Straatrat | ✔

Hoofdstuk 34. | Met een klap

Naast de doos met kleding, heb ik een flesje Dior parfum en zijn aftershave. Een goede volgens Quin, omdat ik mezelf daar ook een goede daad mee doe omdat Alex dan lekker ruikt. Lekker ruikende jongens hebben zoveel plus punten.

Dan dus een doosje met nieuwe AirPods, armbandjes die ik hem wel eens zie dragen, een gouden en zilveren ketting die hij eigenlijk altijd om heeft, een van de dingen die ik heel sexy en aantrekkelijk aan hem vind, vraag me niet waarom. En als allerlaatste nog een nieuwe portemonnee omdat die van hem bijna uit elkaar valt.

Ik ga opzoek naar een grote doos waar ik alles in kan doen en vind die in de bijkeuken. Daar doe ik alle cadeau's in, wat net past. Onhandig neem ik de tas mee naar beneden en gris nog snel mijn telefoon mee. Ik doe mijn oortjes in en zet de kerst muziek daar aan. Vervolgens trek ik mijn jas en schoenen aan en loop met de tas naar buiten.

Het lukt me om de grote doos veilig voorop mijn fiets te krijgen en even later fiets ik weg, richting het huis van Alex' oom, waar hij zover ik weet, nog steeds woont. Ik heb geen idee waarom, maar ik ben allang bij dat hij veilig is. Ik gok aan de blauwe plekken die hij toen hij bij zijn moeder woonde had en nu niet meer heeft, dat hij het bij zijn oom beter heeft dan bij zijn moeder.

Ik zet mijn fiets op de oprit van het huis en loop daarna met de doos naar de voordeur. Die zet ik neer en druk op de bel. Ik wacht even en daarna wordt de deur open gemaakt. Alex staat in de deuropening met zijn handen in zijn zakken.

"Het komt nu niet heel goed uit, kan je later terug komen?" vraagt hij. Zijn stem klinkt haastig, alsof hij iets wil verbergen.

"Wat is er dan?" vraag ik meteen.

"Niks, ik heb gewoon geen tijd nu. Over een paar uur kan het wel," zegt hij. Daarna gooit hij de deur in mijn gezicht alsof ik een stuk afval ben. Beteuterd blijf ik staan met de doos nog in mijn handen. Ik loop weer terug naar mijn fiets en zet het pakket erop. Vervolgens fiets ik zonder nog een keer om te kijken weer terug.

∞
A L E X A N D R O

Ik gooi de deur dicht, per ongeluk met een iets te harde klap en loop daarna weer naar de woonkamer. Ik kijk naar de persoon die als een dode op de bank zit en schud daarna mijn hoofd. In de keuken pak ik een glas water en zet die voor haar neer.

"Waar the fuck was je?" vraag ik snauwend als ik ga zitten. Meteen kijkt Manuel me aan alsof ik haar net hem vermoord.

"Toon verdomme wat meer respect voor je moeder, Alexandro," sist hij kwaad. Respect? Waarom? Het is enigste wat ze fucking heeft gedaan is m'n leven opfokken en daarna zomaar verdwijnen met Jamar, waar ik godzijdank al een hele tijd niks meer over heb gehoord.

"Waar was ze?" vraag ik iets kalmer, maar nog steeds brandend van woede.

"Ik heb haar langs de weg gevonden. Ze leek compleet van de kaart en het leek me een slecht plan om haar daar achter te laten. Hoe boos ik ook op haar ben," antwoordt hij voor me.

"Jij boos? Waarom?" lach ik schamper. Alsof hij iets heeft om boos op te zijn. Zorgde zij ervoor dat hij duizend stiefvaders kreeg die met de dag meer fucked up dingen deden? Nee.

"Natuurlijk ben ik boos, Alex. Ik ben boos dat ze nooit goed voor jou heeft gezorgd, ik ben boos dat ze je achter heeft gelaten en ik ben vooral boos dat ze je al die verschrikkelijke dingen heeft later doormaken," zegt hij.