Judged |ON HOLD :(|

Bezoek

Ik schrik wakker. Gelukkig. Het was maar een droom. Het was zo eng om mijzelf daar zo te zien hangen. Ik was zo bleek. Ik kijk naast me op de wekker. Het is 3:45 s' nachts. Naast fe wekker zit een felle groene knop.
"Je kan er altijd op drukken en ik zal dan komen. Echt waar 24/7. Maar ik kom niet in de nacht. Iemand anders komt dan. Ik heb geen ider wie." Had Adinda gezegd. Als ik zou drukken, wie komt er dan? Ik draai me om en trek de deken tot mijn kin. Ik moet weer proberen  te slapen.. Morgen heb ik bezoek. Ik sluit mijn ogen en val weer in slaap..
"Goedemorgen!" ik hoor Adinda's stem. Ik knipper mijn ogen open. Ze zet een dienblad met eten op het bureautje naast me. Er ligt een pakje yoghurt, een appel en jus d'orange. Adinda loopt weer weg en ik knik naar haar als bedankje. Ik heb geen honger. Ik voel me echt slecht. Maar ik moet eigenlijk wel.. Ik ben gister daardoor flauwgevallen. Ik pak met tegenzin het pakje yoghurt. Ik haal het plasticje eraf en lik het af. Ik pak het lepeltje die op het dienblad ligt en lepel het yoghurtje op. Ik kijk op de klok. Het is elf uur. Het bezoek komt al over een uur. Ik hoop heel erg dat de band komt, of alleen Ross. Maar ik denk het niet. Ik vind het zelf helemaal niet goed áls ze zouden komen. Ze zijn op tour. Maar toch hoop ik het. Ik blijf wachten tot dat het 12 uur is.
Eindelijk gaat de deurklink naar beneden.
"Mam!"
"October. Hallo!" ze loopt naar me toe met grote passen en knuffelt me.
"Hoe gaat het?" vraagt ze.
"Goed." zeg ik. "Een beetje raar nog."
"Ja dat snap ik.. Heb je mijn bloemen nog gezien?"
"Ja natuurlijk." zeg ik en kijk naar de bloemen naast me. Mijn gezicht krijgt ineens een vragende blik. Er staat nog een bos bloemen naast. De rozen zijn allemaal dood. Maar van wie zijn ze? Ik rijk naar de bloemen uit. Ik draai het rond op zoek naar een kaartje. Eindelijk vind ik er 1.
'Trut.' van Velissa dus. Chips..
"Van wie is die?" vraagt mijn moeder.
"Oh.. Eh.. Van de band." lieg ik en lach nep.
"Lief van ze." ik knik. De deurklink zakt weer naar beneden. Zijn dat....?
"Papa!" ik ben verrast dat hij komt.
"Hoi meisje! Hoi Anne." er hangt een pijnlijke stilte in de lucht. "Ik had het gister gehoord. Wat gemeen van die meiden." ik knik. Het is niet echt zo, maar dat is wel een goede reden.
"Deze is voor jou." hij haalt een tulp van achter zijn rug vandaan.
"Dankjewel." zeg ik. Ik bestudeer de tulp en zet het dan in dezelfde vaas als die van mama. We praten nog een beetje door.
"We moeten echt weer een keer afspreken, hè?"
"Ja dat denk ik ook." antwoord ik.
"Ik moet gaan denk ik. Doei!" mijn vader loopt naar de deur en zwaait. Dan verdwijnt hij. Het is stil in de kamer.
"Hij is best wel oké geworden hoor mam." zeg ik. Ze knik alleen maar. De deur gaat weer open. Dat is vast mijn vader die iets is vergeten.
"October!" Rikers gezicht komt uit de deur. Ik veer op van mijn bed.
"Heeey!" de rest van de band komt in en vult de kamer. Ik doe mijn armen in de lucht voor een knuffel.
"Occie, hoe gaat het?!" Ross komt naar me toe met een beetje bezorgde blik. Ik geef hem een lange knuffel.
"Goed! Dankje." ik geef de anderen ook allemaal een knuffel en Rydel heeft eem boeketje voor mij.
"Dit hadden jullie echt niet moeten doen. Jullie zijn op tour, jongens!"
"Maar dit ben je echt wel waard Occie." zegt Rocky. Ik geef hem een knuffel. Moest even. Ik kijk weer naar mijn moeder.
"Ehm, dit is mijn moeder, Anne."
"Hallo mevrouw." zegt Ellington en steekt zijn hand vooruit en geeft mijn moeder een hand.
"Hoe is de tour tot nu toe?" lacht mijn moeder.
"Gaaf! En we zijn natuurlijk blij dat we October hebben gevonden." zegt Ross en hij kijkt naar mij. Ze hadden echt echt echt niet hoeven komen. Ik ben alleen maar aan het aanstellen.
"Wat was het leukste concert tot nu toe?" vraag ik om maar wat te zeggen.
"Ik denk Italië? I don't know het was heel gaaf." zegt Riker. De anderen knikken instemmend.
"En de stomste?" vraagt mijn moeder. Maaaaam.
"Sowieso gister.." zegt Ross. "October had gister gebeld en ik had de anderen het ook verteld. Iedereen was heel verdrietig." hij kijkt me aan en bijt op zijn lip. "Dat je in het ziekenhuis ligt natuurlijk hé." zegt hij er snel nog achterna. Opgelucht haal ik adem. Ik was bang dat hij had gezegd dat ik Anorexia had.
"Ehm.. Zou ik misschien even met Ross kunnen praten?"
"Natuurlijk lieverd." zegt mijn moeder maar kijkt vragend naar mij. Iedereen verdwijnt uit de deur. Ross komt op mijn bed zitten.
"Gaat het?" zegt hij.
"Ja. Er is niets mis maar.. Ik ben natuurlijk wel boos.."
"Snap ik.." Ross' sweater is opgestroopt. Ik zie een paar sneden. Ik denk dat ze nieuw zijn.. ze zijn helemaal rood. Ross ziet mij kijken. Snel doet hij zijn mouwen naar beneden.
"Sorry.. Ik was gewoon heel bang."
"Voor wat?"
"Ik was bezorgd. Ik was bang dat er iets met jou was."
"Aww.. Rossie.." Ik pak zijn arm. Ik wil niet dat hij dit doet. "I love you so much."
"I love you too." zegt hij. Hij buigt langzaam naar voren en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. Er voel een tinteling op het moment dat hij mijn huid raakt."Ik ga. Ga jij maar slapen. Je ziet er moe uit. Stay strong Occie. En blijven eten." het einde lacht Ross. Ik bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden.
"Stay strong Rossie." ik geef hem nog 1 keer een knuffel maar dan moet hij gaan. Hij sluit de deur. Ik hoor stemmen op de gang en dan val ik in slaap. Ik was moe, zoals hij zei.