Waited (Pampanga series #1)

Chapter 37

Chapter 37

Pagod akong nagbuga ng hininga nang matanaw na naman si Jake sa labas ng classroom bago ang dismissal. Ayaw ko nang alamin kung may klase pa siya o wala na.

Mas problema ko ngayon ay kung paano pa rin siya iiwasan ngayong lalo ata siyang nagmatigas dahil sa mga nasabi ko noong nakaraang linggo.

Lagi niya pa rin akong sinusundan kahit saan. Laging kinakausap at nilalapitan kaya usap-usapan pa rin kami. Gusto ko lang namang mag-aral nang mapayapa pero dahil sinusundan ako ng isang Montellano, nadadamay ako sa atensyon ng mga tao. Tapos kilala rin si Elena kaya ako ang hinuhusgahan.

Marami akong naririnig na masasama tungkol sa akin. Kunsabagay hindi naman din nila ako kilala kasi bagong mukha at mas kilala nila sina Jake at Elena. Hindi ko gusto ang mga naririnig kaya nga panay ang iwas ko kay Jake.

Ayaw ko ng gulo. I'm done with that two years ago. Kaya nga nilayuan ko si Jake noon kasi para matapos na ang gulo. Marami akong iniisip at pinagdadaanan noon at ayaw kong pati si Jake ay problemahin ko pa.

I admit I was selfish that time but that's the point of my downfall. Everything that I valued and worked for, my father's trust, my pride, the respect of everyone. They were all gone.

Everyday I think about them and always feel how such a failure that I've become. And with Jake's feud with his father and his decision to stay to be with me, everything just mixed up on my head that I couldn't take it.

I needed to get one off my mind. Isa pa, inisip ko rin na para iyon sa kanya. It will always make me feel guilty if he indeed studied in Pampanga and did not take the course that he wants to. Pakiramdam ko pinagkaitan ko siya ng dapat na kinabukasan niya.

It hurt me, yes. It hurt me so badly. I cried every night to sleep, to forget the memories haunting me, and turned a blind eye to my pain. But I needed to move forward. I need to redeem myself, and so I hid all what I've been feeling to the depths of my heart.

Now we met again and all those emotions and memories buried deep suddenly resurfaced. I have no plans to show it to him, to tell him that I still love him, because he's already happy and I respect Elena.

Hindi ko gusto ng gulo kaya sana maintindihan niya kung bakit lumalayo ako sa kanya. I don't want to hurt anybody. Ayaw ko siyang saktan lalo na si Elena na hindi naman kasali sa kung anong meron sa gitna namin ni Jake. Mas gusto kong tanggapin ang nagbabagang galit ni Jake.

I don't have any idea what he wants from me and I don't want to know it. Ano naman kung gusto niyang gumanti o kung gusto niyang maging magkaibigan kami? Ngayong usap-usapan kami, tingin ko hindi na iyon mahalaga.

"Ihatid na kita sa inyo." he immediately said as I walk past him.

Nasabayan niya agad ako sa paglalakad. Ilang araw ko na ngang naiiwan sina Anya dahil kailangan kong maunang umalis para makalayo kay Jake pero naaabutan niya pa rin ako.

"Kaya kong umuwing mag-isa." malamig kong sinabi.

"Let's talk, Gwen."

"There's nothing to talk about, Jake. Please, lubayan mo na ako."

"But you said you loved me."

Napahinto ako sa paglalakad nang hilahin niya ako paharap sa kanya. Matalim ko siyang tinignan.

Gusto ko siyang sigawan pero nasa field na kami at maraming tao. Kung gagawin ko 'yon, siguradong ako ang magmumukhang masamang tao dahil iniisip ng lahat na ako ang dahilan kung bakit nagkakalabuan sila ni Elena.

"Tigilan mo ako, Jake." I said with no emotions showing.

He shook his head. Halata sa mga mata niya ang pagmamatigas kahit nagmamakaawa siya. His face tells me that he's very determined right now, especially that he knew I love him.