Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XXIX

A/N Ik wilde eigenlijk nietzo snel updaten, maar ik stond te popelen dit aan jullie te laten lezen. In de banner zien we Nora. En ik geloof dat ik de enige ben die van haar houdt.

Het maakte haar misselijk.

Het idee dat Nora aan het einde van haar leven stond: het bracht haar maag van slag.

Haar band met Nora was heur niet zo goed, maar er waren dingen aan Nora die ze niet alleen waardeerde, maar ook bewonderde.

Waar nog bijkwam dat het voelde alsof dit haar schuld was. Op meerdere manieren was haar dodelijke wond aan haar te wijten.

Misschien - hoe egoïstisch ook - was dat nog wel hetgeen waar ze het misselijkst van werd.

Het was onterecht dat ze er weg was gegaan, "om een toillet te zoeken".

Het was een excuus om te onsnappen uit de wrede waarheid, iets waar ze totaal het recht niet toe had.

Ze was misselijk, voelde de behoefte om over te geven, maar ze had het recht niet. Ze. Had. Het. Recht. Niet.

Ze had zich over moeten geven. Ze had haarzelf moeten afgeven aan haar vader. Dan leed zij het pijnlijke leven dat ze verachte, maar dan had ze niet nog een derde dood op haar naam staan.

Leora, die voor de wastafel stond, gooide wat water in haar gezicht. Wonderbaarlijk genoeg waren de leidingen nog intact, al wilde ze niet weten wat voor bacterieën er in het water schuilden.

Ze mocht niet zo denken. Misschien lukte het Luc om de kogel uit haar lichaam te verwijderen en overleefde ze het.

Wie hield ze voor de gek?

Na nog enkele keren diep in en uit te ademen, keerde ze terug.

Nog altijd kon ze niet tegen de lijken. De levens die ze gehad hadden, de angst die ze voelden vlak voor hun dood.

En toch wist Nora's lichaam haar nog het meest te raken. De kleren die rood gekleurd waren van het bloed. De donkere haren die dorweekt raakten van diezelfde substantie. Haar lijkbleke huid en haar ogen die dof naar boven keken.

Het liet een steek door haar hart gaan.
De twee mannen zater er weerloos bij.

Luc had zijn hoofd naar beneden hangen en vermeed een aanblik op het meisje.

Alex daarentegen keek haar gehypnotiseerd aan. Ze kon aan hem zien hoeveel pijn het hem deed.

Op ieder ander moment zou ze nu een steek van jaloezie gevoeld hebben, maar nu deed het haar enkel pijn hem zo te zien. Hij gaf om Nora, heel veel zelfs. Hij had haar bewonderd.

Hij had zich verantwoordelijk gevoeld voor het jonge meisje dat nooit volwassen was geworden, ondanks dat ze zich soms zo volwassen opstelde.

Het was allemaal over.

Nora's verhaal.

Afgelopen.

Aarzalend liep Leora naar Alex toe en liet ze zich naast hem neerzakken.

Haar eerste ingeving was om hem een omhelzing te geven en daarbij zijn gezicht van het akelige beeld af te wenden, maar ze deed het niet. Ze vond dat hij het recht had om haar aan te kijken, ze wilde hem die ruimte geven. Als hij het niet wilde zou hij zelf wel wegkijken.

Daarom ging ze gewoon naast hem zitten, pakte ze zijn hand tussen haar twee handen en leunde ze met haar hoofd tegen zijn onbeschadigde schouder aan.

Ze zeiden niets. Niemand zei iets. Er waren geen woorden die er vuil aan gemaakt konden worden.

In stilte rouwden ze om het verlies van Nora en in stilte haalde Leora de goede herinneringen aan het meisje weer omhoog.