Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XXIII

Leora

Het ging traag. Heel traag.

Zo traag, dat ze het amper had opgemerkt.

Pas toen zijn oogleden voor de helft geopend waren, kwam ze pas tot het besef wat dat inhield.

Hij was wakker. Het liefst gaf ze hem een verwelkomende glimlach en fluisterde ze liefkozende woorden naar hem, zodat hij wist hoe bang zijn bewusteloosheid haar maakte. Maar het lukte haar niet.

Egoïst.

Ze was gestopt met het spelen van zijn vingers. In plaats daarvan lagen haar handen nu om de zijne gevouwen en keek ze naar de herenigde lichaamsdelen.

Ze moest iets zeggen. Iets. Hij was net uit een brandend huis gekomen. Hij wist nog niet eens over Gisèle...

Had hij haar woorden eigenlijk gehoord?

Opeens kreeg ze enorm veel spijt dat ze het ooit hardop had uitgesproken.

Leora beet op haar onderlip en verplaatste haar blik naar zijn gezicht, waar hun ogen elkaar ontmoette.

Hij zag er vermoeid uit, maar ook iets anders dat ze niet direct kon plaatsen. Angst?

Nee. Het was iets anders.

'Hoe voel je je?' vroeg ze fluisterend.

De jongen sloot zijn ogen en heel even was ze bang dat hij weer wegzonk in een droom.

Zijn gebarsten lippen hingen van elkaar en zijn ademhaling klonk zwaar. Zijn wenkbrauwen bewogen iets dieper, waarna zijn ogen weer in een traag tempo open gingen.

Nog steeds was zijn blik op haar gericht en dat deed haar goed. Ze hoopte dat het hem ook goed deed.

Alex bewoog de hand in haar handen, waardoor ze hem direct losliet. Hij plaatste de hand naast zijn torso en deed een mislukte poging om overeind te komen.

Bezorgd boog ze zich naar hem toe en streek ze wat van zijn haren naar achter. Als het niet zo hard geregend had, zou de pluk allang eigenwijs terug gesprongen zijn, maar door de zware lading van het water bleef het deze keer op zijn plek. 'Je kunt beter nog even blijven liggen. Gewoon, om bij te sterken.'

Hij reageerde amper op haar woorden, alsof hij het niet wilde horen. Ze vroeg zich af of hij het wel wist.

Het kon toch zo zijn dat hij het had gehoord toen hij buiten bewustzijn was? Misschien had hij zelfs haar hatelijke opmerkingen gehoord.

'Kan ik iets voor je doen?' vroeg ze. Ze haalde haar hand bij zijn gezicht weg en ze ging weer iets rechter op zitten.

Hij schudde zijn hoofd, waardoor het plukje haar dat ze opzij had geveegd weer terugsprong op zijn officiële plek.

Opnieuw plaatste hij zijn handen naast zijn lichaam, haar eerdere woorden negerend. Moeizaam duwde hij zichzelf omhoog.

Ze kon zien hoe hij zijn vingers in de drassige grond duwde om meer grip te krijgen.

Zodra hij overeind zat, bleef hij een tijdje zo zitten, terwijl hij op adem kwam. Bedenkelijk staarde hij naar de grond.

Op dit soort momenten zou ze willen dat ze zijn gedachten kon lezen, zodat ze wist wat de juiste woorden waren om te zeggen.

Al was dat niet nodig, zijn uitspraak zei meer dan genoeg.

'Vind je...' Zijn stem klonk zo verschrikkelijk zwak dat het haar pijn deed om naar te luisteren. Hij schraapte zijn keel. '... mij egoïstisch?'