Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XIII

Leora

Ze leefde nog.

Godzijdank.

Leora was enorm opgelucht toen ze het meisje haar ogen zag opendoen en ze haar ademhaling weer kon horen.

Een tijd lang staarde ze vooruit en Leora kwam tot de conclusie dat ze naar Alex staarde. Verwarring en angst lagen in haar ogen, samen met pijn. Het meisje leefde nog en de zware tocht was dan ook niet voor niets geweest. Ze zouden nog wat voor haar kunnen betekenen.

Steven was de eerste die iets zei. Hij vroeg het meisje hoe ze zich voelde of ze misselijk was, licht in haar hoofd, dat soort dingen. Toen het meisje antwoordde dat ze inderdaad licht in haar hoofd was, vroeg hij om wat te drinken.

Alex knielde bij zijn tas neer en haalde er een flesje water uit die hij naar Steven gooide. Vanaf een afstandje keek Leora mee over zijn schouder en kwam tot de conclusie dat hij eten gezocht had moeten hebben in de tussentijd. Een behoorlijke hoeveelheid eten zat in zijn tas en haar maag begon te knorren toen ze het zag.

Het was een beetje egoïstisch en behoorlijk in eigenbelang, maar ze moest het voorstellen. Hoe slecht het voorstel haar ook liet voelen.

‘Is het een idee om hier eerst wat te gaan eten?’ Instinctief begon haar maag weer te knorren. ‘In het ziekenhuis kunnen we het niet maken om te eten, als er zoveel mensen om eens heen zijn.’

Ze wist dat ze een goed punt had, maar het voelde verschrikkelijk om de gedachte hardop uit te spreken. De mens was best walgelijk in zulke situaties.

Of misschien was zij alleen walgelijk.

Ze mocht van geluk spreken dat de anderen het met haar eens waren en dat ze niet de enige was met zoveel honger.

Ze hadden allemaal op de grond plaatsgenomen en aten allemaal één snack op. Ze wilden niet alles in één keer opmaken. Nora, zoals het meisje heette, deed ook een poging om te eten, maar leek er meer moeite mee te hebben dan de rest.

Alex deed een poging om een gesprek met haar te voeren, maar ze leek nog niet helemaal de oude. Niet zo gek ook, als je bedacht dat ze zonet nog gereanimeerd moest worden.

Zodra hun buik weer gevuld was, besloten ze te gaan. De schemer was al aangebroken en het zou niet lang duren voor het ook echt donker was. Daar blijven was geen optie, Nora moest zo snel mogelijk geholpen worden.

Als het nog erger zou ontsteken, hadden ze een groot probleem.

Steven en Alex hielpen Nora op de brancard. Het meisje zag er nog steeds niet goed uit. Ze keek suf voor haar uit en bewoog zich traag. Haar gezicht verkrampte bij alle handelingen die ze maakte en dat zei meer dan genoeg over de pijn die haar wond veroorzaakte.

Steven liep voorop, met twee handvaten in zijn handen. Alex en Leora hadden allebei een handvat vast. Eerst had Alex haar de moeite willen sparen en net als Steven twee handvaten vast willen pakken, maar dat had ze afgewezen. Ze wist dat zijn arm die kracht niet aan kon en zij hield het echt nog wel vol om dat stuk haar bijdrage te kunnen leveren. Althans, daar hoopte ze op.

Het begin van de tocht had Leora hem verteld hoe het net was gegaan. Hoe ze Luc was tegengekomen en hoe ze er niet in geslaagd was hem over te halen mee te gaan. Ze kon uit zijn gezichtsuitdrukking niet ophalen of het hem teleurstelde of niet. Als hij het was, dan liet hij het niet blijken.

Steven had nog een tijdje geprobeerd een gesprek met Nora te voeren, maar al gauw was het meisje weggedoezeld in een slaap. Leora vroeg zich af hoe lang het meisje nog zou hebben en of ze dat zouden halen in haar tempo.