Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XXIV

A/N Met wie ship jij Luc? Of ship je alleen Aleora of Norex? En what about Rabelais? Norelais?

Leora

Voor ze gestopt waren bij de boerderij - waar nu waarschijnlijk niets van over was - waren ze al doodop geweest.

Laat staan wanneer hun nacht onderbroken werd en ze met longen vol koolstofmonoxide hun tocht moesten vervolgen.

De regen was overgegaan en een zachte miezerbui.

Misschien zou de onophoudelijke regenbui toch ooit stoppen en zou de zon weer doorbreken.

Luc liep voorop en ze hoorde hoe hij jammerde om zijn verloren zus.

Leora had haar schuldgevoel al iets kunnen verschuiven, maar het gejammer zorgde dat ze alleen maar erger naar boven kwamen.

Daarbij verdween Nora niet van Alex' zijde en eiste ze al zijn aandacht op.

Rabelais leek steeds te verdwijnen in een ander bewustzijn en strompelde nietszeggend achter de groep aan.

De groep was amper meer een groep te noemen. De samenhorigheid die er in het begin was geweest, heel tijdelijk, leek uit elkaar gerukt.

Door de vermoeidheid. Door de pijn. Door de angst.

Door haar...

Hoe had ze Gisèle zo gemakkelijk kunnen laten omkomen?

Ieder van hen ademde hard, liep moeilijk en kwam traag vooruit. Het was Nora die uiteindelijk stil ging staan waardoor de rest volgde.

'Luc, we moeten ergens rusten,' hijgde ze. 'Zo houden we het niet vol.'

Hoewel niemand Lucas had aangewezen tot leider, was hij dat vrijwel automatisch wel geworden. Als hij niet wilde stoppen, deden ze het niet. Hetzelfde gold andersom.

Ze waren aan de buitenrand van Amersfoort.

Loodsen stonden om hen heen, maar er waren er maar weinig die nog overeind stond en hen bescherming bood tegen de grauwe buitenlucht.

Luc overbrugde de afstand tussen hen en liep naar haar toe.

Voor het eerst sinds tijden leek hij haar weer een normale blik te gunnen. 'Jij hebt hier gewoond, toch?' Leora knikte. 'Mooi. Weet je misschien een gebouw dat sterk is en waar we een tijd onze rust zouden kunnen nemen?'

Leora sloeg haar blik neer.

De waarheid was dat ze nooit veel bezig was geweest met de bouw van een woning en ze had dan ook geen idee welk gebouw sterk genoeg was.

Wat ook een feit was, was dat ze niet vaak uit huis was gegaan. Ze ging naar school en ze kwam weer thuis.

Soms ging ze naar de bibliotheek. Niet eens zozeer om boeken te lezen, maar eerder om de rust te vinden. Dan ging ze aan een tafel zitten en begon ze in de stilte lijnen te schetsen. Soms tekende ze de mensen die lazen.

Hoewel sommigen het niet goed zouden keuren, was dat iets waar Leora wél tegenin durfde te gaan: sommige plaatjes waren te mooi om te laten schieten.

'Ik denk dat ik wel iets weet,' zei ze, met een kleine glimlach.

Het was nog een best stuk lopen, maar ze was ervan overtuigd dat het gebouw nog overeind zou staan.

De muren waren enorm dik en de glazen muur was ook nauwelijks te doorboren. Zelfs al zou het dit wel zijn, dan was er nog een magazijn dat vol lag met boeken waar ze zouden kunnen overnachten.

Het was een perfecte plek. Het enige wat haar dwars zat was hoe dicht haar ouderlijke huis daar in de buurt stond. Het zorgde voor een intuïtief gevoel, maar het liet haar tegelijkertijd ook enorm twijfelen.