Judged |ON HOLD :(|

Boos

Ik had gelijk. Ik kom het schoolplein oplopen, en tientallen meisjes kijken mij vuil aan. Het verhaal is als een lopend vuurtje de school rond gegaan. De jongens maakt het niets uit, maar de meisjes zijn laaiend. Sommigen zijn boos, anderen jaloers of verdrietig. Ik draai mijn sleutel om en loop de fietsenstalling uit. Een groepje meisjes trekt fluisterend naar elkaar en kijken naar mij met grote ogen. Ik loop langs ze en doe alsof ik ze niet zie, maar natuurlijk heb ik nog wel een gevoel dat niemand blij met mij is. Gelukkig ga ik bijna weg. Naar Amerika. Ik heb er zo zin in. Ik heb niemand hier, behalve papa, die nog maar een beetje aardig kan doen. Ik rommel wat in mijn tas op zoek naar mijn kluispasje, maar ik zie hem nergens.
"Ben je wat kwijt?" ik schrik me kapot. Velissa staat achter mij en praat met een gemene stem. Ik draai me om naar haar en kijk recht in haar donkere ogen. In haar hand bungelt mijn sleuteltros met het pasje. Ik grijp naar de sleutels.
"Velissa geef terug." zeg ik tevergeefs.
"Dus jij bent de nieuwe Ross Lynch stalker? Denk je nu echt dat hij je mag? Je bent gewoon 1 van alle andere sletten van hem. Doe je het voor geld ofzo?" een boosheid borrelt door mijn hele lichaam heen. Ik moet kalm blijven. Gewoon doen alsof het me niets doet.
"Je bent niets waard, October. Begrijp dat nou. Je vind jezelf heel wat en denkt dat je met een beroemdheid kan aanpappen? Nou, dat heb je mis dus." een groepje heeft om ons heen gevormd. Ik blijf niets doen, dan kan ik ook niet fout doen. Velissa gooit mijn sleutels uitdagend op de grond. "Raap op." beveeld ze. Raap op? Echt niet. Ik blijf staan. Ze grijpt mijn nek en trekt me naar beneden en drukt een knie in mijn maag. "Raap op!" van de pijn zak ik in elkaar op de harde betonnen vloer. Iedereen blijft om mij heen staan. Niemand doet iets. Waarom helpt niemand me? Ik ben het gewoon niet waard natuurlijk. Velissa drukt haar hand op mijn hoofd waardoor ik die tegen de vloer stoot.
"Domme hoer!"schreeuwt ze.
"Au! Jezus, doe normaal!" schreeuw ik. Plotseling trekt een man die duivel weg. De conciërge. Hij helpt me omhoog.
"Kom maar even mee." zegt hij. Ik loop met hem mee naar het conciërge hok. Uiteindelijk kan ik later ook nog conciërge worden, dat ben ik misschien nog waard.
"Kijk! October gaat ook met de conciërge!" hoor ik 1 van de meiden van Velissa roepen. Ik werp een vijandige blik op haar en loop dan snel het hok in. Ik moet zitten op een kruk terwijl de man ijs aan het halen is. Misschien had ik wel iets moeten doen. Dit mag ze toch niet zomaar doen? Waarschijnlijk zit ze nu bij de conrector, te liegen dat het iemand anders was. Ze komt altijd overal onderuit. Ze draait even met haar haar en de conrector is verkocht. Niemand zal haar ooit straffen. De conciërge komt aan lopen met een zak ijs en drukt hem tegen mijn voorhoofd. Ik heb erg buikpijn van die knie, maar mijn hoofd is erger. Na een tijdje kan ik gaan.
De uren tikken langzaam met de klok voorbij. De bel ringt en ik spring op van mijn tafel en pak mijn spullen. In een hoekje in de aula ga ik comfortabel zitten en zoek naar mijn oordopjes in mijn tas. Ik sluit de telefoon aan en wil de oortjes in mijn oren pluggen, totdat er een paar meisjes naar mij toe komen. Het zijn denk ik brugpiepertjes. Met hun rugzakjes gevuld komen ze met rode hoofden op mij af.
"Hoi. Ben jij Ross nieuwe vriendinnetje? Ik bedoel, zijn jullie echt een stelletje?" begint de langste. Ze heeft een beugel en lang, zwart haar.
"Ik geloof van wel ja. Dat ben ik." zeg ik en ga staan. Ik steek een kop boven de meisjes uit.
"Sinds wanneer eigenlijk?" vraagt het meisje.
"Ongeveer een week. Hij is heel lief." ik ben blij dat er nog mensen zijn die blij voor me zijn. Een ander groepje loopt afschuwend langs mij.
"Cool. Euhm.. Zijn jullie eigenlijk al eens op een date geweest?" over die vraag moet ik even nadenken.
"Een date? Uhm.. Ja en nee. Ik bedoel, ik denk dat jullie dit hebben gezien op dat filmpje op YouTube, maar we gingen naar het winkelcentrum, maar toen hadden we nog niet iets zeg maar." dit begint een beetje awkward te worden. "Ik ga volgende week met hun naar Amerika." zeg ik met een glimlach.
"Gaaf!" zeggen ze in koor.
"Thanks." zeg ik. Ze lopen zonder nog iets te zeggen weg. Ik plug de oortjes weer in en druk op play. Ik moet nodig naar de wc, en sta op. Ik berg mijn oortjes op en begin te lopen. Op mijn weg naar de wc staan er overal groepjes meiden te fluisteren en te lachen. Ze kijken me allemaal aan, met boze of spottende ogen. Ik probeer het te negeren, maar het lukt niet. Al bijna hollend schiet ik het toilethokje in. Zo houd ik school echt niet meer vol. Ik hoop dat het morgen misschien beter is. Mijn ogen schieten over de muur van het hokje. Mijn ogen rusten op 1 stukje van de muur. Met zwarte viltstift staat er opgekrast:
October is een vieze slet.
Mijn ogen vullen zich met tranen terwijl ik het steeds weer blijf herhalen en herhalen. De vragen stromen mijn gedachten binnen. Wie heeft dit gedaan? Waarom heeft 'het' dit gedaan? Waarom haat iedereen mij en waarom verdien ik niets of niemand? Tranen beginnen langzaam over mijn wangen te rollen en vallen op mijn broek en de ijskoude betegelde vloer. Ik moet hier echt weg. Ik wil echt weg. Zo snel mogelijk. Snel haal ik mijn handen door mijn haar om ze van mijn natte wangen te krijgen en droog mijn tranen. Ik sta op en loop naar de servicedesk. Zonder iemand aan te kijken ren ik al bijna om me af te melden.
"Hoi ik voel me niet zo lekker mag ik naar huis alstublieft?" ratel ik door in paniek.
"Ja hoor meisje. Ik meld je even af." de aardige dame blijkt medelijden met mij te hebben.
"Mag ik ook nog een formulier om mij uit te schrijven?" die was ik bijna vergeten.
Even later smijt ik mijn fiets neer in de schuur en ren de trap op. Ik gooi het formulier naar beneden en ren door naar mijn kamer. Ik hoor Ross stem door het huis schellen.
"Occie?"
"October? Wat is er meisje?" hoor ik mijn moeder. Ik smijt de deur dicht en verstop me onder mijn lakens van mijn bed. Snikkend blijf ik daar zitten.