Judged |ON HOLD :(|

Camera

Ik sta voor het gigantische gebouw. Ik kijk omhoog naar de spiegelende glazen. Ik had niet verwacht dat het zo groot zou zijn. Ik had nooit kunnen dromen om hier te zijn. Ik ben ontzettend zenuwachtig. Ik heb geen idee wat ze gaan doen, wat ik moet doen. Moet ik meteen poseren? Hoe? Of zou ik eerst les krijgen? Ze gaan denk ik wel eerst maten opmeten. En mijn gewicht. Ik hoop dat ik niet te veel weeg. Voor mij is het altijd te veel. Ik neem nog 1 laatste hap lucht en duw tegen de glazen deur. Tientallen mensen lopen voorbij. Vrouwen met korte strakke rokjes en mannen in pakken. Ik voel me hier totaal niet thuis, hier in mijn tregging en een arctic monkeys shirt. Mijn ogen gaan langs de witte hoge ruimte totdat mijn blik stopt bij de balie. Om mij heen kijkend of ik niet tegen iemand stoot loop ik naar de balie.

''Hallo?'' begin ik. Een mooie vrouw van rond de vijfendertig kijkt van achter haar kleine brilletje omhoog.

''Hallo. Waar kan ik U mee helpen?'' Antwoord ze chagerijnig. Ik dacht dat ze wel aardig zou reageren, ze ziet er lief uit. Het is raar hoe socialiteit mensen meteen proberen in te schatten, maar dat dat ook zo fout kan zijn.

''Ehm, ik heb een afspraak met Iona van Boekstra. Weet U waar ik haar kan vinden?'' zeg ik. De ogen van de mevrouw gaan weer naar het scherm van haar computer.

''Verdiepig zes kamer achttien.'' Antwoord ze kortaf. Ik knik en loop naar de lift. Ik druk op de knop en blijf geduldig wachten. Twee broodmagere meisjes met lange glanzende haren lopen lachend naar de trap naast de lift. Als ze mij zien kijken ze spottend mij aan en lopen verder. Vast modellen. Ik zou ook misschien moeten lopen. Als ik een model wil worden, moet ik er ook iets aan doen.. Op dat moment hoor ik het geluidje van de lift en de deuren schuifen open.

''Iona van Boekstra!'' verbaast zie ik Iona in de lift staan, met een paar papieren en een lege beker.

''Jij moet October zijn toch? October Rose. Wat toevallig. Ik wou net even mijn koffie bijschenken, maar dat doe ik zo wel.'' Zegt ze. Tenminste is zij nog wel aardig hier.

''Ik loop wel mee hoor.'' zeg ik vlug. Een glimlach strijkt over Iona's gezicht en ze stapt uit de lift. Samen lopen we naar de kantine.

''Kan ik iets vragen?'' vraag ik.

''Natuurlijk. Altijd.''

''Is het raar om als model de lift te nemen?'' Iona begint uitbundig te lachen.

''Natuurlijk niet. Die gene die dat denken zijn echt niet goed bij hun hoofd.'' zegt ze, de tranen van het lachen wegvegend. We lopen terug naar de lift en zweven naar boven. We lopen door een grote gang met drukke mensen met fototoestellen, papieren, rare kleren en make-upjes. Iona stopt bij kamer achttien en steekt de sleutel in het slot. Ze draait hem om en duwt de deur open.

''Naar jou.'' zegt ze. Ik bloos en loop zo smal mogelijk naar binnen. Het is haar bureautje met aan de andere kant van de kamer een paar loungestoelen met een glazen tafel. Het valt me op dat overal in het gebouw het wit is. Niet erg gezellig, wel luxe.

''Ga maar zitten, October.'' zegt Iona. Ik doe wat ze zegt. Zij gaat ook zitten.

''Dus.. Heb je ooit al iets gedaan? Een fotoshoot ofzo?''

''Nee, nog nooit. Ik ben eigenlijk best zenuwachtig.'' Lach ik ongemakkelijk.

''Het komt allemaal goed, dat beloof ik. Je hebt al het figuur en een mooi gezicht, dus daar zit het al helemaal goed mee. We zullen je leren lopen, en dan komt alles helemaal goed.''

''Gelukkig.''

''Waarvoor was je geïmigreerd naar Los Angelos?'' vraagt Iona.

''In Nederland vroeg de band R5 of ik in hun band wilde komen. Toen vroegen ze of ik naar Amerika zou kunnen komen. Dus nu is het R6.''

''Oh, R5! Wat gaaf, ik zag hun ooit wel eens in een tijdschrift. Je weet wel, Ross? Hij is knap hè?'' zegt ze, het laatste over Ross bijna fluisterend en knipogend.

''Eigenlijk daten we. Sinds kort..'' Zeg ik blozend.

''Agh, wat schattig. Ik ben blij voor je. Uhm, kan ik misschien wat maten opmeten? Dan kunnen precies als we dat nodig hebben kleren maken enzo.''

''Tuurlijk.'' zeg ik, terwijl ik slik. Daar komt het. Hier ben ik bang voor. Zouden ze ook wegen? Iona staat op en duikt in haar bureau. En ja hoor. Een zilverkleurige weegschaal heeft ze in haar hand. Ze legt het op de grond. Ze hadden mij gevraagd om strakke kleren aan te trekken, dus voor het meten.

''Wil je hier even op gaan staan?'' vraagt ze lief. Ik stap er op en probeer mezelf zo dun mogelijk te maken. Ik blaas mijn adem uit. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft.

''44 kilo.'' zegt ze en schrijft het op haar notitieblokje. Opgelucht haal ik adem. De pillen werken echt. Iona pakt een meetlint en legt het om mijn buik, langs mijn benen en armen. Ze mompelt de maten en de centimeters en schrijft ze op. Ik luister aandachtig naar de getallen die worden opgefluisterd.
"Klaar." zegt ze dan eindelijk. "Het is tijd voor een beetje actie." Ze heeft een klein lachje op haar gezicht en loopt naar een muur. Naar de muur? Met 1 hand duwt ze de muur weg, wat dus eigenlijk een kast is. Lange planken met hoge hakken en kleren komen tevoorschijn. Ik kijk mijn ogen uit. Het zijn zoveel mooie schoenen en jurkjes, alles waar een meisje van droomt.
"Mooi hè?" haalt Iona mij uit mijn droom.
"Ja, ja heel mooi." antwoord ik dromerig. Iona overhandigd mij een paar rode stiletto's. Ze lijken wel meters hoog. Wie kan hier nou op lopen?
"We gaan oefenen met hakken lopen. Trek deze maar aan." zegt ze.
"Hier in lopen? Uh.." zeg ik. Ze lacht en knikt. Ik hurk op de grond en pulk de veters van Ross converse uit elkaar. Ik mocht ze vandaag lenen. 'Voor geluk, zodat je aan me denkt en dat alles goed komt.' had hij nog gezegt. Als ik er aan denk glimlach ik. Ik pak de hakken en doe ze aan mijn voeten. Het voelt erg luxe zo, ook wel een beetje eng. Dalijk breek ik ze nog! Ik probeer op te staan, maar val bijna meteen al om. Iona steekt een hand naar me uit en ik pak hem aan. Ze trekt me omhoog en ik wankel door de lucht.
"Probeer eerst een beetje er mee te lopen, en dan zo recht mogelijk over de lijn." zegt ze, wijzend naar de lijn op de grond. Ik knik braaf. Langzaam loop ik de kamer rond. Het gaat al best goed, ookal kan ik nog niet echt recht lopen. Ik ga aan het begin van de lijn staan. 1 voet, nog een voet, nog 1.. Stap voor stap kom ik steeds dichter bij de overkant. Eindelijk, daar is het einde. Als ik op het einde sta gooi ik 1 been truttig naar achteren om de hakken te showen en doe ik 1 hand in de lucht en de ander in mijn zij.
"Somebody, call Vogue!" giert Iona. We lachen allebei. "Nu een beetje sneller." de middag vliegt om. We nemen afscheid van elkaar en wisselen nummers uit, zodat we elkaar voor alles kunnen bellen. Ik zwaai nog 1 laatste keer en loop dan weer terug naar de lift. Buiten staat de auto al klaar, samen met Ross.
"Ross! Joehoe!" Ik zwaai naar hem. Hij zwaait niet terug. Geen expressie op zijn gezicht. Ik ren naar hem toe en wil hem een knuffel geven. Ik sla mijn armen om hem heen, maar hij knuffelt me maar heel kort en duwt me dan van zich af. Teleurgesteld kijk ik hem aan. Zijn blik is weg van mij.
"Stap maar in." zegt hij met een lage stem. Ik doe wat hij zegt en open de deur en ga zitten. Met een zucht ploft hij naast mij neer en start de auto.
"Hoe was het?" vraagt hij ongeïntresseert. Ik begin met vertellen, maar kom niet ver. Ik word afgeleid door Ross boze en gekwetste gezicht. Ik heb geen idee wat er is.
"Ross? Is er iets?" vraag ik dan, midden in mijn verhaal waar hij niet naar luisterd. Hij kijkt mij aan, zucht, kijkt in het niets.
"October... Heb jij...?"