάδα ήταν απλωμένη σε ένα σκοινί σε μία ταράτσα, δείχνοντας υπερβολικά θλιβερή μπροστά στην άπνοια που επικρατούσε. Μπροστά τους, η Evie άνοιξε έναν χάρτη της Aericross.

“Πού υποτίθεται ότι πρέπει να πάμε τώρα;” γκρίνιαξε ο Alexander.

“Από εκεί,” αποκρίθηκε η Evie, δείχνοντας προς τα αριστερά. “Τρία τετράγωνα από εδώ υπάρχει ένα πανδοχείο για να κοιμηθούμε το βράδυ.”

Ξεκίνησαν έτσι να περπατούν στους βυθισμένους στο σκοτάδι δρόμους της πρωτεύουσας του Έθνους του Αέρα. Ο Skylar δεν θυμόταν πολλά για αυτό το μέρος. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι η προφητεία της Εκλεκτής είχε γίνει εδώ και ότι ο Borgia είχε εξοργιστεί τόσο πολύ που δεν άφησε κανέναν ζωντανό μέσα στην πόλη. Οι ελάχιστοι που είχαν καταφέρει να φύγουν πριν την σφαγή έγιναν νομάδες και περιπλανήθηκαν στην έρημο της Ατέρμονης Λησμονιάς για πάνω από είκοσι χρόνια μέχρι την πτώση του Borgia. Προφανώς, μετά το τέλος του πολέμου είχαν επιστρέψει πίσω στην πρωτεύουσά τους - ή ό,τι είχε μείνει από αυτήν. Τίποτα δεν κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα, ούτε καν αδέσποτα. Πράγματι, φτάνοντας στο τρίτο τετράγωνο, βρέθηκαν μπροστά σε ένα κτίριο μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα της γειτονιάς. Μία ταμπέλα υπήρχε κρεμασμένη από έξω σε μία γλώσσα που ο Skylar δεν αναγνώρισε. Σίγουρα δεν ήταν το πιο φανταχτερό μέρος, όμως ήταν αρκετά καλύτερο από άλλες τρώγλες που σίγουρα υπήρχαν στην περιοχή. Ο πανδοχέας δεν χάρηκε ιδιαίτερα που τον ξύπνησαν από τον λήθαργο του, ωστόσο η στάση του άλλαξε όταν ένα πουγκί που κουδούνιζε έντονα προσγειώθηκε στον πάγκο του από την τσέπη της Eden. Τους οδήγησε σε μία ευρύχωρη αυλή από την πίσω μεριά του δρόμου γύρω από την οποία υπήρχαν κτίρια σαν και τα υπόλοιπα που υπήρχαν στην πόλη, μόνο που η είσοδό τους ήταν σε αυτήν την αυλή. Ο πανδοχέας τους έδωσε δύο κλειδιά και τους έδειξε το κτίριο τέρμα δεξιά στο βάθος. Υπήρχε μία πόρτα στο ύψος της αυλής και σκαλοπάτια που οδηγούσαν σε μία δεύτερη. Στην απέναντι πλευρά βρίσκονταν οι κοινόχρηστες τουαλέτες του πανδοχείου. Η Evie πήρε την Livia και τον Skylar και ανέβηκαν στο πάνω δωμάτιο, ενώ οι υπόλοιποι στριμώχτηκαν στο κάτω. Υπήρχε μονάχα ένα διπλό κρεβάτι και η Evie τους έβαλε να κοιμηθούν εκεί. Εκείνη ξάπλωσε στον μοναδικό καναπέ που υπήρχε και αποκοιμήθηκε. Το κρεβάτι ήταν σκληρό και καθόλου άνετο, αλλά ήταν η πρώτη φορά που ο Skylar κοιμώταν σε στρώμα ύστερα από μέρες που το προσκεφάλι του ήταν το ίδιο του το χέρι ή η γη και τα χόρτα, κι έτσι με το που έκλεισε τα μάτια του, βυθίστηκε σε έναν βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα.