Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XVI

Leora

De afgelopen nachten was ze achtervolgd door nachtmerries. Er waren twee varianten die haar dromen kenmerkten.

De één ging over de huidige situatie, over alle pijn die veroorzaakt zou kunnen worden en over alle onrust die er was. Meerdere keren had ze mensen zien doodgaan die ze lief had, waar Alexander er één van was.

Verschillende doden waren hem toegerekend en elke keer was ze met een schok wakker geworden.

Het andere dat haar dromen kenmerkte, was haar verleden. Ze werd, sinds de nacht in het huisje waar ze naast Alex had geslapen, overspoeld met flashbacks. Steeds meer herinneringen waar ze het liefst nooit aan teruggedacht had.

Als ze dan wakker werd, dan lag ze vaak nog een uur wakker voor ze weer een beetje gekalmeerd was. Nu hij uit haar leven verdwenen was, had ze gedacht dat ze de herinneringen ook zou hebben kunnen buiten sluiten, maar de nachtmerries bewezen het tegendeel.

De afgelopen dagen was het ook te merken dat ze slecht sliep, maar toch ging het beter met haar. Ze had nog een bloedtransfusie gekregen en dat deed wonderen.

De pijn was er nog steeds, maar het was al een stuk minder aanwezig. Ze kreeg steeds meer kleur en ze voelde zich ook steeds minder de zombie van de afgelopen dagen.

Ook werd haar band met Nora en Steven steeds beter. Ze kon het goed met hen vinden, maar de band die ze met Alex had, was nog het beste. Misschien kwam het doordat ze zich alleen aan hem durfde open te stellen, omdat hij haar kende.

De anderen wisten amper iets van haar en dat vond ze eigenlijk wel prettig. Alex mocht dan ook wel niet alles weten, hij wist meer dan hen. En, ze was er misschien ook toe in staat hem het ooit te vertellen.

Dan had je ook nog Luc, de arts die dagelijks bij hen kwam kijken of alles in orde was. Hij leek oprecht bezorgd om hen en dat gaf haar een soort geruststelling. Het feit dat er een deskundige was die zich om hen bekommerde gaf toch meer veiligheid, op één of andere manier.

Al zes dagen waren ze in het ziekenhuis en het was te merken dat het hen goed deed. Je zag hoe ze opbloeide, hoe ze meer kracht en energie kregen.

Ze had gezien hoe Nora nog meer uit haar schulp kroop, ondanks dat ze soms ook zo'n trieste blik in haar blik kon hebben.

Steven was niet gewond, maar hem leek het gezelschap vooral goed te doen. Laatst had hij verteld dat hij zijn vriendin verloren was, enkele dagen voor hij Leora was tegengekomen. Hij had er geen details over losgelaten, maar de eenzaamheid was in zijn ogen te lezen geweest.

Toch bleven de avonden een hel voor haar. Alweer was ze midden in de nacht ontwaakt. Ze herbeleefde haar verleden en dat was iets wat haar opbrak.

Ze lag op haar zij op het matje dat Luc hen geschonken had, en ze staarde doelloos voor haar uit. De warmte van het fleecedeken over haar heen was ineens lang zo prettig niet. Het voelde klam, net als zijn handen.

Het was alsof ze nog steeds in de droom was. Alsof zijn handen haar opnieuw aanraakten en haar opnieuw tegen zich aantrokken. Alsof ze zijn zware ademhaling ook echt kon horen.

Opgekruld lag ze in bed, haar tanden op haar lip klemmend. Haar wenkbrauwen gefronst en met een vochtige laag voor haar ogen.

Ze wist opkomend gesnik tegen te houden, maar de pijn en het verdriet verdween niet. Hoe langer ze onder het klamme deken bleef liggen, hoe benauwder ze het kreeg. Ze was bang dat het niet lang meer zou duren voor er een snik uit haar mond zou klinken en om die reden leek het haar beter om even weg te gaan, om de gangen door te lopen en haarzelf wat kalmte toe te brengen.