Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XXVI

A/N Rabelais <3

All this time spent in vain,

Wasted years, wasted game

All is lost, hope remains

And this war's not over.

There's a light, there's a sun

Taking all shattered ones

To the place we belong

And his love will conquer

~ Shattered, Trading Yesterday

Leora

Het was een zwart gat geweest.

Misschien had ze dromen gehad, maar deze had ze dan niet onthouden. Het voelde alsof ze vast had gezeten in een zwart gat en nu haar bewustzijn terug begon te komen, besefte ze zich pas hoe benauwd ze ervan werd.

De eeuwige stilte had haar prettig in de oren geklonken, maar het isolement waar ze in raakte bezorgde haar paniek.

De kans om voor altijd vast te zitten, om opgeslokt te worden door je eigen gedachten, beangstigden haar. Het maakte haar zelfs gek.

Maar ze wist dat ze wakker aan het worden was.

Daar waar ze eerst geen waarneming van haar zintuig had, begon ze die nu langzaam terug te krijgen.

Het vreemde was echter dat ze niet goed wist wat er aan de hand was. Ze kon zich niet herinneren waar de hoofdpijn vandaan kwam of de droogte in haar keel. Ze wist dat er iets was, maar kon haar vinger er niet op leggen wat precies.

Een hand pakte de hare vast, die verdoofd aanvoelde en lichtjes begon te tintelen. Niet veel later voelde ze één paar lippen tegen haar knokkels gedrukt.

Alex.

Hij moest het zijn. Want in tegenstelling tot de recente gebeurtenissen, kon ze zich hem ook nog goed herinneren, net zoals de anderen met wie ze op reis was.

De hele apocalyptische wereld was haar niet ontgaan. Ze wist wat er gaande was, ze wist waar ze naar op weg waren, maar wat precies haar laatste herinnering was, wist ze niet.

Een misselijke golf trok door haar heen en met moeite opende ze haar ogen. Het was donker in de ruimte, waardoor het haar enige moeite koste om de jongen te onderscheiden in de duisternis. Hij had haar hand nog vast en had zijn schouders wat voorover hangen. Hij zag er vermoeid uit.

Wat was er gebeurd?

Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Een glimlach die hem sierde en waar ze verzot op was. Een glimlach die ze niet veel gezien had de laatste tijd.

'Goedemorgen.'

Heel lichtjes krulden haar mondhoeken omhoog, maar tegelijkertijd zakten haar ogen weer dicht. Ze slikte het opkomende maagzuur door en opende niet veel later haar ogen ook weer.

Ze voelde de drang haar ogen weer te sluiten en in een diepe slaap te zinken.

Hoewel ze ervan overtuigd was genoeg slaap gehad te hebben, had ze nog steeds het gevoel alsof ze meerdere nachten achter elkaar had doorgehaald.

Zijn gezicht was direct vertrokken en dat nam ze haarzelf kwalijk. Ze wilde niet dat hij zich ongelukkig voelde door haar, dat ze hem terug liet vallen in die somberheid. 'Heb je iets nodig?'

Ze schudde haar hoofd, maar besefte zich dat er amper een reactie te zien was. Ze schraapte haar keel voor ze haar schorre stem liet horen. 'Nee, bedankt.'