Judged |ON HOLD :(|

Ruzie

''October, zet die muziek nou eens wat zachter!''

Zucht... Mijn moeder weer... Hier heb ik nou echt geen zin in.

Ik loop naar mijn radio en zet 'm ietsje harder.

Ik ga echt niet voor haar R5 zachter zetten.

Zij zijn mijn helden. De enigen die mij blij kunnen maken. Die laat ik niet zomaar van me afpakken.

Het is waar, ze kennen me niet. Maar ik heb ze al wel 10 brieven gestuurd over hoe zij mijn leven redden, dus misschien kennen ze me!

''Octoberrrrrrr!'' roept mijn moeder.

'Oh oh' denk ik.

Ik hoor haar al stampvoetend de trap op komen.

''Jezus, October zet toch eens die rot muziek zachter!''

''Het is geen rot muziek mam!''

''Helemaal wel die klote band is vreselijk en jij word er ook vreselijk door, rot kind!''

Die beukte in een keer in.

Ik werd woedend. Ik kon me niet meer inhouden.

''WAT NOEMDE JE R5?! EEN KLOTE BAND?! ZIJ ZIJN DE ENIGE DIE OM MIJ GEVEN! ZIJ ZIJN DE ENIGE IN MIJN LEVEN DIE ME NOG GELUKKIG MAKEN! JIJ HOUD NIET EENS VAN ME EN IK BEN HELEMAAL KLAAR MET JOU!!''

Ik zag mijn moeder verkrimpen.

Ze had dat duidelijk niet moeten zeggen. Maar ze noemde R5 een klote band!

Er kwamen tranen in mijn moeders tranen.

''Oké dan... Eten is klaar in een half uur.''

Ze draaide zich om en sloot de deur.

Ik hoorde haar huilen. Harde snikken.

Wat heb ik gedaan.

Maar het was wel waar.

Mijn moeder houd echt niet van mij en ik zal altijd meer om R5 geven.

Toch voelde ik me schuldig.

Alles wat ik doe is fout.

R5 kent me toch niet en ik zal ze ook nooit zien.

Ik kijk naar de posters op mijn muur.

Ross lacht lief naar me terwijl Riker stoer van de camera weg kijkt.

Daarnaast hangt een oude foto.

Rydel droeg een tutu en een tiara.

Rocky en Ellington allebei een groen shirt.

Elligton nog met zijn lange haar.

Rydel met haar pony.

Ross met zijn kuif.

Riker met zijn stropdas.

Het is al zo lang geleden. En ik ben nog steeds fan.

Maar wat weten ze nou van mij? niets.

Mijn moeder houd niet van mij. R5 niet. Ik heb geen vrienden. Niets en niemand.

Ik barst in huilen uit.

Wat ben ik nu? Een lelijk verschrompelt depressief dom zwijn.

Ik grijp mijn puntenslijper en peuter de schroef eraf.

Ik haal het mesje eruit.

Ik loop naar de badkamer en trek mijn shirt uit zodat niets vies wordt.

Ik heb weer ruzie met mezelf.

De pijn van binnen glijd samen met het bloed op de grond.

Ik word rustiger en na een paar sneden stop ik.

Mijn mascara is uitgelopen en mijn armen vol bloed. Maar ik voel me beter.