Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XXXIII

A/N *creepy smiling face*

Leora

De Scandinavische eilanden.

Blind hadden ze vertrouwd op Nora's theorie, dat in het oosten alles beter zou zijn. Leora had het nooit in twijfel durven trekken. Nora's kennis was onbegrensd en ze had geen reden het meisje in twijfel te trekken, ondanks dat het nooit echt had geklikt tussen die twee.

Aarzelend was ze weer gaan zitten. Wilden ze dit?

Ze waren zo gefocust op het oosten, op het volgen van Nora. Sinds haar dood leek het hun plicht om haar theorie te bevestigen. Wilden ze dat opgeven en blindelings vertrouwen op deze mensen?

Zij wel.

'Wanneer?' vroeg Luc.

'Zo snel mogelijk,' antwoordde Jess.

'Niet alleen de radioactiviteit is gevaarlijk voor onze gezondheid, de regen baart ons ook zorgen.'

'Vanwege de hevige onweersbuien?' vroeg Alex.

Leora merkte op dat Luc op zijn wang beet en zijn ogen had neergeslagen, alsof hij werd opgeslokt in die akelige herinnering.

'Ook,' vervolgde Rafael, 'maar ook vanwege de stijgende zeespiegel.'

Wederom voelde Leora haarzelf dom. Waarom had ze dat gevaar nooit ingezien?

Nederland had altijd al onder de zeespiegel gelegen. Tientallen jaren geleden is er een enorme dam gemaakt om het kikkerlandje te beschermen, maar zelfs deze metershoge dam was niet hoog genoeg.

De afgelopen vijf jaar was de zeespiegel met tien meter gestegen. Ze wilde niet weten hoe hoog de zeespiegel was nu het al eindeloos lang regende.

'Maar hoe willen jullie daar naartoe?' vroeg Leora.

De enige optie die zij kon bedenken, was te voet. Met dit onweer door de lucht vliegen was uitgesloten. Het was gekkenwerk om met een boot over de woeste zee te varen. Wegen waren onbegaanbaar, dus auto's en dergelijke waren ook onmogelijk.

'Per paard,' zei Yara. 'We zijn al weken op zoek naar paarden zodat iedereen mee kan reizen en de reis sneller zal verlopen.'

'Nog meer vragen?' vroeg Rafael, die er een beetje klaar mee leek te zijn.

Hij was de enige die had tegen gestemd, zou hij zich gekrengd voelen? Ze zou het hem niet kwalijk kunnen nemen.

Enkele seconden bleef het stil en Lynn besloot daarom de bijeenkomst te beëindigen.

Jess kwam naar hen toelopen en Alex kwam overeind, om de vriendschappelijke schouderklop te kunnen ontvangen.

'Welkom, broertje,' zei hij met een grote grijns op zijn gezicht geplakt. Hij gaf de anderen ook nog een vriendschappelijke hand.

De rest van de raad was al vertrokken, waarschijnlijk om de reis verder voor te bereiden. Jess leunde nonchalant tegen het houten blok. 'Ik moet jullie wel waarschuwen dat wat Johnny zei klopt. We werken hier samen, maar we zijn niet elkaars dienstmeisjes. Jullie mogen de medicijnen gebruiken, maar we gaan niet uren aan je bed zitten om te vragen hoe het gaat.'

'Dat is oké. Wij redden ons wel,' zei Leora.

'Dat is mooi. Als jullie nog vragen heb, dan hoor ik het wel.'

Jess stond op het punt om weg te gaan, toen Luc zijn vraag stelde: 'Wat is er nu echt gebeurd?'

Alex' broer keek de jongeman onderzoekend aan. 'Wat?'

'Was het de bliksem?'

'Dat de stad half afgebrand is?'

'Ja, was het de natuur?'