Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XVIII

A/N Wat vinden jullie tot nu toe? Laat het vooral weten!

Leora

Alles daarna was enorm snel gegaan.

Luc had haar vraag beantwoord, maar niet met een antwoord dat ze verwacht had. Hij had zichzelf aangeboden als het levensmiddel dat ze zochten, inclusief alles dat hij kon mee ritselen.

Hij was onduidelijk over zijn reden, maar het was duidelijk dat hij klaar was met zijn rol als dokter. Iets dat ze zich wel kon voorstellen. Honderden patiënten vroegen dag en nacht om zijn hulp. De druk moest wel enorm zijn.

Maar, Luc ging natuurlijk niet weg zonder zijn Franssprekende zus. Leora had al moeite om haar woorden te verstaan, haar Frans was namelijk verschrikkelijk.

Luc, zijn zus en Nora gingen sowieso heen. Nora ging mee om Alex, ze wist het zeker. Het meisje had haar gevoelens wel laten doorblinken en hoewel Leora het niet wilde, ergerde ze zich er wel aan. Ze wist ook dondersgoed waarom.

Ze waren met z'n vijven. Ze wist nog niet of Steven ook mee zou gaan. Ze zou het begrijpen als hij hier bleef, maar ze zou het waarderen als hij meeging.

Hij was vrij kalm en tussen de tieners wist hij hen tot rust te houden. Luc was ook oud en wijs genoeg, maar leek niet het type dat er behoefte aan had om ruzies te voorkomen.

Daarbij, Steven was ongedeerd en zou een kracht zijn die ze konden gebruiken. Het was alleen begrijpelijk als hij hier bleef. De voordelen waren er enkel voor hen.

Voor hem was het verstandiger om hier te blijven. Zijn vrouw en zoontje waren nog steeds zoek en het was nog altijd onduidelijk of ze nog in leven waren.

De meeste gewonden zouden hierheen trekken. Was het dan niet verstandiger hier te blijven? Daarbij, hij kon hier ook genoeg betekenen voor anderen.

Het was alleen de vraag waar hij zichzelf het prettigst bij voelde.

Dan had je nog Rabelais. Hij wilde mee, dolgraag zelfs. Hij had duidelijk gemaakt dat hij Alex enorm had gemist, en hij leek haar ook te hebben gemist, ondanks dat ze zo enorm veranderd was.

Per slot van rekening leek hij Nora ook interessant te vinden. Qua intelligentie zaten ze op dezelfde hoogte en ook leek hij haar opmerkingen te kunnen waarderen.

Alleen, hij liet weten zijn vader niet achter te kunnen laten. Zijn vader dat nog altijd in kritische toestand verkeerde.

Ze zaten in hun kleine kamer en Luc had een kaart gevonden en die op de grond gelegd. Met z'n zevenen (Steven en Rabelais dachten graag met hen mee) zaten ze om de kaart.

'Oké, dus we willen naar Ede,' zei Luc. 'Wat is dan de handigste route?'

'De snelweg. Die weg is recht en daardoor snel,' zei Nora.

'Dat kan niet,' merkte Leora wat weifelachtig op, niet zeker wetend of het wel dezelfde snelweg was.

'Hoezo niet?' vroeg Rabelais.

'Wolven,' viel Alex haar bij. 'De tunnel én de snelweg zit vol wolven die lijden van de honger.'

Met dat de woorden gezegd werden, gleed er een rilling over haar rug. De kermende stem van Timothy drong tot haar door. Zijn verscheurde huid lag weer op haar netvlies.

Schuldgevoel overviel haar, net zoals het toen gedaan had. Ze nam het haarzelf nog steeds kwalijk dat ze de jongen zo in de steek had gelaten, dat ze alleen aan haarzelf had gedacht.

Nora keek verafschuwd naar de kaart en Luc vertaalde de woorden voor zijn zus, Gisèle, die vervolgens hetzelfde gezicht trok als Nora.

'We kunnen binnendoor gaan, over de weilanden. Het zou even snel kunnen zijn als de snelweg.'