Straatrat | ✔

Hoofdstuk 61. | "Dan jij"

"Graag lieverd, je mag wel afdrogen," zegt ze en ze gebaart naar de theedoek die verderop ligt. Ik pak het ding en daarna de plastic beker die ik afdroog. "Wel een leuke jongen, die Alex."

"Ja toch?" glimlach ik. Ik ben echt ontzettend blij dat mijn ouders goed met Alex kunnen omgaan, ik had nooit zien aankomen dat mijn vader nog apart wat met hem wilde drinken en dat zelfs dat gesprek goed is gegaan. Het maakt onze relatie direct een stuk makkelijker.

"Maar hij is niet echt een prater of wel? Hij beantwoorde onze vragen wel goed, maar zelf een gesprek beginnen had hij wat moeite mee, of niet?" vraagt mijn moeder dan. Ondertussen zet ik de beker in de kast en ga met een ander ding verder.

"Ja, communicatie is niet echt zijn sterkste punt," geef ik toe. "Maar hij doet echt zijn best om het te veranderen. Al is het soms best moeilijk."

"Heeft hij je wel eens pijn gedaan door dat gebrek aan communicatie?" vraagt ze dan. Even denk ik na, is het slim om dit allemaal aan haar te vertellen? Waarom ook niet, misschien is advies van haar juist wel goed.

"Wel eens, maar ja," mompel ik. Ze knikt.

"Dat is normaal lieverd, zolang het maar op een bepaald level blijft. Om eerlijk te zijn denk ik dat iedereen je pijn zal doen, je moet gewoon die persoon vinden die het waard is om door die pijn te gaan," zegt ze dan glimlachend. "Ook de relatie met je vader is niet altijd makkelijk geweest, maar ik voelde gewoon dat hij het waard was. Nu zijn we al twintig jaar getrouwd, hebben twee prachtige kinderen en geen geheimen meer voor elkaar."

"Dank je, mama. Dat betekent veel voor me," glimlach ik terug. Ik voel ook dat Alex het waard is om door die pijn te gaan, dat heb ik altijd gevoeld. Ik weet hoe erg hij zijn best doet om te veranderen en dat is al genoeg.

"Maar onthoud wel dat je hem niet voor alles moet vergeven, dingen zoals vreemdgaan of je fysiek klappen geven gaan te ver, je moet hem absoluut niet laten denken dat ie alles kan maken. Het blijven mannen he? Die moet je een beetje in bedwang houden," zegt ze grinnikend.

"Komt goed, mama. Maak je geen zorgen," zeg ik lachend. Daarna maken we snel de afwas af en verdwijn ik rond een uur of half twaalf naar mijn kamer, als we samen nog even TV hebben gekeken en ik heb gedoucht en tanden heb gepoetst. Ik kruip onder de dekens en pak daarna mijn telefoon, waar ik zie dat ik een berichtje van Alex heb. Meteen open ik die, hij appt me niet vaak.

Alex <3:
Heb jij je koffer al ingepakt enz?

U:
Nee nog niet. Dat wilde ik morgen gaan doen.

Alex <3:
Kan je dan ff een foto sturen van alles van je meeneemt ofzo?

U:
Kan meneer het weer niet zelf? ;).

Alex <3:
Kan mevrouw niet gewoon ff behulpzaam zijn? ;).

U:
Vooruit, omdat jij het bent stuur ik wel een foto dan.

Alex <3:
Thanks, waar zou ik zijn zonder jou?

U:
Wss op Curaçao met een lege koffer :p.

Alex <3:
Iemand heeft de grapjas weer uit de kast getrokken zie ik.

U:
Dit keer is het wel een lolbroek.

Alex <3:
Ook goed. Ik ga weer, ben bij vrienden.

U:
Oh, met drank en zo?