Straatrat | ✔

Hoofdstuk 1. | Je laatste kans

De volgende heldere jongensstem haalt me uit mijn gedachten. Matthijs, mijn crush sinds de eerste. Nog een reden waarom ik niet zo'n hopeloze en onbereikbare crush op Alex heb, ik heb al een hopeloze en onbereikbare crush op Matthijs. Ik draai me heel even om en maak heel even oogcontact met hem. Ik glimlach meteen en loop rood aan. Direct kijk ik weer de andere kant op.

Toch staan zijn lieve gezicht met zijn donkerblauwe ogen en zijn donkerblonde haar in mijn ogen gegraveerd. Hij is erg knap en zo aardig tegen iedereen altijd, maar zoals ik al zei totaal onbereikbaar voor mij.

"Wanneer ga je nou eens een gesprek met hem voeren? Je staart alleen maar naar hem," fluistert Valerie naast me.

Dit is precies waarin ik en Valerie verschillen. Zij praat heel makkelijk met mensen en vooral met jongens. Ze krijgt er dan ook veel aandacht van, het is meer dat ze geen behoefte heeft aan een vriendje of zoiets.

"Niet," fluister ik terug. Ze schudt grinnikend haar hoofd.

"Iedereen die het niet gemaakt heeft kan dat nu gaan doen, de anderen mogen wel iets voor zichzelf doen," zegt Verbeek dan besluitend.

Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en scrol een beetje door instagram, wachtende tot de les voorbij is. Ik kom uit bij mijn foto's, waarvan ik er maar vier op mijn account heb staan. Opeens twijfel ik of ik ze nog wel mooi vindt en verwijder de twee foto's waar alleen ik op sta, die met mijn vrienden laat ik staan.

∞
A L E X A N D R O

Geïrriteerd open ik de deur van het kantoortje van Feenstra die met zijn handen op zijn buik zit te wachten.

Hij is echt een vervelende man die altijd mij moet hebben. Fouad had hier moeten zitten, het is facking zijn schuld.

"Ga zitten, Alex," zegt hij. Zijn rode brilletje staat scheef op zijn irritante hoofd en kijkt me streng aan. Ik weet een hoe grote hekel hij aan me heeft, maar het kan me echt geen fuck schelen.

"Kan je me uitleggen wat precies de reden is waarom de ouders van Fouad me kwaad hebben opgebeld nadat ze hun zoon hebben opgehaald van school met waarschijnlijk een gebroken neus?" vraagt hij. Zijn boze, grijze ogen kijken me aan, hopend dat ik ergens een goede verklaring heb of spijt. Helaas voor hem heb ik beide niet, tenminste niet wat hem tevreden zou maken. Ik kan hem niet vertellen dat die fucker van een Fouad de drugs die hij van mij kocht weer doorverkoopt voor een duurdere prijs aan anderen.

"Geen idee," zeg ik schouder ophalend. Een antwoord wat hem duidelijk niet tevreden stelt want hij kijkt me nog kwader aan dan eerst.

"Geen idee? Dus jij vindt dit gedrag normaal? Alex, we hebben alles met je geprobeerd, zoveel kansen gegeven maar elke keer maak je er weer een potje van, dit kan zo niet langer," zegt hij. Zijn toon bevalt me totaal niet. "Ik schors je definitief."

"Wat?" roep ik verbaasd. Ik had niet verwacht dat het zo uit de hand zou lopen. Ik kan echt niet geschorst worden, dan gaat Jeugdzorg  nog meer in mijn nek hijgen dan dat ze al doen. Fuck. "Meneer, het spijt me echt heel erg. Ik beloof dat het niet meer zal gebeuren." Ik krijg de woorden er met moeite uit. Ik wil helemaal geen spijt betuigen, die klootzak van een Fouad verdiende elke klap die hij kreeg.

"Jammer dat je het niet meent," zegt hij met een glimlach die nog nepper is dan Kim Kardashian.

"Ik meen het wel, ik zweer het, ik had nooit zo mogen reageren," probeer ik hem te overtuigen van mijn leugen.

Hij lijkt even na te denken, waarschijnlijk omdat het ook niet goed is voor de reputatie van zijn school om me te schorsen.

"Oke, ik geef je nog een kans. Maar dat is echt je laatste kans, Alex. Als je nog een foutje maakt, wat een onvoldoende kan zijn of een conflict met een docent of leerling, schors ik je wel definitief," zegt hij dan.