Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XVII

A/N Dikkat! Update vanuit Turkije en allemaal nog een fijne vakantie toegewenst! Ik zal jullie niet al te veel bezig houden met hoeveel potjes uno ik heb gewonnen (2) of hoe bruin ik al ben.(bruin als een neger), maar gewoon een hoofdstuk geven. Veel plezier ermee.

Let wel: dikkat is niet turks voor hallo, maar voor pas op. Ik heb al zoveel van die bordjes gezien dat ik er rare scenario's bij ga bedenken en dat lijkt me niet al te best...

Leora

Het huis waar zij ooit in gewoond had, was niet meer hetzelfde. De egale muren zaten vol schuren en de witte verf was bladerde af en verkleurde. Ramen waren gebarsten en het dak was ingestort.

Zonder het zelf te willen, liep ze naar de voordeur. De voordeur was uit het slot gevallen en door de losgebroken scharnier hing de deur ietwat scheef.

Een krakend geluid galmde door de gang toen ze de deur verder open schoof. Het laminaat zat vol barsten en stukken beton kwamen gevaarlijk omhoog. De trap bevatte gevaarlijke gaten en maakte het bijna onmogelijk om de bovenverdieping te betreden. Dat was precies waar ze naartoe ging.

Het eerste ging ze naar haar eigen kamer. Haar muur hing vol tekeningen. Tekeningen met achterliggende gedachten.

Maar de tekeningen die over haarzelf gingen, had ze veilig opgeborgen in haar tekenboek.

Haar vader zou woest worden als hij de tekeningen zag. Niet dat er nu nog veel van over was. Ze waren verkleurd, de schaduwen leken misvormd en sommige tekeningen waren vernietigd door de straling.

Het zag er best treurig uit, terwijl het tegelijkertijd de kracht van de tekeningen bijstond. Ze pakte een tekening van de grond.

Een tekening waar ze destijds best trots op was geweest. Het was een klein, onschuldig meisje, dat een knuffel in haar armen geklemd had. De schaduw van het meisje had Leora vervormd tot een groot monster, dat zich over haar heen gebogen had en dat haar leek te willen verslinden in zijn duistere vingers.

Zij moest dat kleine meisje voorstellen.

Ze besloot haar kamer achter te laten, om de rest van het huis te kunnen bekijken. Voor de kamer van haar ouders kamer, zat een grote bult met puin, afkomstig van het dak. De tocht trok naar binnen, samen met de onophoudelijke regen van de afgelopen dagen.

Voorzichtig stapte ze over het puin. Het was niet de deur die ze gebruikte, maar het gat in de muur dat zich ernaast bevond.

En zodra ze een blik in de kamer wierp, schrok ze wakker.

Een beeld dat nog niet van haar netvlies verdwenen was, maar haar wel uit de droom gebracht had.

Ze was overeind geschoten en zowel Nora als Steven keken verdwaasd haar kant op. Nora was naast Steven neergeknield en had een bezorgde blik in haar ogen. Een bezorgde blik die niet om haar leek te gaan.

Nog voor Nora haar dezelfde vraag had kunnen stellen, stelde zij hen de vraag: ‘Wat is er?’ Een rilling gleed over haar rug, terugdenkend aan het beeld wat ze gezien had.

Nora leek oprecht gekwetst door de vraag, een schuldbewust sloeg ze haar ogen neer. Alsof ze iets verkeerd gedaan had. ‘Alex is er vandoor, hij leek van streek. We moeten hem zoeken.’

Hij leek van streek. Die woorden echoden na in haar hoofd. Wat zou hem van streek hebben gebracht? Wat was er gebeurd?

Leora beet op haar onderlip en knikte. Als Alex iets zou overkomen, dan zou ze haarzelf dat nooit vergeven. Onbewust moest ze terugdenken aan de tijd die ze laatst alleen door hadden gebracht, toen Nora naar het ziekenhuis gebracht werd.