Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XXXI

A/N Tom Odell bevordert de kwaliteit van het eindwerk, zeker bij het stuk van Alex. Ik weet zeker dat jullie hiervan zullen genieten! Zoals Inge al zei, Aleora is amazing!

Leora

Alex' vermoeden klopte: er lagen lijken boven.

Meerdere.

Een deel van het gebouw was ingestort en onder het puin kwamen twee bovenlichamen vandaan, schijnbaar konden ze niet op tijd vluchten. Een ander lijk lag tegen een muur aan. De opgedroogde bloedvlek onder hem en de enorme snee die van zijn schouder naar zijn hals liep moest de oorzaak zijn geweest van zijn dood: hij was teveel bloed verloren.

Leora liep verder de gang door, met Rabelais vlak achter haar. Alle deuren waren gesloten, op één na.

De deur leidde naar een pastelroze kamer, met zachte gele elementen erin verwerkt.

Een groot poppenhuis stond in de kamer, met daar omheen verschillende barbies en kledingstukken. In een andere hoek van de kamer was een stapel met knuffels te vinden - van klein tot groot.

Op het bureau, dat vol stond met boeken, lag een tekenblok, met de kleurtjes er nog naast. Maar wat nog het meest angstaanjagende was van deze kamer, was het meisje dat zich erin bevond. Een dood meisje.

Het was bijna alsof ze gewoon sliep, was het niet dat ze kon zien dat het meisje niet ademde. Lichtblonde lokken vielen sierlijk om haar tengere gezicht. Haar ogen waren nog open, maar al het leven was uit de blauwe irissen ontsnapt.

Leora vroeg zich af wat er gebeurd was. Op enkele kleine verwondingen na zag ze er niet ernstig gewond uit. Het leek eerder alsof ze gestorven was aan ondervoeding of uitdroging.

'Hoe oud zou ze geweest zijn?'

Leora schrok van de plotselinge stem. Ze had niet eens opgemerkt dat Rabelais haar gevolgd was. 'Een jaar of zes, denk ik.'

Het raakte haar nog steeds. Het zien van lijken van zulke jonge kinderen, die op de meest gruwelijke manieren overleden - dat was niet iets wat je zomaar koud liet. Het raakte haar, dat deed het zeker, maar ze kon het sneller van zich afzetten.

'Hoeveel bedden zijn er verder?'

'Eén. Waarschijnlijk is het bed van de ouders bedolven onder het puin.'

Leora zuchtte. 'Als we dit meisje begraven, samen met de jongen op de gang, dan hebben we twee bedden en de bank beneden.'

'Dan hebben we er dus één te weinig. Ik slaap anders wel op de grond.'

Leora schudde haar hoofd. 'Nee, ik vraag wel aan Alex of hij het erg vindt of ik een bed met hem deel.'

En dat bracht Rabelais in verlegenheid. Schijnbaar was het dus nog niet opgevallen dat er meer was tussen haar en Alex. Althans, dat was het geval, toch?

Rabelais en zij brachten het meisje naar beneden. Hoewel ze beiden gewond waren, waren zij wel beter in staat de doden te begraven. Alex zat nog altijd met zijn arm en schouder en sinds Luc een snee had, was hij behoorlijk afgetakeld.

Zij had nog steeds de wond in haar zij, maar die was niet zo belemmerend meer als in het begin - godzijdank.

Beide jongeren waren in de tuin gelegd toen Rabelais begon te graven. Ze beloofde hem zo te helpen, maar besloot eerst nog naar Alex te gaan.

De jongen stond in de keuken de kasten te doorzoeken op iets bruikbaars voor later. Ze waren al hun spullen kwijt, dus nieuwe middelen zouden geen overbodige luxe zijn.

'Alex?'

Hij keek op uit het kastje en draaide zich naar haar toe. Ze miste de glimlach die hij eerder deze tijd nog aan haar geschonken had, maar die nu compleet verdwenen leek te zijn.