Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XV

My mind is gone, I'm spinning round

And deep inside, my tears I'll drown

I'm losing grip, what's happening

I stray from love, this is how I feel

~ Cry, Rihanna

Leora

Het was maar een droom. Een droom die niets te maken had met de werkelijkheid. Een vervorming van haar eigen hersenen. Er was niets van waar. Enkel leugens. Die dingen schoten door haar hoofd om haarzelf wat kalmte toe te spreken.

Net toen Leora haarzelf tot kalmte had weten te brengen en haar ademhaling weer rustig werd, zag ze de lege plek naast haar. De plek die eerder nog bezat was geweest door Alexander.

De jongen wiens pols ze had vastgepakt voor ze in slaap viel, om er zeker van te zijn dat ze het zou merken als hij weg was.

Onrustig ging ze overeind zitten, terwijl ze paniekerig de verschillende hoeken van de ruimte observeerde. Verschillende dingen schoten door haar heen.

Onredelijke dingen. Was hij zonder haar vertrokken, zodat ze niet meer zo'n blok aan zijn been hoefde te zijn? Zodat hij haar niet met de woorden hoefde te belasten en ze enkel zelf de conclusie kon leggen?

Of was hij er gewoon tijdelijk tussenuit gegaan en was hem iets overkomen? Het akelige beeld van Alex, vol bloedvlekken en met een lege blik in zijn ogen, verscheen voor haar. Een beeld dat ze nu al verachte.

Opnieuw probeerde ze haarzelf gerust te stellen. Dat hij hier weg was, betekende toch niet dat hij haar had achtergelaten? Ze had geen idee hoe lang hij weg was, voor hetzelfde geld kon hij elk moment terugkeren.

Helaas werkte de geruststellende gedachten deze keer niet zo goed als dat het bij haar nachtmerrie gedaan had. Ze werd er niet rustiger op.

Ze wilde haarzelf net overeind duwen, toen ze Alex in de deuropening zag staan. Zijn haren waren vochtig en zijn gezicht was ontdaan van al het vuil dat er enkele dagen op verzameld was. Hij droeg andere kleren die net een maatje te groot voor hem leken. Een opgeluchte zucht verliet haar mond en ze sloot kort haar ogen.

Zie je wel? Er was niets. Hij was er nog steeds.

Hoe had ze ooit kunnen denken dat hij haar zonder pardon zou achterlaten? Ondanks dat ze hem al een hele tijd niet gezien had, wist ze dat hij zoiets nooit zou doen. Niet zomaar, in elk geval.

'Wat is er?' vroeg hij, terwijl hij nog steeds in de deuropening stond.

Leora begon aan een loszittend velletje aan haar duim te pulken. 'Ik had een nare droom.' Haar vader. Alex. Zijn dood. In een versneld tempo schoot het weer door haar hoofd. Het was maar een droom, maar het feit dat zoiets echt zou kunnen gebeuren beangstigde haar.

Alex had enkele tijd nodig voor hij een antwoord had kunnen geven, en die ontnam ze hem door op een ander onderwerp over te schakelen. 'Je hebt jezelf opgefrist?' Het was meer een conclusie dan een vraag.

Hij had ook naar buiten kunnen gaan, waar het nog steeds regende, maar het feit dat hij andere kleding droeg en al het vuil van zijn gezicht was, bewees dat hij zich wel degelijk had moeten opfrissen.

Hij knikte en glimlachte. 'Ze hebben een douche die nog intact is. Jij kunt jezelf ook nog even wassen voor we weer gaan?'
Het idee dat ze straks weer enkele kilometers zouden moeten lopen viel haar zwaarder dan ze wilde. Het bed deed wonderen, maar ze was nog steeds uitgeput en ze wist dat zo'n lange tocht weer dezelfde pijn zou oproepen als de dag ervoor. Ze protesteerde echter niet. Ze wist dat ze wel moesten. En daarbij, haarzelf opfrissen was een luxe die ze niet kon afslaan.