Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

X

Empty spaces

What are we living for?

Abandoned places

I guess we know the score

On and on

Does anybody know what we are looking for?

Another hero

Another mindless crime

Behind the curtain

In the pantomime

Hold the line!

does anybody want to take it anymore?

~ Show must go on, Queen

Leora

Besef van tijd was verdwenen.

Leora had geen flauw idee hoe lang het geleden was sinds ze voor het laatst aan de eettafel had gezeten, sinds ze 's avonds op haar kamer op haar laptop films aan het kijken was.

Het voelde alsof het een eeuwigheid geleden was, maar ze wist dat het in werkelijkheid nog geen twee weken geleden was. Misschien was het zelfs nog wel korter geleden.

Wel moest ze toegeven dat Alex' aanwezigheid haar goed deed. Ze merkte hoe hij haar nieuwe moed gaf en hoe hij haar uit de vreselijke werkelijkheid wist te halen.

Op sommige momenten wist hij het zelfs voor elkaar te krijgen om de oude Leora naar boven te laten komen. Het meisje dat was wie ze was, niet het meisje dat niet voor haarzelf durfde uit te komen.

Met nieuwe kracht struinden ze door de straten van Utrecht. De stad was in de afgelopen jaren enorm gegroeid en dat was te zien. In de buitenringen waren nieuwe, hoge gebouwen gevestigd, die veel nieuwe kantoorbanen konden bieden.

Er waren fabrieken geplaatst waar de meest ongelooflijke gadgets werden geproduceerd. Maar zo ook was er een enorme centrale gebouwd.

Een kerncentrale dat hen nu de kop had gekost.

Er was amper iets over van de stad. De welvarende stad was niets meer. Gebouwen waren vergaan tot puin. Sommigen stonden nog overeind, maar konden elk moment instorten, alsof een zuchtje wind al genoeg was om het te vernietigen.

Op andere plekken stonden alleen de muren nog overeind. Het was een triest gezicht. Het was triest om te weten dat er onder dat puin levens lagen. Dat dit het enige was wat er over was van de bevolking.

Leora stopte met lopen. Deze keer niet vanwege de pijn - godzijdank was de pijn al een stuk dragelijker - maar vanwege een beeld dat haar misselijk maakte. Een kleine baby, nog geen jaar oud, lag opgekruld op zijn of haar zij. Wonden lagen over het lichaampje verspreid.

Ze had gedacht dat ze al zoveel wrede beelden had gezien, dat zoiets haar niet meer zou opvallen. Maar hoe konden ze ooit leren leven met zulke beelden? Hoe konden ze ooit doen alsof dit er niet was? Zou het ooit beter worden?

Alexander kwam achter haar staan en keek over haar schouder naar het horrorachtige beeld. 'We moeten gaan,' was zijn enige reactie.

Leora knikte bijna ongezien. Hij had gelijk, ze moesten verder. Zwijgend vervolgden ze hun tocht, sloegen ze straatjes in en probeerden ze de pijn om hen heen te negeren. Bij Leora bleef het vooral bij het proberen: zoiets zou ze nooit kunnen negeren.