Judged |ON HOLD :(|

Eerste

Ik had hier nog niet eens over na gedacht. Na alles wat er de laatste tijd is gebeurt. Na alle nieuwe nummers, nieuwe fans, nieuwe mensen en nieuwe avonturen heb ik het niet eens gemerkt. Ik ben al weken niet meer naar school geweest! Vandaag kwam dus als een bom in. Gisteravond, nadat we allemaal hadden gegeten. Ross en ik hebben elkaar de hele tijd heel ongemakkelijk aangekeken. Volgendsmij is het alweer goed, maar ik moet nog echt sorry zeggen. Maar goed, na het eten had mijn moeder op haar mobiel haar e-mails gekeken, totdat ze mij riep. Ik liep naar haar toe en ze liet mij een e-mail van een middelbare school zien met daarin dat ik aangenomen was! Ik was echt boos op mijn moeder. Ik had niet eens zelf mogen uit kiezen waar ik naar toe wilde gaan. Maar nu ben ik niet meer zo boos. Want eigenlijk, zijn alle scholen hetzelfde. Allemaal vreselijk. Maar ik hoef nog maar 1 jaar. Dan is alles klaar en kan ik de hele wereld over reizen met R6. Ik pak mijn paarse rugzak met de oude R5, 5 seconds of summer, Katy Perry, en nog veel anderen-knopjes erop. Ik moet ze nodig vervangen. Vooral de R5 knopjes kunnen echt niet meer nu ik in R6 zit.
"Succes, schat." zegt mijn moeder terwijl ze een kus op mijn voorhoofd drukt. "Hoelaat ben je ookal weer thuis?" Mijn moeder is echt zwaar overbezorgd.
"Drie uur, mam. Ik ga nu. Doei!" Ik draai me om naar de deur en loop naar buiten. Ik zwaai nog een keer en loop dan naar het schoolbuspaaltje. Iedereen lag nog te slapen. De Lynch's en meneer Ratliff slapen altijd lang uit. Ik niet. Ik ben echt een ochtendpersoon. Het is wel enigzins jammer dat niemand wakker was.
Dan hoor ik gehijg naast me, steeds luider.
"Ik ben nog op tijd." Een bezweet meisje komt naast mij staan. Ze gooit haar armen omhoog als teken van overwinning en laat ze dan uitgeput vallen.
"Gelukkig maar." Het roodharige meisje kijkt op naar mij. Tot mijn verbazing worden haar groene ogen zo groot als schoteltjes en word haar gezicht knalrood. "Hey, ik ben October." Ze begint te knikken en bekijkt me van top tot teen.
"D-dat weet ik, ja." Zegt ze, nog steeds starend. Een heleboel 'omijngods' volgen. Ik trek een wenkbrauw omhoog en lach ongemakkelijk. Waar kent ze mij van? Toch niet van de band?
"Oh oh, ik ben Leah. Waar ga jij naar toe?" vraagt ze. Ze heeft een mooie naam, maar het is te laat om dat te zeggen.
"Naar eh.. Mijn nieuwe school." Antwoord ik met een paar jazzhands. "Euh.. Oh wacht.. Natuurlijk. Wacht eens.. Jij zit dus op Veronica Norweast Middle School?! Oh mijn god. We zitten op dezelfde school!" Zo te zien, is ze erg gespannen.
"Ja, dat denk ik ja. Ik heb gister pas de naam gehoord. Mag ik iets vragen?"
"Natuurlijk! Altijd." ze word een beetje eng blij.
"Waar ken jij mij van?" vraag ik. Haar mond valt open.
"Van R6! Waar anders van? Mag ik.. Mag ik misschien een foto?" Dat dacht ik al dat ze me van de band kent. Maar ik durfde niet te vragen of ze me van R6 kent.
"Waarom niet?" Leah pakt haar knalroze Iphone en ontgrendelt hem. We doen ons haar goed en maken dan een paar selfies. Eerst wat lieve, dan grappige, en behoorlijk enge.
"Post die met die dubblechin alsjeblieft niet." zeg ik lachend. Eindelijk komt de bus aan. Het is een knalgele bus. Net als in films. Leah en ik gaan naast elkaar zitten helemaal achterin. Als we eindelijk zitten hoor ik de halve bus fluisteren en zie ik een paar meiden naar ons gluren. R6 moet wel heel populair zijn hier. Dit had ik niet verwacht.
"Waarom fluisterd iedereen?" fluister ik naar Leah.
"Nou, dat lijkt me nogal duidelijk. Niemand heeft het ooit over 'nieuwe' maar jij zit in een band." zegt ze. Ik knik. Leah is best wel aardig. Gelukkig is er iemand waar ik nu al mee om kan gaan.
De schoolbus passeert de school. Daar zijn we dan. Het is een groot oud gebouw, waarvan de gele verf er af bladdert. Leah en ik lopen samen het plein op, maar dan lopen er tientallen meisjes op ons af, en ook een paar jongens.
"Oh my god, jij bent Rose!"
"Dat is October hoor."
"Hey!" Alle mensen om ons heen beginnen ons nieuwe nummer te zingen. Ik kan alleen maar lachen. Dit is zó schattig. Maar ik krijg het al snel benauwd. Iemand tikt op mijn schouder. Ik draai me om.
"Selfie?" roept een meisje en houd haar mobiel al boven ons. Ik probeer te lachen, maar alles word me te veel. Ik begin te zweten. Ik kan mijn eigen hart horen kloppen in mijn ogen. De stemmen worden vager en ik weet niet meer waar ik moet kijken.
"October, gaat het?" het is Leah's stem. Ik wil iets zeggen. Ik wil schreeuwen. Maar er komt geen geluid uit mijn keel. Plots pakt iemand mijn hand en trekt me uit de kring. Opgelucht haal ik adem. Ik houd er niet van om het middelpunt te zijn. En ik haat kleine ruimtes.
"Gaat het een beetje?" ik kijk op tegen een leraar, van rond de vijftig met een kaal hoofd die me met veel medelijden aankijkt. Ik knik.
"Ja hoor, dankuwel." Leah haakt bij mij in en trekt me weg van de leraar. Ze werpt nog een boze blik naar de leraar, en dan naar de groep min of meer fans.
"Die gast moet je niet vertrouwen. Ik heb gehoord dat hij altijd aan meisjes zit. Echt een pedo joh." Ik kijk haar onbegrijpelijk aan.
"Maar dat is gezegt. Het is vast niet waar." Leah kijkt mij verbaast aan.
"Je bent best anders dan die tutjes, hè? Dat vind ik wel leuk hoor." zegt ze. Ik trek een scheve glimlach en kijk naar de grond. Wat ze bedoelt met anders weet ik niet, en het is vast iets heel anders dan waar ik aan denk, maar ik heb nu weer gierende geesten van depressie in mijn hoofd. Ze maken me kapot. Ze maken me verdrietig wanneer er geen reden is, en dat vind ik nog het allerergste.
"Ik ben ook best anders, denk ik. Ben jij anders?"
"Ik denk het ja. Soms heb ik wel zin om een jongen te zijn."
"Begrijpelijk." ookal vind ik het niet begrijpelijk. Ik zou geen jongen willen zijn. Een kleine stilte neemt plaats in de volgekletste lucht.
"Ik kan echt niet geloven dat ik hier nu met jou over het schoolplein loop, weet je?" zegt Leah.Ik lach.
"Je bent heel aardig."
"Dankje. Jij ook." We kijken elkaar en barsten allebei in lachen uit, zonder reden, en dat vind ik nog wel het allerleukste.